By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Μαζί με τις σωρείες τέως παραθεριστών επιστρέφει και το Fright Night, με φορτισμένες μπαταρίες (λέμε τώρα), οκτώ παραπανίσια κιλά που δεν θα τα πάρουμε σε μπόι, λαβωμένοι από τις μάχες με τους κώνωπες και έτοιμοι να βρεθούμε με τα φιλαράκια που έχουμε να δούμε καιρό και μας έλειψαν.
Είναι αυτός ο καφές που κατά το ήμισυ θα είναι απλά παρουσίαση στο κινητό των τριακοσίων φωτογραφιών που τραβήξαμε στο νησί, στο εξοχικό, στο camping, στο βουνό και πρέπει να τις μοιραστούμε πριν «μπούμε στο ζουμί».
Και είναι στο αίμα μας βέβαια αυτός ο καφές με τον κολλητό, τους συναδέλφους, την παρέα, την ξαδέλφη… Γιατί πως θα μάθεις τα «νέα» του άλλου; Ξεκινάνε άραγε πολλές συναθροίσεις και σε άλλα μέρη του κόσμου με την απλή φράση «τα νέα σου»; Ο όγκος αφιλτράριστης πληροφορίας που μοιράζεται στην κάθε καφετέρια στην Ελλάδα αυτή την στιγμή είναι απίστευτος. Τις προάλλες σε καφετέρια, έλα που δεν σου έχει τύχει, άκουσα τις ερωτικές περιπέτειες της διπλανής παρέας με ανατριχιαστική λεπτομέρεια… Δεν πήγαινε πίσω ο δικός μου διάλογος για το καζανάκι που έτρεχε. Και σίγουρα σεβαστό ήταν και το θέμα του ζευγαριού παραδίπλα που η κοπέλα είχε αναλύσει εκτενώς το πόσο άχρηστος ήταν ο συνάδελφος της στο γραφείο. Για ανταλλαγή πληροφοριών δεν μαζευτήκαμε όλοι εκεί; Για να μοιραστούμε ό,τι μας απασχολεί. Που το πάω λες, ε…;
Βλέπω χθες το The Devil’s Candy (2016) με τον Pruitt Taylor Vince και είναι η κλασική κατάσταση Amityville, απλά με heavy metal soundtrack. Και ο κεντρικός χαρακτήρας ακούει φωνές. Τις κλασικές φωνές που σου λένε να σφάξεις την οικογένεια σου. Αυτές που ακούνε συνήθως όλοι οι οικογενειάρχες στις ταινίες τρόμου που αψηφούν ή αγνοούν το ότι μόλις μετακόμισαν πάνω από αρχαίο νεκροταφείο ή απλά ότι δολοφονήθηκαν στη σοφίτα καμιά δεκαριά άτομα την προηγούμενη εβδομάδα. Και σκέφτομαι… Εγώ πήγα για καφέ με την Αννούλα τις προάλλες και ενημερώθηκα ότι ο «δικός της» δεν πήγε τουαλέτα όλο το τετραήμερο στην Άνδρο! Αυτός ο άτιμος ο κεντρικός χαρακτήρας, γιατί δεν λέει σε κανέναν ότι του δίνει οδηγίες το σπίτι να σκοτώσει τους γείτονες;!! Δεν περιορίζομαι στο συγκεκριμένο εργάκι καθώς κανείς σχεδόν σε ταινίες με παρόμοια πλοκή δεν γυρίζει στο υπνοδωμάτιο αφού του είπε ο νεροχύτης να σφάξει τους πάντες όλους, να σκουντήσει το ταίρι του, να πει μια κουβέντα!
«Ξέρεις αγάπη μου, ξαφνικά ακούω φωνές όταν κατεβαίνω στο υπόγειο. Ναι, ναι, που να στα λέω! Έχω και παραισθήσεις με κοριτσάκια που κρέμονται στην αποθήκη!»
Βρε, μιλήστε! Σηκώστε το ακουστικό! Καλέστε μέσω viber στην χειρότερη! Δηλαδή γιατί να φτάσουμε στο σημείο να κυνηγιόμαστε με τσεκούρι;
Έχοντας κατά νου αντιδράσεις κεντρικών χαρακτήρων με τις οποίες ίσως ταυτιζόμασταν πιο εύκολα, παραθέτουμε την κωμωδία τρόμου Housebound (2014, Νέα Ζηλανδία) με την Morgana O’Reilly όπου αναγκάζεται να επιστρέψει στο πατρικό της και τσουπ! Φωνές, ύποπτοι θόρυβοι, κλπ! Κερασάκι στην τούρτα η αντίδραση του αστυνομικού (Glen-Paul Waru) που έρχεται να σώσει την κατάσταση.
Επίσης, γεμάτο ένταση και πάνω-κάτω ρεαλιστικές αντιδράσεις από την κεντρική ομάδα μπροστά στο παραλογισμό του να εγκλωβιστείς σε σούπερ-μάρκετ λόγω παράσιτου, έχουμε και το Splinter (2008) με τον συμπαθέστατο Paulo Costanzo (Road Trip, Royal Pains, Joey).
Τέλος, το φετινό δημοφιλές Get Out, όπου ναι, όταν κάτι δεν πάει καλά σε ταξιδάκι, ενημερώνεις εγκαίρως…