Ο μέσος όρος ζωής ενός αδέσποτου ζώου στο δρόμο είναι 2 έτη. Υπό κανονικές συνθήκες καλής και ασφαλούς διαβίωσης μπορούν να φτάσουν και τα 15 χρόνια…
Στο δρόμο η ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη, τα ζώα ταλαιπωρούνται και τα περισσότερα πεθαίνουν βασανιστικά. Τα πιο τυχερά είναι τα στειρωμένα, τα οποία όσο ζήσουν στο δρόμο θα έχουν και μία καλή ποιότητα ζωής, ειδικά αν σιτίζονται σε φροντισμένες γατοαποικίες, όπου όλα τα αδεσποτάκια είναι στειρωμένα και οι φροντίστριες/ές τους θα τα πάνε και στο γιατρό όταν αρρωστήσουν. Αυτά τα ζωάκια, αν δεν τα πατήσει αμάξι ή αν δεν επέλθει κάποιος άλλος σοβαρός λόγος υγείας ή κακόβολου χεριού, μπορούν να ζήσουν περισσότερα χρόνια και μάλιστα πολύ καλά.
Υπάρχουν κάποια ζωάκια στο δρόμο, τα οποία είναι πολύ τυχερά, μιας και κατάφεραν να ξεπεράσουν και μάλιστα κατά πολύ το προσδόκιμο ζωής ενός αδέσποτου ζώου. Ζωάκια συνήθως στειρωμένα, άλλα μερικές φορές ίσως και όχι, τα οποία με κάποιο τρόπο ανεξήγητο και μάλλον έχοντας την τύχη μαζί τους, κατάφεραν να ζήσουν πάνω από 12 για παράδειγμα χρόνια στο δρόμο… Και τα βλέπεις να κάθονται στον ήλιο να λιάζονται με τη σοφία των χρόνων που κουβαλούν στην πλάτη τους, χωρίς να ξέρεις τι σκέφτονται, άλλα να μην έχει και καμία σημασία.. Το ότι είναι εδώ είναι τόσο πολύτιμο και σημαντικό.
Τί σημαίνει ένα γέρικο και άρρωστο ζωάκι στο δρόμο; Ότι έχει φτάσει σε μία ηλικία πλέον που το σώμα του, όπως είναι φυσικό, το προδίδει. Ότι αρχίζουν τα προβλήματα υγείας, άλλοτε σοβαρά και άλλοτε όχι. Και το πιο λάθος πράγμα που μπορείς να σκεφτείς είναι ότι έχει συνηθίσει στο δρόμο και ότι δεν έχει ανάγκη από ένα σπιτάκι, ώστε να ζήσει όμορφα τα τελευταία του χρόνια, μιας και έχει μάθει έξω μια ζωή…
Πόσο λάθος αντίληψη αυτή… Πόσο αδικεί αυτά τα πλάσματα.. Και πως η ίδια η ζωή, η εμπειρία επιβεβαιώνει την αντίθετη άποψη. Ότι όλα μα όλα τα αδέσποτα ζωάκια έχουν ανάγκη αγάπης και θαλπωρής, πόσο μάλλον αν έχουν φτάσει σε μεγάλη ηλικία. Φαντάζεστε ηλικιωμένους ανθρώπους να ζούνε στο δρόμο χωρίς βοήθεια, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Θα μου πείτε δεν είναι το ίδιο. Ακριβώς το ίδιο είναι. Τα ζώα έχουν ανάγκη τη φροντίδα και τους γιατρούς, όσο εμείς.
Το να υιοθετήσεις ένα γέρικο ζωάκι από το δρόμο είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για αυτό και για τη δική σου τη ψυχή… Στην αρχή νιώθεις απέραντη χαρά, όταν βλέπεις το ζωάκι πόσο αρέσκεται στη ζεστασιά και στη θαλπωρή. Μετά νιώθεις την ασφάλεια που νιώθει το ίδιο, αφού τόσα χρόνια στο δρόμο κοιμόταν με το ένα μάτι ανοιχτό. Έπειτα βλέπεις ότι η περιποίηση και η φροντίδα αλλάζουν την όψη του. Σαν να αφαιρούνται χρόνια από πάνω του… Τα περισσότερα αρχίζουν και παίζουν πάλι, σαν να είναι μωρά. Και αν σκέφτεστε ότι θα ζήσει λίγα χρόνια μαζί σας και μετά θα φύγει, να ξέρετε ότι αυτά τα χρόνια και για το ίδιο το ζώο και για εσάς θα είναι πολλά… Γιατί αυτό που θα έχεις προσφέρει, θα γεμίσει και τη δική σου καρδιά. Υιοθετήστε παππουδάκια και γιαγιούλες.. Κάνει καλό..
Εύη Βρέττα
[Στη φωτο ο Τόφαλος/Τοφι, γεράκος που υιοθετήθηκε]