της Ευγενίας Μποτίνη
Όταν η Ιερά οδός πλημμυρίζει με κόσμο απροετοίμαστο για τη σκυλίσια ζωή των νυχτερινών κέντρων αλλά πανέτοιμο για πολύωρο headbanging, τότε ξέρεις ότι κάτι ιερό πρόκειται να συμβεί. Δεν είναι άλλο από το οκτωβριανό διήμερο του Desertfest,
06-07/10/2017.
H πρώτη μέρα του fest ξεκινάει με την δυναμική των ονομάτων Saint Vitus, Orange Goblin, Church of Misery, Stoned Jesus, Black Rainbows, Mos Generator, Mahakala, Bus και σημειώνω την πρώτη μου αμαρτία με το να μην παρευρεθώ.
Day 2
Η άφιξή μου στο stage 1 αποδείχθηκε δυστυχώς αργοπορημένη για τους αγαπημένους Puta Volcano και Under the Sun, πάνω στην ώρα όμως για Sadhus. H Smoking Community που έχουν δημιουργήσει αποτελείται από εξαιρετικά αργά, επαναλαμβανόμενα riffs και επιθετικά vokills. Πιστοί στο heavy ύφος τους, δημιουργούν την δική τους επιρροή ανάμεσα σε αντίστοιχα weed-inspired συγκροτήματα. Και όσο συμπαθητική είναι η μουσική τους, το crust-style γρύλισμα με αφήνει αδιάφορη.
Με την εμφάνιση του τίτλου του επόμενου line up στην οθόνη της μεγάλης σκηνής, ήρθε η ώρα να κατευθυνθούμε στο απέναντι κτίριο της Ιεράς Οδού και να εξερευνήσουμε το stage 2. Η υποδοχή μοιάζει θερμή, μέχρι να έρθεις αντιμέτωπος με την απογοήτευση του ήχου. Και ενώ το noise rock των Krause ακούγεται πολλά υποσχόμενο, η ηχοληψία και το ηχοσύστημα καταρρακώνουν την ανάδειξή του αφήνοντας τον χώρο της μικρής σκηνής με ελάχιστο κοινό!
Την απογοήτευση του κλίματος έρχονται να εξισσοροπήσουν, στo stage 1 ευτυχώς, οι Radio Moscow! Με την μουσική ευφυΐα και την αξιοθαύμαστη χροιά του κιθαρίστα Parker Griggs, με τον ολόσωστο drummer Paul Marrone και τον αντίστοιχο μπασίστα, Anthony Meier, υπνωτίζουν στις ψυχεδελικές μπλουζιές τους κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα που έχει την τύχη να τους ακούσει.
Καθώς το κοινό πληθαίνει στην τέρψη των Radio Moscow, τη σκηνή του Desertfest είναι έτοιμοι να υποδεχτούν οι Planet of Zeus. Leftovers για intro ως υπόσχεση να μην πάρουμε ανάσα μέχρι το τέλος του live! Kαι πράγματι, παρά το δεμένο χέρι του Μπάμπη (φωνή κ’ κιθάρα), η αίγλη των ελλήνων heavy ροκάδων γίνεται ολοένα και πιο δυναμική σε κάθε τους εμφάνιση (και ήταν πολλές φέτος, ευλόγησον!), παρασύροντας αντίστοιχα όλο και περισσότερες φωνές στην πίστη του συνθήματος «Σεξ και βία στον Πλανήτη Δία!».
Ακολουθώντας πιστά το ωράριο, το Desertfest επαγγελματικά χαντακώνει στο stage 2 τους Allochiria έως ότου οι Graveyard γεμίσουν ξανά το stage 1. Η σοφή τους επανένωση μετά τη διάλυσή τους τον Σεπτέμβρη του 2016 συνάντησε πλήθος ανακουφισμένων αντιδράσεων σε αναμονή για το άκουσμα των μελωδιών της ευτυχίας του The Siren, Uncomfortably numb, Τοο Much is not Enough και πολλών άλλων. Οι ιδιαίτερες φωνητικές αποχρώσεις του Joakim Nilsson ηδονικά μπλεγμένες στα μακριά μαλλία της post folk αισθητικής τους, στις ψυχεδελικές τους νότες και στον καθαρό ήχο της blues μας μεταφέρουν επιτυχώς στα μελαγχολικά μονοπάτια της κλασσικής ροκ!
Δώδεκα και μισή και ο δυναμισμός του απομένοντος ακροατηρίου παραμένει ο ίδιος, άσχετα από το γεγονός ότι ποτέ δεν εκδηλώθηκε εντελώς. Σε γενικότερα πλαίσια ο χώρος του ACRO δεν γέμισε ποτέ, ενώ pit και heandbanging δεν ξέφυγαν από τα φυσιολογικά όρια.
Ώρα για του Γερμανούς Colour Haze να προσθέσουν τις τελευταίες απαραίτητες stoner πινελιές στην ολοκλήρωση του φετινού line up του fest. Mια μπάντα με χρόνια ιστορίας ήδη από τα μέσα του ’90, έχει κατορθώσει να δημιουργήσει τη δικιά της υφή στην stoner rock σκηνή, με συνεχώς αυξανόμενους υποστηρικτές. Η λιτή τους παρουσία εν σκηνή δημιούργησε την απόλυτη αντίθεση με τις εντυπωσιακές heavy νότες τους με ακούστικη υφή που αγγίζει Βlack Sabbath, αλλά ταυτόχρονα και την απόλυτη συμμετρία με το προσφερόμενο psychedelic stoner rock μουσικό ταξίδι που μαγνητίζει το μαζικό σύνολο. Αποχαιρέτησαν με την επιστροφή της αμοιβαίας δόσης “Love”.
Αφέθηκαν και άλλες ψυχές στο νεκροταφείο (Graveyard στο πρωτότυπο) του Desertfest;