By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Στον απόηχο του Halloween, έπειτα από έναν μαραθώνιο ταινιών τρόμου που κράτησε 31 ημέρες, τα συμπεράσματα είναι αρκετά και το εγκεφαλικό μας κάψιμο μεγάλο.
Και επειδή ήταν και λίγο στη μόδα φέτος οι οκτωβριανοί εορτασμοί του Samhain και συνεπώς οι ταινίες τρόμου “έπεφταν βροχή”, επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά το πόσο υποκειμενικός είναι ο τρόμος και το πόσο διαφορετικά επηρεάζεται ο καθένας μας από τις ιστορίες που παραθέτουν.
Ενώ θεωρώ αυτονόητο το “περί ορέξεως κολοκυθόπιτα” (από πορτοκαλί κολοκύθα βεβαίως), παρατηρώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους κλασικούς γραφικούς χαρακτήρες (ή την ψηφιακή τους υπόσταση: δυναμική, με άποψη και υψηλές γνωστικές ιδιότητες / που συνήθως εξασθενεί στο face-to-face) να επιμένουν σε ένα είδος “horrorsplaining” (δικό μου πορτμαντό), προσπαθώντας, σώνει και καλά, να πείσουν τον άλλο ότι κάποιο εργάκι είναι “πατάτα”, “μούφα”, “ε σαν τον Αρτζέντο δεν είναι”, “δες έναν Πολάνσκι να σου ανοίξει το μάτι”…
Προσωπικά, δεν ασπάζομαι τη νοοτροπία “εγώ τον κινηματογράφο τρόμου τον έχω φάει με το κουταλάκι” και το “τι να μας πεις κι εσύ απ’ τη ζωή σου που δεν έχεις δει ούτε ένα πειραματικό βολιβιανό snuff film” γιατί απλά είναι τελείως, μα τελείως, υποκειμενικό το τι σε φοβίζει και το τι σε εξιτάρει, όπως και η προδιάθεσή σου να τρομάξεις την εν λόγω στιγμή.
Για παράδειγμα, στο φετινό αφιέρωμα του Οκτωβρίου, συμπεριλάβαμε και το It Comes At Night (2017, Trey Edward Shults) το οποίο είχε κάνει αρκετό ντόρο και οι κριτικές ήταν υπέρ του. Δεν με κάλυψε γιατί όλα τα συναισθηματικά του ερεθίσματα μού ήταν προσωπικά αδιάφορα. Το post-apocalyptic genre έχει δύο βασικές οδούς: ή θα εστιάσουμε στον ιό-συμφορά-μεγάλο κακό που βρήκε την ανθρωπότητα ή στην ψυχολογία των επιζησάντων υπό αυτές τις ακραίες συνθήκες. Το συγκεκριμένο έργο εντάσσεται στη δεύτερη κατηγορία και προσωπικά ένιωσα ότι το κάνει ανεπιτυχώς. Αλλά ως εκεί. Αυτό, μαζί με το It (2017, Andy Muschietti) και το Annabelle: Creation (2017, David F. Sandberg) είχαν δυνατή προώθηση και υποστήριξη, όπως ήταν αναμενόμενο. Οπότε, εννοείται πως οι “ψαγμένοι” του είδους νιώθουν την ανάγκη να διαλαλήσουν στην πλατεία του χωριού τους (ή στο facebook, είναι η ακριβώς επόμενη πλατεία) πόσο δεν τους άρεσαν και πόσο δεν άξιζαν. Χαλαρώστε, δεν θα σας αποκαλέσει κανείς “αμερικανάκια” εάν σας άρεσε το καινούργιο Rings (2017, F. Javier Gutierrez). Εναλλακτικές όμως υπάρχουν:
Θες κόσμο να βασανίζεται σε post apocalyptic setting; Πάμε με το The Road (2009), με έναν Viggo Mortensen να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και με το Here Alone (2016) με την Lucy Walters, το οποίο είναι βραδείας καύσης αλλά την κάνει τη δουλειά του.
Θες κόσμο να κυνηγιέται με δολοφονικούς κλόουν; Υπάρχει μπόλικο υλικό αλλά ξεκίνα με το διασκεδαστικότατο Killer Klowns from Outer Space (1988) και πήγαινε μέχρι τον μάστερ Eli Roth με το δικό του Clown (2014, John Watts). Αν πάταγες πριν σε τσίρκο ίσως μετά από αυτά να το ξανασκεφτείς…
Θες κούκλες που σκοτώνουν; Η λίστα κι εδώ είναι ατελείωτη εφόσον είναι από τις μεγαλύτερες θεματολογίες. Εάν είσαι σε θέση να εκτιμήσεις κλασικό 80s σενάριο και εφέ, προτείνω το Dolls (1987) και το Puppet Master (1989) μαζί με το franchise που ακολουθεί. Κι όλα αυτά από κάποια που αν βρει λούτρινα κουκλάκια στο σπίτι της σε λίγο διαφορετική θέση από όπου τα άφησε, έχει πάρει μπιτόνι βενζίνη και σπίρτα και έχει λαμπαδιάσει το σπίτι σε χρόνο ρεκόρ…