της Ηλιάνας Βασιλάκη
Φωτογραφίες: Ηλίας Θεοδωρόπουλος
Βρεθήκαμε ένα πρωινό σε ένα γνωστό στέκι στο κέντρο της Αθήνας.
Σε ένα πολύ όμορφο, πολύχρωμο περιβάλλον. Ακούγοντας 60′s soul, ζεστές μουσικές και ρυθμούς. Απολαμβάνοντας τον καφέ μας με φόντο τον Αττικό Ουρανό… Ο Γιώργος Δημητριάδης είναι εδώ!
Γιώργο πες μας, πότε έμεινες στα Εξάρχεια;
Όταν κατέβηκα από Θεσσαλονίκη, τα πρώτα χρόνια ζούσα εδώ στη Νεάπολη στην οδό Δαφνομήλη 49. Μια πολύ ωραία γειτονιά.
Το 1983 ανεβοκατέβαινα ένα χρόνο Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Δοκίμαζα να δω τι γίνεται κι εγκαταστάθηκα οριστικά τον Σεπτέμβριο του 84. Πριν 33 χρόνια ακριβώς. Έμενα σε μία ωραία γκαρσονιέρα ημιυπόγεια.
Είχε κουδούνι από μπροστά στην είσοδο, αλλά δεν είχε κουμπί το διαμέρισμά μου, να το πατάς και να ανοίγει. Έτσι είχα αφήσει το παράθυρο που ήταν πάνω στο πεζοδρόμιο του ημιυπόγειου, αλλά όπως είναι ανηφόρα ήταν σχεδόν ισόγειο κι όλοι έμπαιναν κι έβγαιναν από εκεί. Δεν έβγαιναν από την πόρτα. Καλά είχε μεγάλη πλάκα!
Τι είναι για εσένα τα Εξάρχεια;…
Όταν κατέβηκα στην Αθήνα το 1984, όπως είπα, έμενα στη Νεάπολη, πάνω από την πλατεία, που στην ουσία είναι Εξάρχεια. Η πλατεία ήταν ο τόπος, όπου κυριολεκτικά ζούσα. Ήταν διάσπαρτη από μπαράκια. Το Dada, η Ίντριγκα, το Green Door πιο πάνω στα σκαλάκια της Καλλιδρομίου. Μετά πηγαίναμε και στην Όστρια τη δεκαετία του ’90, που το είχε ένα καλό παιδί εκεί, δεν θυμάμαι το όνομά του, να με συγχωρέσει, ενώ είχαμε κάνει και live εκεί. Βέβαια και το Φλοράλ, όπου πήγαινα. Ήταν η απόλαυσή μου. Πήγαινα μέχρι το 2007 στην πλατεία. Πήγαινα στο Βοξ στο καφενείο κάτω από το σινεμά, που μετά έκλεισε. Από ένα διάστημα και μετά σταμάτησα να πηγαίνω. Όχι ότι δεν ήθελα να πηγαίνω, αλλά σταμάτησα να πηγαίνω, γιατί δεν είχε κάτι να με τραβήξει. Θυμάμαι την πλατεία, ένα ανοιχτό πεδίο. Ένα πεδίο ανοιχτό κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ήταν μια ωραία πλατεία. Κοσμοπολίτικη. Με τα προβλήματά της από τότε βέβαια, για να μην τα ωραιοποιώ. Μετά που άρχισαν να κλείνουν μαγαζιά, έβλεπα ότι κάτι αλλάζει. Λυπάμαι που το λέω. Για εμένα δηλαδή, είναι που έχασα ένα στέκι. Κατέβαινα από μακριά για να πάω στην πλατεία. Να πάω να πιω τον καφέ μου, να διαβάσω την εφημερίδα μου. Ίσως και για να συναντήσω κάποιους γνωστούς. Εύχομαι να αλλάξει. Εύχομαι να ανοίξει. Εύχομαι και πολλά άλλα πράγματα βέβαια. Εύχομαι να σταματήσουν να υπάρχουν άρρωστοι άνθρωποι στην πλατεία. Χρήζουν μιας κάποιας αντιμετώπισης από την πολιτεία, γιατί είναι άρρωστα τα παιδιά κι αυτό να σημειωθεί ότι το έβλεπα βέβαια από πολύ παλιά. Κάτι το οποίο με έθλιβε τρομακτικά. Εγώ δεν μπλέχτηκα με αυτά. Τύχαινε να ξέρω λίγα άτομα που ήταν έτσι από το ’80.
Είχα φρικάρει με όλα αυτά, γι’ αυτό κι έγινα εχθρός όχι των ανθρώπων, αλλά αυτού του τρόπου ζωής. Ποτέ δεν μου άρεσε. Μιλάμε για ολοκληρωτική αλλοτρίωση. Κάποιοι ξεκίνησαν κι από περιέργεια και… μαγκιά φυσικά. Εγώ δεν δοκίμασα ποτέ, γιατί φοβόμουν τον εαυτό μου. Με αυτά δεν κάνεις ασκήσεις θάρρους. Τα πράγματα είναι απόλυτα. Είναι μια άκρως εθιστική ουσία. Είναι σαν ιός, που δεν σε αφήνει ποτέ. Σε κυριεύει. Γενικά όμως πέρα από το αν σε κυριέψει εντελώς, είναι ένα πράγμα το οποίο είναι παυσίλυπο. Και εμένα γενικά τα παυσίλυπα δεν μου αρέσουν. Γιατί συνέχεια να είσαι έτσι; Όχι, να λυπηθείς.
Δεν κατάλαβα! Έλα αντιμέτωπος με τον εαυτό σου! Να χτυπηθείς κάτω, να κλάψεις! Γιατί παυσίλυπο;
Πως θα ζήσεις πραγματικά; Γιατί να είσαι συνέχεια σε ένα σύννεφο “Γενικά είμαι αλλού εγώ”. Η Ζωή είναι ωραία και αλλιώς. Είναι ωραία μέσα από τη χαρμολύπη της. Όχι μέσα στα παυσίλυπα. Πως θα γράφεις τραγούδια; Πως θα κάνεις οτιδήποτε άλλο στη ζωή σου, πως θα μάθεις τον εαυτό του; Είχα και εγώ τις κρούσεις. Έλα μωρέ και τι έγινε. Έλεγα όχι. «Γιατί;», με ρωτούσαν; Γιατί έτσι. Γιατί φοβάμαι, δεν μου αρέσει αυτή, θα μπλέξω. Άσε με καλά είμαι έτσι έλεγα. Πολύ καλά.
Όποιο πρόβλημα και να είχα, όταν πήγαιναν να μου πλασάρουν stuff, έλεγα «Όχι, είμαι πάρα πολύ καλά, ευχαριστώ πολύ, δεν θέλω». Και εγώ αν είχα αρκετά προβλήματα τότε… Ένα σωρό! Αυτό να το ακούσουνε κάποιοι.
Τι θα πεις στους νέους;
Μακριά από τις μαλακίες. Να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους και τα προβλήματα τους κατάφατσα. Να προσπαθήσουν να το κάνουν αυτό και να μη καταφεύγουν σε λύσεις βλακώδεις και καταδικαστικές.
Και ο Παύλος (Σιδηρόπουλος), το έχει πει αυτό. Ότι είναι μία μπούρδα η πρέζα και το καημένο το παιδί δεν τα κατάφερε. Μέγιστη θλίψη ο χαμός του.
Τραγούδησες τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου με τους Απροσάρμοστους, το συγκρότημά του. Πώς το βλέπεις όλο αυτό μετά από τόσο καιρό;
Λοιπόν, το έβλεπα πάρα πολύ καλά και τότε και ειδικά τώρα, πολύ καλύτερα από τότε. Δηλαδή, αφού σταμάτησε η συνεργασία με τους Απροσάρμοστούς, έγιναν οι απολογισμοί και το ταμείο. Το πέρασμά μου από αυτή την μπάντα μετά το θάνατο του Παύλου, σαν τραγουδιστής της, μου έδωσε πάρα πολλά. Παίζαμε όμως κατά κύριο λόγο κομμάτια του εκλιπόντος, του μακαρίτη του Παύλου, γιατί μπάντα του ήταν εξάλλου, άλλα σιγά-σιγά και δικά μας. Αυτό ήταν στην ουσία που μου έδωσε εμένα την τελική ώθηση στο να κάτσω να γράψω τα δικά μου μετά. Ένα πολύ σημαντικό πράγμα είναι ότι η θητεία μου μέσα από την τραγουδοποιία του Παύλου, που την τραγουδούσα κι έλεγα τα λόγια του, τα τραγούδια που είχε γράψει με τα παιδιά μαζί, με βοήθησαν πάρα πολύ να τοποθετήσω την φωνή μου πολύ καλά σε αυτό που θα έκανα μετά. Δηλαδή βρήκα τα πατήματά μου, μέσα από το ελληνικό Rock & Roll. Το ροκ & ρολ του Παύλου δηλαδή, για να κάνω μετά το δικό μου πράγμα, το οποίο ήταν κάτι άλλο βέβαια. Ο Παύλος με βοήθησε πάρα πολύ μετά θάνατον. Δεν τον ήξερα. Δεν τον γνώρισα ποτέ. Μια φορά μόνο κάπου, σε κάποιο φιλικό σπίτι, σε ανύποπτο χρόνο, τρία χρόνια πριν φύγει. Τον είχα δει και είχαμε ανταλλάξει δύο, τρείς κουβέντες. Ξηγημένο παιδί μου είχε φανεί. Ωραίος τύπος, χαλαρός κι άνετος! Δεν τον ήξερα προσωπικά πριν πεθάνει.
Πήγαινα σε συναυλίες, τους έβλεπα και πριν από όλα αυτά
και μετά τα έφερε η ζωή έτσι και βρέθηκα με τα παιδιά.
Πώς συνέβη αυτή η συνεργασία;
Πήγαινα σε ένα στούντιο που έκανα πρόβες με το δικό μου το γκρουπ, το λέγαμε «Οι φίλοι της Τζένης»… Επιρροή από Lou Reed, Sweet Jane κι έτσι… Είμαι μεγάλος φαν του Lou Reed, με έχει σημαδέψει. Σπουδαίος καλλιτέχνης. Μια μέρα, Σεπτέμβρης του 1991 μου λένε τα παιδιά στο στούντιο «ψάχνουν τραγουδιστή οι Απροσάρμοστοι». Ήταν ένα χρόνο σχεδόν αφού είχε πεθάνει ο Παύλος. Λέω, κάτσε να πάρω ένα τηλέφωνο να δώ. Ήταν το κάλεσμα πολύ ισχυρό και έτσι πήγα με τα παιδιά. Οι Απροσάρμοστοι ήταν μια μπάντα, που θα μου προσέφερε πολλά, εξάλλου είναι στη γύρα ακόμα. Παίζουν ακόμη. Βέβαια δύο μέλη τώρα δεν ζούνε. Ο Βασίλης ο Πετρίδης και ο Λουκάς ο Γκέκας. Δυστυχώς έφυγαν νωρίς. Πολύ κρίμα. Οι υπόλοιποι, Ο Κυριάκος ο Δαρίβας, ο Οδυσσέας Γαλανάκης, ο Αλέκος Αράπης είναι μια χαρά και παίζουν ακόμη. Με δέχτηκαν, λοιπόν, τα παιδιά, «οι Απροσάρμοστοι» πολύ γρήγορα, γιατί αγαπούσα αυτό το ρεπερτόριο. Δεν είχα ζήσει αυτά που τραγουδούσε ο Παύλος, αλλά τα έλεγα καλά. Τα καταλάβαινα σε ένα μεγάλο βαθμό. Με πήραν και ξεκίνησα. Η συνεργασία κράτησε δύο χρόνια. Λυπάμαι που δεν προχωρήσαμε κάποια σχέδια, που δεν ευοδώθηκαν. Ήταν καταπληκτική συνεργασία. Που συνεχίζεται ακόμα με άλλους τρόπους. Έχουμε μια καλή, διαχρονική σχέση αμοιβαίας εκτίμησης. Μετά ήρθε η ώρα να κάνω κάτι δικό μου.
Η επαφή με το κοινό σου;…
Είναι αλήθεια πως τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα τη δισκογραφία μου ήμουν πιο μαγκωμένος. Είχα περισσότερες ανασφάλειες πάνω στο πάλκο. Μετά έμαθα με τον καιρό πως βασικά πρέπει να ανοίξω πρώτος εγώ την πόρτα σε αυτούς, για να έρθουν δίπλα μου. Ο τρόπος που υποδέχομαι τον κόσμο, που τους μιλάω. Εχω μάθει πολλά πράγματα μέσα από αυτά τα χρόνια. Μου έχουν κάνει καλό. Μέσα από αυτοκριτική, που συνεχίζω και την κάνω.
Πες μας για το μουσικό… τατουάζ» σου. Το τραγούδι σου “Σαν να μη Πέρασε μια Μέρα”. Η πλατεία Μαβίλη έχει σημαδέψει πολύ κόσμο. Όποιος βρίσκεται εκεί σκέφτεται αυτό το τραγούδι.
Είμαι πολύ ευχαριστημένος γι ‘αυτό. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι πολύ ωραίο. Χαρισματικό θα έλεγα. Είναι κάτι, από αυτά που αφήνω πίσω μου. Ένα από τα στρατηγικά σημεία. Τα ορόσημα. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί το τραγούδι αυτό βγήκε από παρέα. Από μια παρέα με τον Κώστα Λειβαδά, τον συνθέτη. Ο Κώστας τότε, από το ’94 και μετά που γνωριστήκαμε, ερχόταν σπίτι και γράφαμε μαζί διάφορα κομμάτια. Έρχεται λοιπόν μια μέρα με τους στίχους. Το δουλέψαμε και σε λίγη ώρα έγραψα τη μελωδία αυτή. Αρχές του ‘96 γράφτηκε το demo στο σπίτι μου και βγήκε Νοέμβριο του ’97 στο δίσκο. Όλα αυτά έχουν μία προϊστορία. Όταν το ακούσαμε ήμασταν πολύ χαρούμενοι, διότι καταλάβαμε ότι κάτι σημαντικό είχε γραφτεί. Έγινε κλασική επιτυχία. Παίζεται εδώ και 20 χρόνια.
Mods στην Ελλάδα…
Είναι μία τάση, η οποία υπαρχει εδώ και πολλά χρόνια και στην Ελλάδα. Το Mod κίνημα, είναι κάτι πολύ παλιό. Τέλη δεκαετίας ’50 με αρχές δεκαετίας ’60. Ηταν κάποιοι τύποι στο Λονδίνο, οι οποίοι ήταν πολύ εκλεκτικοί στα γούστα και ακούγανε bebop και νέα τζάζ. Ντυνόντουσαν παρα πολύ καλά. Με ιδιαίτερο τρόπο. Δεν ήταν μόνο στη μουσική. Ηταν τα πάντα. Το σινεμά που έβλεπαν, τα βιβλία που διαβάζανε. Ήταν ένα είδος πολύ εκλεκτικού γούστου. Εχω συναντήσει και σε άλλους Mods κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Υπάρχει ένα νήμα που μας συνδέει. Είναι το πολύ εκλεκτικό γούστο. Νομίζω ότι είμαστε και ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας. Κυρίως άνθρωποι δύσκολοι στα γούστα μας.
Στη μουσική, στο σινεμά και γενικά στην αισθητική. Τα ρούχα, τα παπούτσια, τα βιβλία που θα πάρεις. Πράγματα που έχουν να κάνουν με μία πολύ έντονη αίσθηση του “ζήσε το τώρα”. Έντονα. Μαθαίνεις να ζεις καλά κάτω από ζόρικες συνθήκες. Όπως είναι και το μότο των Mods. Δηλαδή, δεν σε καταπίνει η μιζέρια. Είναι τρόπος ζωής. Ξέρω κάποιους Μods, που είναι πάρα πολύ ωραίοι τύποι. Κάνω πολύ παρέα μαζί τους και στο facebook και πάμε και σε κάποιες συναυλίες μαζί.
Περνάμε όμορφα.
Ποια ήταν τα μουσικά ακούσματα που είχες από μικρός;
Οι γονείς μου είχαν αναπτύξει ένα καλό γούστο και ιδιαίτερο στη μουσική της εποχής τους. Ακούσματα που κι εγώ με τα χρόνια τα αξιολόγησα ως καλά. Η μεν μητέρα μου, περισσότερο μέσα από τον κινηματογράφο. Ήταν πολύ κινηματογραφόφιλη. Όταν ήταν νέα κοπελίτσα, κοριτσάκι, άκουγε τραγούδια της δεκαετίας του ’30. Μετά τους πέτυχε ο πόλεμος βέβαια και χαραμίσανε τα νιάτα τους. Ήταν τραγικό αυτό που έγινε. Ο πατέρας μου αγαπούσε πάρα πολύ τις μεγάλες ορχήστρες της τζαζ και γενικά ακουγόταν πολύ ξένη μουσική στο σπίτι. Και πολύ σαν επίρρημα και πολλή σαν ποσοτικό επίθετο, τέλος πάντων. Βέβαια και ελληνικά ακούσματα, γιατί το ραδιόφωνο ήταν ανοιχτό συνέχεια εκείνα τα χρόνια, δεν υπήρχε τηλεόραση ακόμα. Καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας, όταν ήμουν πιτσιρικάς, πολύ μικρό παιδί, το ραδιόφωνο ήταν συνεχώς ανοιχτό. Ένα παλιό Ιταλικό ξύλινο ραδιόφωνο, το οποίο έχω εγώ ακόμα και το έφτιαξα κιόλας. Το ηχείο του μπροστά είναι υφασμάτινο, πλεκτό με το μάτι στη μέση. Όταν το άνοιγες, άνοιγε το μάτι κι εγώ πιτσιρικάς είχα την εντύπωση ότι με κοιτούσε το μάτι αυτό. Σε στυλ, είμαι το μάτι του ραδιοφώνου και σε βλέπω (γέλια). Σε βλέπω που ακούς. Πολύ ωραίο μέσο το ραδιόφωνο. Καταπληκτικό. Μέσα από το ραδιόφωνο βέβαια, ακούγαμε και πράγματα εκείνης της εποχής, που παίζονταν από τους σταθμούς, ελληνικά. Κυρίως εκείνη την εποχή το ραδιόφωνο έπαιζε, αυτό που λέγανε ελαφρύ ελληνικό τραγούδι. Ξέρεις το ελαφρύ, στο οποίο αυτός ο προσδιορισμός ο επιθετικός δεν προσέδιδε καμία υποτιμητική σημασία ή αρνητικό πρόσημο. Ήταν απλά, ότι αυτά είναι πιο ευχάριστα τραγούδια, για να τα ακούς. Φυσικά, είχα και τις ώρες της… σοβαρής μουσικής, που ήταν η κλασσική. Ήταν κάποιες ώρες την ημέρα. Έτσι κι εκεί τσιμπολογούσα διάφορα ακούσματα, σοβαρής μουσικής. Χωρίς να ξέρω ποιοι είναι. Ξέρεις. Άκουγα. Τέλη δεκαετίας του ’50 με αρχές δεκαετίας του ’60 στο σπίτι οι δίσκοι που ερχόντουσαν, ήταν ξένοι. Του πατέρα μου του άρεσε πολύ η τζαζ και κάτι πρώιμα Rock & Roll. Η αδερφή μου, που είναι 8 χρόνια μεγαλύτερή μου, τότε ήταν μέσα στα πράγματα. Εγώ, όταν ήμουν το 1960 τεσσάρων, η αδερφή μου ήταν δώδεκα. Οπότε ακούγαμε Paul Anka, Neil Sedaka, Billie Holiday, διάφορα. Βέβαια το 1962 και μετά ήρθαν οι Beatles. Αυτή πήγε και πήρε το πρώτο single των Beatles το “Love me do”. Εμείς τότε είχαμε μετακομίσει ήδη στη Θεσσαλονίκη από την Αθήνα. Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα, σε μία κλινική στο Κουκάκι συγκεκριμένα, αλλά ζούσαμε στο Μαρούσι.
Μετά κατεβήκαμε στην οδό Κασσιανής στο Λυκαβηττό, από τη μεριά της Νεάπολης και στη συνέχεια κάτω από την Ακρόπολη στο Κουκάκι. Μετά φύγαμε το καλοκαίρι του ’62, λόγω της δουλειάς του πατέρα μου και πήγαμε Θεσσαλονίκη. Μόλις πήγαμε Θεσσαλονίκη και μπήκε ’63 εκείνο το χειμώνα, η αδερφή μου έφερε το “Love me do”. Τι ήταν αυτό!!! Ήμουν 6-7 χρονών τότε. Ήταν και ένα άκουσμα οι Beatles, που σίγουρα έπιαναν και τα μικρά παιδιά πολύ. Αυτό το πλέγμα ακουσμάτων, ήταν και η πρώτη βάση. Όταν ήμουν τριών ετών η μνήμη είναι πολύ αχνή, μου το λέγανε μετά, πρίν φύγουμε από Αθήνα.. Πρέπει να ήταν το ’59. Τριών εγώ τότε, 14 Απριλίου στα γενέθλια μου με ανέβασαν οι γονείς μου, πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, στην οδό Κασσιανής εκεί που μέναμε και είπα το “Only you” των Platters. Είχε αγοράσει ο πατέρας μου τον δίσκο. Και ποιά λόγια τώρα έλεγα εγώ; Εγώ δεν άκουγα “Only you”. Άκουγα “Only zoo”. Με ανέβασαν λοιπόν στο τραπέζι επάνω και εν μέσω επευφημιών, χαμός, είχε μαζευτεί όλο το σόι, ας πούμε, έκανα την πρώτη μου συναυλία εκεί. Είχα όμως και καλή φωνή. Μου το λέγανε. Αυτό το πήρα και από τους δύο γονείς μου, οι οποίοι ήταν καλλίφωνοι. Τραγουδούσαν πολύ καλά. Του πατέρα μου του αρέσε πολύ o Frank Sinatra, πάρα πολύ, και τον τραγούδαγε ωραία, γιατί ήξερε τα αγγλικά καλά. Στην εφηβεία , στο γυμνάσιο είχα παρέες και παιδιά που είχαν εξαιρετικά γούστα στη μουσική, με δισκοθήκες τρομερές. Επηρεάστηκα από εκεί, με αποτέλεσμα να γίνω βινυλιάκιας.
Που με έχανες, που με έβρισκες. Έξω από βιτρίνες δισκοπωλείων, είτε μέσα στα δισκοπωλεία. Κολλημένος. Σχόλαγα από το σχολείο και είχαμε ένα δισκάδικο δίπλα, ‘o Νίκος’, ο οποίος έφερνε και ελληνικό ρεπερτόριο, αλλά έφερνε και πολύ ξένο ροκ. Εγώ στη rock μουσική με τα εξώφυλλα τα καταπληκτικά, ρωτούσα , μάθαινα τι ήταν αυτό και προχώρησα, χωρίς να κάνω καμία σκέψη ότι εγώ θα γίνω μουσικός, ποτέ! Ξεκίνησα μέσα από το να ακούω. Έτσι βγήκαν και τα ακούσματά μου αργότερα στη μουσική που παίζω. Αυτό που κάνω όλα αυτά τα χρόνια σαφώς είναι δυτικό, ως τραγουδοποιία είναι ελληνικό. Είμαι ένας διαφορετικός Έλληνας, που εκφράζεται διαφορετικά μέσα από τη μουσική του. Don’t Shoot me. I’m only the piano Player… Μη πυροβολείτε τον πιανίστα. Και αισθάνομαι μια χαρά με αυτό…
Νεα Γενια
Δεν ζω την πραγματικότητα των νέων παιδιών, όπως την βιώνουν αυτά. Κακά τα ψέματα. Δεν είμαι στην ηλικία τους. Κάθε γενιά λειτουργεί με τα δικά της βιώματα. Προσπαθώ να την καταλάβω. Δεν μπορώ να τους κουνάω το δάχτυλο. Νομίζω μια χαρά είναι τα παιδιά. Θα βρουν το δρόμο τους. Νέα παιδιά είναι, ζουν την εποχή τους. Έχουν αυτές τις προσλαμβάνουσες i-phone, internet, ιστορίες, multimedia… χαμός. Σε αυτό μεγαλώνουν.
Βινύλιο –κασέτα
Δεν είναι οπισθοδρόμηση, αυτό είναι μία επανεκτίμηση της χαμένης αξίας και αξιοπρέπειας του μουσικού προϊόντος. Το οποίο πιστεύω πως στο χείμαρρο της τεχνολογίας, που είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να σταματήσει κανείς και είναι πολύ γοητευτικό την ίδια στιγμή, όμως τελικά πήρε μπάλα, το ίδιο το προϊόν. Το οποίο άλλαξε μορφή, έγινε άυλο. Αυτό που μετράει τώρα είναι η συσκευή. Η συσκευή, έχει υποκαταστήσει πολλά πράγματα, τα οποία κουβαλάει μέσα της. Έχει γίνει αυτή το θέμα. Το μέσο έγινε, όχι το μήνυμα. To άλλο όμως απόκτημα, το item το τεμάχιο, ο δίσκος, το βινύλιο, η κασέτα έστω. Άντε και το δόλιο το cd, που δεν είναι και τόσο ανθεκτικό όπως λέγανε.
Το βινύλιο δεν πρέπει να πεθάνει, όπως το πραγματικό βιβλίο δεν πρέπει να πεθάνει. Το έντυπο. Με την έννοια του αποκτήματος. Το δέσιμο με το αντικείμενο. Το απόκτημα δεν το βλέπεις, το πιάνεις. Το ανοίγεις, τις σελίδες του, το μυρίζεις. Η γραμματοσειρά, η αλλαγή της σελίδας. Το βινύλιο, βάλε, βγάλε. Διάλειμμα για καφέ, η άλλη πλευρά.
Το εξώφυλλο το μεγάλο, το απόκτημα. Βέβαια και το περιεχόμενο μέσα.
Όλο το πακέτο. Βλέπεις, η πραγματικότητα πάντα έχει δύο όψεις. Ποτέ δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Ζουμε μια περίεργη, πολύπλοκη και σύνθετη εποχή.
Ο Κόσμος ψάχνει αξίες
Χρειάζεται ένας επαναπροσδιορισμός, σίγουρα να βρει ένα νόημα. Όχι όμως ένα νόημα μέσα από μία ιδεολογία, αλλά μέσα από έναν νέου τύπου Ουμανισμό. Ναι. Όχι από ιδεολογίες, οι οποίες δοκιμάστηκαν και απέτυχαν οικτρά, στην πορεία των ετών. Απεδείχθησαν τραγωδίες, εδώ και δεκαετίες.
Στην Ελλάδα η τέχνη έχει αλλοτριωθεί εν μέσω κρίσης; Στους μουσικούς γύρω σου, τι βλέπεις; Υπάρχει έμπνευση;
Σε πολύ ζορισμένες περιόδους. Μπορεί να είναι αυτό και λίγο γενικό. Μπορεί να κάνω και λάθος. Με επιφύλαξη το λέω. Αλλά επειδή η ερώτηση έχει να κάνει με τον τόπο μας. Τα καθ’ ημάς. Νομίζω ότι η κρίση έχει επηρεάσει πάρα πολύ, την ψυχολογία όλων μας. Με διαφορετικό τρόπο τον καθένα βέβαια. Ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, λάθος ή σωστά, αλλά η ψυχολογία είναι γενική. Αυτή η ηθικό-οικονομική κρίση έχει επηρεάσει αρνητικά το δημιουργικό κομμάτι. Αυτό που έχω πει σε μια ιδιωτική κουβέντα με έναν φίλο μου, συνάδελφο μουσικό. Μου εξέφρασε την απορία, γιατί δεν βγαίνουν άλλες μπάντες πια; Και είναι περίοδος κρίσης, θα είχανε να πούνε πολλά. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, του απαντάω… πλέον πως θα φτιαχτεί μπάντα; Δεν υπάρχουν λεφτά. Γενικά δεν υπάρχει χρήμα και δεν μιλάω για πολύ. Δεν υπάρχει βάση. Υπάρχει το μέλημα. Τα μελήματα των ανθρώπων είναι πως να επιβιώσουν. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή αυτό δεν μπορεί να γίνει και μέσω της μουσικής. Μην ξεχνάμε, η όποια καλλιτεχνική διάθεση παλιότερα, σίγουρα σου άφηνε και μια υποσχετική, ότι αν είσαι καλός μπορεί να κερδίζεις και κάποια φράγκα. Αυτό ήταν ένα επιπλέον κίνητρο, για να φτιάξεις κάτι. Κακά τα ψέματα, έτσι είναι. Ό,τι κάνει ο καθένας τώρα (οι περισσότεροι δηλαδή) είναι από το εισόδημά του, από αυτά που δεν έχει δηλαδή. Υπάρχουν μεγάλα εμπόδια να επικοινωνήσεις. Υπάρχει θα μου πεις το διαδίκτυο.
Όμως ακόμα κι αυτό είναι ένα εμπόδιο. Γιατί υπάρχει μια πληθώρα πληροφοριών. Όποτε το ένα ακυρώνει το άλλο στα μάτια και τα αυτιά των χρηστών του διαδικτύου. Η ποσότητα και η ροή είναι τρομακτικά μεγάλη. Δεν είναι ελέγξιμη. Όχι από κάποιο κέντρο ελέγχου, αλλά από τον κόσμο. Ο κόσμος δεν μπορεί να τη διαχειριστεί, να την προσέξει και να την αφομοιώσει.
Στο ράδιο;
Στους ραδιοφωνικούς σταθμούς που προλαβαίνω και ακούω στην Αθήνα βλέπω ότι δεν είναι καθόλου ανοιχτά σε νέο ρεπερτόριο,
καινούργιων καλλιτεχνών, γκρουπς, συγκροτημάτων. Πώς θα υπάρξουν γκρουπς και συγκροτήματα, τη στιγμή που το ραδιόφωνο δεν τα μεταδίδει; Το ράδιο ακόμα είναι ο βασικός αγωγός. Ακούει πολύς κόσμος ραδιόφωνο, ακούνε στη δουλειά τους σταθμούς. Όταν αυτοί οι σταθμοί, οι συγκεκριμένοι μουσικοί σταθμοί, που παίζουν ελληνικό ρεπερτόριο βασικά, εχουν κλείσει εντελώς σε συγκεκριμένα ρεπερτόρια, συγκεκριμένων καλλιτεχνών, παλιότερων και καινούργιων τότε πώς; Πώς θα πληροφορηθεί ο άλλος και θα ακούσει και θα μάθει κάτι; Έχουμε ένα playlist το οποίο είναι κάτι αυστηρά κλειστό. Ακούω σταθμούς που παίζουν συγκεκριμένες ώρες, συγκεκριμένους καλλιτέχνες σχεδόν κάθε μέρα. Τη δεκαετία των 90’ς το ραδιόφωνο ήταν πιο ανοιχτό, γιατί δεν είχε playlist, είχε ραδιοφωνικούς παραγωγούς, οι οποίοι έπαιζαν με το δικό τους φίλτρο, καλές μουσικές. Είχαν άποψη. Το playlist δεν είναι καινούριο φρούτο, ήταν και προ κρίσης. Δεν προτείνονται καινούρια πράγματα.
Νέα δουλειά
Πέρσι τέτοια εποχή είχε κυκλοφορήσει το «Τίποτα κακό, δεν θυμάμαι», το μεγάλο άλμπουμ από το οποίο ξεχώρισαν αρκετά κομμάτια. Πιο συγκεκριμένα «Η Σκουριά», «Ώρα Σελήνης» το «Μέσα από την φωτιά» και το ομώνυμο «Τίποτα κακό δεν θυμάμαι». Το κυκλοφόρησα με το Ogdoo Music Group, κάτι που θα γίνει και φέτος στο επόμενο άλμπουμ που ετοιμάζω και θα βγει, καλώς εχόντων των πραγμάτων, μέσα στο χειμώνα. Από το καλοκαίρι έχει ήδη κυκλοφορήσει σαν προπομπός ένα καινούργιο single από το άλμπουμ αυτό, που λέγεται «Η Ψυχή Μου» και τώρα σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει το video clip του δεύτερου single to «Χάθηκα και τώρα κλαίς». Σε αυτή την καινούρια δουλειά υπογράφω στιχουργικά αρκετά τραγούδια και την μουσική βέβαια σε όλα τα κομμάτια.
Live
Το πρώτο Live για αυτή τη σεζόν θα γίνει στις 13 Οκτωβρίου 2017, ημέρα Παρασκευή στο “the Zoo” στο Χαλάνδρι. Είναι ένας πολύ ωραίος χώρος, παίξαμε την περασμένη σεζόν. Μας ταιριάζει πάρα πολύ. Έτσι όπως το έχει φτιάξει ο Σπύρος, είναι ένα κατεξοχήν Ροκ κλαμπ.
Θα έρθουμε να σας δούμε
Θα χαρούμε να σας δούμε από κοντά
https://www.youtube.com/watch?v=Sg8qo6Kw9i8
(Η Ψυχή μου –Νέο τραγούδι)
https://www.youtube.com/channel/UCIjLL9YUgPAnFoidTGNqa2g (Κανάλι Youtube)
https://www.facebook.com/dimitriadisyorgos?fref=ts
Facebook προφίλ
https://www.facebook.com/giorgosdemetriadesmusic/?fref=ts
Facebook Page
https://www.youtube.com/watch?v=2p9w-p2-hj
(Σαν να μη Πέρασε μια Μέρα)
https://en.wikipedia.org/wiki/Mod_(subculture)
(Mod Κουλτούρα)
