του Joe Wildthing
Αδιαφορία. Αυτή η λέξη περιγράφει τον ψυχισμό μας στη συγκεκριμένη περίσταση. Φτάσαμε σε κάποια κατάσταση νιρβάνα;
Όχι ακριβώς, πρόκειται περισσότερο για rock’n’roll ρεαλισμό. Είναι η κατάσταση που έχεις αράξει σε ένα παγκάκι παράμερα και παρακολουθείς με χιούμορ τον άλλο κόσμο να πηγαίνει και να έρχεται μέσα σε μια νευρωτική υπερδιέγερση, λες και κάνει κάτι σημαντικό, λες και κρατάει την τύχη του στα χέρια του, αγνοώντας παντελώς ότι του την έχουν στημένη ό,τι και να κάνει, ό,τι και να επιλέξει ή να «εκλέξει». Αυτή η ψεύτικη αίσθηση της ελευθερίας κάνει τον κόσμο να στροβιλίζεται προς τα αδιέξοδα και τις περιπέτειες της ιστορίας. Καμιά φορά τα λεφτά δεν φτάνουν, αλλά μπορείς να το ξεχάσεις εύκολα γιατί υπάρχουν οι εκλογές, η Eurovision και άλλα τέτοια συγκλονιστικά…
Είναι όμως η αδιαφορία αυτή προβληματική, αντικοινωνική και αντιπαραγωγική; Αν το να έχεις καθαρή εικόνα της πραγματικότητας και να την χειρίζεσαι με ψυχραιμία είναι όλα αυτά, τότε ας πούμε ναι. Αν πάλι καταφέρουμε ποτέ να απεμπλακούμε από τις ρόδες για χάμστερ που μας έχουν βάλει, τότε πιθανά θα μπορέσει να υπάρξει και κάποιο κοινωνικό κίνημα με ουσία. Μέχρι τότε προτείνουμε μεθόδους ατομικής απεμπλοκής. Η δική μας προτίμηση λέγεται “rock’n’roll”.
Οι μουσικές προτάσεις μας αυτήν τη φορά:
MORORPSYCHO – Yay! {Stickman}
Τρεις δεκαετίες από την αρχή τους και πάμπολλα άλμπουμ αργότερα, οι Νορβηγοί ψυχεδελικοί/progressive rockers έχουν προφανώς ακόμη πολύ νερό να κουβαλήσουν από την αστείρευτη πηγή που έχουν ανακαλύψει. Στο νέο τους άλμπουμ βάζουν σε πρώτο πλάνο τις ακουστικές τους κιθάρες για να αποδώσουν μια σειρά από εξαιρετικά μελωδικές prog συνθέσεις, με pop ποιότητες και αναφορές στο κλασικό καλιφορνέζικο soft rock του τέλους των 60s και των αρχών των 70s. Δεν χρειάζεται να πούμε δε, ότι και πάλι τα καταφέρνουν περίφημα. Ακούγοντας το “Yay!” μεταφέρεσαι μισόν αιώνα πίσω λες και στο μεταξύ πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στη μουσική που μας αρέσει. Διαβλέπω αδιαφορία για τα τρέχοντα; (χεχε)
LES LULLIES – Mauvaise Foi {Slovenly Recordings}
Το δεύτερο άλμπουμ των punk rockers από το γαλλικό Montpellier αποδεικνύει ότι το punk δεν πέθανε ποτέ. Δεν πέθανε με την έννοια ότι μπορούν να υπάρχουν ακόμη τραγούδια που δεν ακούγονται σαν απλό αναμάσημα παλιών καταστάσεων, αλλά αντίθετα είναι φρέσκα, διασκεδαστικά και με ξύπνιους στίχους (στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια για τους γαλλόφωνους, κάτι που έχει τη χάρη του). Αν βαρεθήκατε τους έντεχνους, τους δαιμονισμένους, τους κατά φαντασίαν βαρείς και ανθυγιεινούς, τα πάσης φύσεως snowflakes, οι φίλοι μας οι Lullies προσφέρουν εδώ πραγματικό rock’n’roll ΑΑ ποιότητας.
THE ORION EXPERIENCE – Cosmicovers {Sweet!}
Και λίγη σωστή pop (γιατί έχουμε πήξει από τις άσχετες, κακόγουστες και φρικτά εκφυλισμένες εκδοχές της Eurovision). Οι Orion Experience από το LA διασκευάζουν στο πέμπτο τους άλμπουμ από T. Rex, David Bowie, Linda Ronstadt και Kate Bush μέχρι Olivia Newton-John και Mother Mother με τρόπο που συχνά μας φέρνει στο μυαλό τους… Blondie. Πόσο καλύτερος και πιο φυσιολογικός θα ήταν ο κόσμος αν τα πάσης φύσεως μέσα πρόβαλαν αυτού του είδους την pop και όχι τα τέρατα και τα ατάλαντα που βλέπουμε και ακούμε;
Συνέχεια στον επόμενο «ΕΞ».