της Αύρας Παπαθανασίου
Σε σένα μιλώ, ναι, σε σένα που κοιτάς αλλού.
Σε σένα που όλο παράπονα έχεις, που βρε κανένας καλός.
Σε σένα που όλα τα ξέρεις και όλοι οι άλλοι στραβά τα κάνουν.
Σε σένα που μόνο δικαιώματα έχεις και καμιά υποχρέωση.
Ναι ξέρω, σ’ αυτόν τον κόσμο που μόνος σου ζεις και όλοι είναι εξαιρέσεις δεν υπάρχουν κανόνες αλλά εσύ βάζεις τους δικούς σου και πρέπει οι υπόλοιποι να παίξουμε μ’ αυτούς.
Είσαι υπέροχος, στο είπε με λατρεία η μάνα σου, το επιβεβαίωσε με περηφάνια κι ο πατέρας σου. Όλη η οικογένεια μάλλον παραμιλάει για σένα. Τουλάχιστον ημίθεος, αλλά ακόμη το πανελλήνιο να αναγνωρίσει την αξία σου…
Φυσικά , κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει παρά μόνο οι ομόσταυλοι σου αλλά αναρωτήθηκες ποτέ πόσες λέξεις έχεις στο λεξιλόγιο σου και τι να είναι άραγε η σύνταξη μιας πρότασης;
Αγγλικά γνωρίζεις, άλλωστε διανθίζεις τα ανύπαρκτα ελληνικά σου με δαύτα, φερετζέ της αμορφωσιάς σου και κρίμα τα πτυχία. Παράγεις η αναπαράγεις σκέψεις;
Συνθήματα ξέρεις πολλά και μόνο σ’ αυτά ξεκουράζεσαι και κολλάει το συναίσθημά σου, άλλωστε μην το κουράζουμε εσύ ποτέ δε φταις αρκεί κάποιος να σου υποδείξει τον αποδιοπομπαίο τράγο.
Σιγά μη διαβάσεις κάνα βιβλίο, άχρηστα πράματα, το ίντερνετ τα έχει όλα.
Σε κάθε περίπτωση είσαι περιπτωσάρα και ξέρεις κάτι;
Κάνε λίγο έτσι την κουρτίνα του αυτιστικού ναρκισσισμού σου να δεις παραέξω.
Γιατί ξέρεις κάτι; ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΔΩ.
Και τυχαίνει να είμαι μια από τα ίδια!