By Emily Yerolastiti / fb: Milo Yerol
Ήρθε πάλι η ώρα για τη δίμηνή μας περατζάδα από το σαλόνι σας, από τις κινηματογραφικές αίθουσες και από πατάρια με σκονισμένες κούτες DVD, για να σας φέρουμε μερικές προτασούλες ταινιών του αγαπημένου μας είδους.
Είτε αναζητείτε την κλασική κάθαρση και ένεση ανδρεναλίνης που φέρνουν τα “jump-scare”, είτε την “cringe vs cult” υπερβολή κουβάδων με αίμα, ή απλά το “story-telling” σκοτεινής αισθητικής, ελπίζω να σας ενδιαφέρουν κάποια από τα παρακάτω προτεινόμενα κομμάτια.
Καταλαβαίνω και σέβομαι ότι τα υποείδη του τρόμου είναι άπειρα και δεν μας ενδιαφέρουν όλους όλα τα υποείδη, οπότε θα προσπαθήσω να προσδιορίσω όσο καλύτερα γίνεται σε ποιο κοινό απευθύνεται η κάθε μία από τις προτάσεις μας σήμερα.
Έχουμε και λέμε, για σένα, που σε ελκύει ο folk τρόμος, με παραδοσιακούς παλιούς μύθους, ξένη κουλτούρα και ιστορίες που λέγανε παλιά οι γιαγιάδες στις εγγονές τους για να μην ξεστρατίσουν από τον “δρόμο του Θεού” και ντροπιάσουν το σπίτι τους, κλπ, υπάρχει το You Won’t Be Alone (Goran Stolevski, 2022). Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, είναι πιο καλλιτεχνικό το κομμάτι με προσεγμένες λήψεις, μια ονειρική αισθητική, όχι στα Αγγλικά, με κάποιες ακραίες σκηνές (σε ρυθμό Midsommar αλλά όχι στην ίδια ένταση) και πολύ δυνατή (συχνά άμεση – δηλαδή στο α’ πρόσωπο) αφήγηση. Δεν είναι για το κοινό που θέλει μια αποκλειστικά γραμμική αφήγηση ή μια ξεκάθαρη εικόνα του καλού εναντίον κακού, και θα το εκτιμήσετε εάν σας άρεσε το The Field Guide to Evil (2018, σκηνοθέτες από πολλές χώρες συμπεριλαμβανόμενης και της Ελλάδας).
Παραμένοντας στο ίδιο περίπου υποείδος, εάν ψάχνατε γενικά για folk θεματολογία, θα πρότεινα δύο ταινίες που επαναφέρουν παραδοσιακούς τοπικούς μύθους στη σημερινή εποχή και δεν είχαν και τόσο μεγάλη προώθηση: αναφέρομαι, στα You Are Not my Mother (2021, Kate Dolan) και Thale (2012, Aleksander Nordaas).
Επίσης, εσύ που θα ήθελες κάτι πιο γρήγορο, με υπερφυσικά στοιχεία, ψυχολογική ένταση κι ας μη σε νοιάζει εάν υποθάλπει κάποιος μύθος δεμένος με παραδοσιακό παραμύθι ή θρησκευτικό “lore” στην όλη πλοκή (που όντως ισχύει σε αυτή την περίπτωση), θα πρότεινα τα δύο πολυβραβευμένα The Night (2020, Kourosh Ahari) και Under the Shadow (2016, Babak Anvari).
Και οι δύο ιστορίες εξελίσσονται σε ένα μικρό χρονικό διάστημα και φτάνουν στην κορύφωση με πολύ ωραίο ρυθμό.
Για τους οπαδούς του «ψαγμένου» που θέλουν να το συζητήσουν και μετά με την παρέα τους, έχω το πιο ιδιαίτερο possession που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Λέγεται Luz (2018, Tilman Singer) και επειδή κλασικά δεν βλέπω τα trailer ταινιών για να μην πετύχω spoiler, μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω τι συνέβαινε. Και πάλι, είναι πιο εναλλακτικό και δεν το προτείνω για φίλους και φίλες που νιώθουν άνετα να αναγνωρίζουν τον καλό, τον κακό και την τελική μάχη που περιμένουμε στο γνώριμο “hero’s journey”. Δεν είναι βέβαια και κοτζάμ Saint Maud (2019, Rose Glass), αλλά το βρήκα άκρως απολαυστικό.
Στην κατηγορία “found footage”, δηλαδή γυρισμένο από τα μάτια του πρωταγωνιστή (όπως το Blair Witch Project), δίχως μύθους, υπερφυσικά φαινόμενα, κλπ, αλλά με μια σταθερή ανησυχία, αργό χτίσιμο έντασης και καταπληκτική ερμηνεία από τον αγαπημένο Mark Duplass, έχουμε το Creep (2014, Patrick Brice). Ένας νεαρός κινηματογραφιστής ανταποκρίνεται σε μια αγγελία από κάποιον που θέλει να γυρίσει ένα βίντεο για τη ζωή του καθώς πρόκειται να πεθάνει. Η πλοκή απλή και οι ερμηνείες πολύ δυνατές!
Απολαύστε υπεύθυνα και τα λέμε την επόμενη φορά!