του Δημήτρη Τσουκαλά
Βράδυ Παρασκευής. Κόσμος, Κάπνα, Ενισχυτές που σφυρίζουν, ιδρωμένοι μαντράχαλοι και κοπέλε, που χειροκροτούν. «Παλαίμαχοι» των 90s σαν και εμάς και κάποιοι ακόμη μεγαλύτεροι. To Gagarin 205 γιορτάζει 15 χρόνια με τους Therapy? πάνω στην σκηνή, να μου θυμίζουν γιατί τους έχω δει άλλες 4 φορές.
“Happy people have no stories” τραγουδάνε οι Ιρλανδοί αλλά δεν είναι όλες οι ιστορίες στενάχωρες ή μαύρες. Κάποιες είναι απλή ατόφια ευτυχία, συμπυκνωμένη σε μερικές λέξεις. Και κάποιες αφορούν συναυλίες, τις στιγμές πριν και τα χαμόγελα μετά από αυτές.
Ας πάρουμε, όμως τα πράγματα από την αρχή. Το GAGARIN 205 που φέτος γιορτάζει 15 χρόνια πορείας παρέα με το AN CLUB, το οποίο κλείνει αισίως 30 χρόνια ζωής, διοργάνωσαν πρόσφατα ένα παράλληλο 4ήμερο για αυτές τις δυο σημαντικές επετείους. Η δεύτερη μέρα του εορτασμού αυτού, την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου, όσον αφορά το Gagarin, ήταν αφιερωμένη στους Iρλανδούς Therapy?, που όπως ανέφεραν ένιωσαν «μεγάλη τιμή να συμμετέχουν σε αυτά τα γενέθλια».
Την συναυλία άνοιξαν οι Ο.B.S (One Block Society), που δεν πρόλαβα να δω, οι stoners Cellar Dogs που κινούνται στην «σχολή» που έχουν δημιουργήσει οι Planet of Zeus και οι ιδιαίτεροι –αν μη τι άλλο- Day OoF. Skate punk άλλοτε μελωδικό και άλλοτε γκρουβάτο, ένα χαρμάνι που (στο μυαλό μου τουλάχιστον) συνδυάζει στοιχεία Οffspring, NOFX, Pennywise και Agnostic Front, επιρροές από ένα μάτσο skate punk συγκροτήματα που δεν ξέρω το όνομα τους και άλλα τόσα που αγνοώ και την ύπαρξη τους, πολύς χαβαλές, ατάκες που εκτοξεύονταν κατά ριπάς, σαρκαστική διάθεση και όρεξη πραγματικά να «γλεντήσουν» πάνω στην σκήνή.
Η βραδιά, όμως, άνηκε στους Therapy? και αυτό το απέδειξαν οι Ιρλανδοί και στα (περισσότερα) από 90 λεπτά που βρέθηκαν πάνω στην σκηνή του Gagarin 205. Με αλλαγμένο σε σχέση με άλλες πρόσφατες συναυλίες τους setlist, οι Αndy Cairns, Michael McKeegan και Neil Cooper μας ταξίδεψαν πίσω στην δεκαετία μετά από την οποία σταμάτησε να βγαίνει αυθεντική μουσική (τα 90s για όποιον δεν κατέλαβε) και έκαναν το γεμάτο Gagarin να συμμετέχει πραγματικά σε μια βραδιά-γιορτή.
Το «εναρκτήριο λάκτισμα» δόθηκε με τα Knives, Trigger Inside, Isolation (η φοβερή διασκευή στο κομμάτι των Joy Division) και Turn από το εμβληματικό «Τroublegum» του 1994 για να ακολουθήσει στο ίδιο μοτίβο το Stories από το επίσης κορυφαίο «Ιnfernal Love» του 1995. Το νέο κομμάτι Spat Out, που μάλλον ακούστηκε για πρώτη φορά live παίζει τον ρόλο του «διαλείμματος» για να επιστρέψουμε στα 90s με τα Unbeliever (Troublegum) και Misery (Infernal Love), με το τελευταίο να αφιερώνεται στον Malcolm Young των AC/DC, που πήρε πρόσφατα την «Λεωφόρο για την Κόλαση» .
Το Insecurity μπορεί να είναι από την τελευταία περίοδο της μπάντας και το Disquiet του 2015 αλλά κερδίζει τις «ιαχές» που του αναλογούν με την παρότρυνση του Andy ενώ ακολουθεί από τον ίδιο δίσκο το Still Hurts με ενδιάμεση «στάση» το Nausea πάλι από τα 90s Το μενού για την συνέχεια έχει «Sister» και «Deathstimate» ενώ το Teethgrinder ζεσταίνει ακόμη πιο πολύ την ατμόσφαιρα και να μας ετοιμάζει για αυτό που θα ακολουθήσει. “Die Laughing” ξανά από αυτή την δισκάρα που λέγεται Troublegum και στα καπάκια το πασίγνωστο “Diane” με την μουσική να ακούγεται προηχογραφημένη και τους Therapy? να το αφιερώνουν στον δημιουργό του, τον Grant Hart των Hüsker Dü, που, δυστυχώς, και αυτός φέτος στις 13 Σεπτεμβρίου μας αποχαιρέτησε για πάντα.
Η φάση έχει αρχίσει να απογειώνεται και το Nowhere που ακολουθεί κάνει τα πράγματα να εκτροχιαστούν ακόμη περισσότερο. Και αν το Nowhere το περιμέναμε όλοι πως θα ακουστεί μάλλον ελάχιστοι υποψιάζονταν πως το πρώτο μέρος θα έκλεινε με ένα medley του Helter Sketer των Beatles και του Dancin With Manson, από το μακρινό 1991, που οι Ιρλανδοί είχαν να παίξουν live από το 2010. Ο πρόσφατος, όμως, θάνατος –στις 19 Νοεμβρίου- του Charles Manson , του αρχηγού αίρεσης στις ΗΠΑ που ενορχήστρωσε μια σειρά αποτρόπαιων δολοφονιών στη νότια Καλιφόρνια από την «Οικογένεια» των νεαρών ακολούθων του στα τέλη της δεκαετίας του 1960, προφανώς αποτέλεσε την αφορμή για την ανατροπή αυτή καθώς και τα δυο κομμάτια σχετίζονται άμεσα με την ιστορία του.
Μετα από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, οι Therapy? μας βομβαρδίζουν με το Meat Abstract ενώ στην συνέχεια ο Andy αναφέρει πόσο μοιάζει η Ιρλανδία με την Ελλάδα και οι κάτοικοι τους («πανέμορφη χώρα, σημαντικός πολιτισμός και μας αρέσουν και στους δυο τα…party). Προαναγγέλλει, μάλιστα, πως θα παίξει ένα παραδοσιακό folk κομμάτι από την πατρίδα του. Φυσικά μας «τρολλαρει» γιατι αυτό που ακολουθεί είναι το Potato Junkie με το Gagarin να ουρλιάζει «James Joyce is fucking my sister» και το κομμάτι να εξελίσσεται σε ένα medley που περιλαμβάνει τα «Walk all over you» των AC/DC και το «Ι wanna be your dog» των Stooges.
Προτελευταίο κομμάτι το personal favorite (πάλι από το Troublegum) Stop It You‘re Killing Me που αποδεικνύει πως όσα χρόνια και εάν περάσουν, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Αλήθεια “where is the land of the free?”
Η τελευταία στιγμή της βραδιάς είναι, φυσικά, το Screamager με το Gagarin να παραληρεί και όλους να τραγουδάνε «I’ve got nothing to do, ‘cept Hang around and get screwed up on you».
Λίγο μετά τις 00:30 κατηφορίζουμε την Λιοσίων με μια ακόμη ιστορία στις «αποσκευές» μας να διηγηθούμε.
Μια ιστορία για μια βραδιά που εξελίχθηκε σε μια πρώτης τάξεως γιορτή και για μια μπάντα που θα μας γυρνάει πάντα στην εποχή που πηγαίναμε στο Λύκειο…