της Ευγενίας Μποτίνη
Όταν βλέπεις ότι το ιστορικό Αn Club μπαίνει στα -άντα ξέρεις, πριν καν ακόμα διαβάσεις το τετραήμερο line up, ότι η συναυλιακή επέτειος θα είναι σοβαρή!
Το πάρτι μεγαλώνει με την προσθήκη 15 κεριών για την επέτειο του Gagarin 205 και το κέρασμα περιλαμβάνει μία σειρά μεγάλων ονομάτων ολόκληρου το μουσικού φάσματος, που έχουν φιλοξενήσει οι δύο θρυλικοί χώροι.
30 Years An Club Celebration – Day 2 – 24/11/17
Στην εορταστική διάθεση δεν ήταν δύσκολο να μπω (παρόλο που έχασα την πρώτη μέρα και το άνοιγμα της βραδιάς με τον Στάθη Δρογώση) καθώς σε κάθε σκαλοπάτι προς το λατρεμένο υπόγειο ο ζωηρός rock n roll ήχος των Sexy Christians αντηχούσε ολοένα και πιο έντονος ενάντια στα αδρανοποιημένα κύτταρα μου. Η σκηνική τους παρουσία αποδείχθηκε το ίδιο ικανή να εγείρει εύθυμες αντιδράσεις, ενισχύοντας με το προσωπικό τους άκουσμα την πίστη και των πιο ανορθόδοξων.
Και μετά την high-in-paradise φάση την οποία God & An proudly presented, απότομη προσγείωση στην Αθηναϊκή σκηνή των αρχών της δεκαετίας του ’90, όπου μας υποδέχτηκαν οι Echo Tattoo. Πορευόμενοι με δυναμικά progressive, pop rock χτυπήματα έχουν κατακτήσει μία σημαντική θέση στην ιστορία της ελληνικής ροκ ανεξάρτητης σκηνής. Ωστόσο, η εμφάνιση τους στα τριακοστά γενέθλια του An με την καλή τους ενέργεια αλλά και την συναχωμένη φωνή της Εύης, δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα.
Και ο αέρας στο μικρό υπόγειο μόλις αρχίζει να γεμίζει.
Φυσικά από την μεγάλη αυτή Γιορτή του Αν, θα ήταν οξύμωρο να λείψουν τα Διάφανα Κρίνα. Με διακριτή την απουσία του Θάνου Ανεστόπουλου αλλά με την ίδια αγάπη και πάθος για τη συνέχιση της περιήγησης σε ένα από τα πιο ερωτικά μουσικά ταξίδια της ελληνικής ροκ ατμόσφαιρας. Με τον Παναγιώτη Μπερλή πλέον να απαγγέλει πολυαγαπημένα κομμάτια, το κοινό εγκατέλειψε τα ναυαγισμένα στις ξέρες χρόνια του και επέστρεψε από το άπειρο στο «Αν το βρεις» και τον «Μπλε Χειμώνα» των Διάφανων Κρίνων.
Το δυναμικό κλείσιμο της βραδιάς ήρθαν να δώσουν οι Closer με τον alternative , indie rock ρυθμό τους. Σχηματισμένοι ήδη από το 1991, το πενταμελές συγκρότημα με την μόνη γυναικεία αίσθηση ανάμεσα τους να συναντάται στην υφή του βιολιού, έχει προσθέσει την εναλλακτική ψυχεδελική του ένταση δίπλα στο πλευρό μεγάλων επιρροών, όπως οι Sonic Youth, οι Oasis, η Patti Smith, οι Μuse και πολλοί άλλοι και όπως αποδείχθηκε συνεχίζει να κρατάει το ακροατήριο του. Οι νότες τους ,εντούτοις, στα πλαίσια του μικρού χώρου του An μου ακούστηκαν μπερδεμένες και οι χορδές του βιολιού κάπου μπλέχτηκαν με την μικροφωνική εκφορά των στίχων.
30 Years An Club Celebration – Day 4 – 26/11/17
Τα εργαζόμενα νιάτα μας στέρησαν το σερί τριήμερο στο An, οπότε προσπεράσαμε το Σάββατο και επιστρέψαμε στο εορταστικό κλίμα κατευθείαν με τους Coyote’s Arrow. Το συγκρότημα σχηματίστηκε από τον Σταύρο (φωνή) και τον Δημήτρη Μάνθο (κιθάρα) των Deux Ex Machina και την οικοδέσποινα του An, Εύα (drums). ‘Ένα συγκρότημα που κερδίζει απευθείας την προσοχή με τις γυναικείες υπάρξεις του, τόσο στα drums και το μπάσο όσο και στην προσθήκη ηχητικών νοτών από μακρινές μουσικές κουλτούρες με την χρήση kazoο και dan moi.
Την εξωτική αύρα των Coyote’s Arrow ανέλαβαν να συνεχίσουν οι Raindogs! . Έξι άτομα να μας απεγκλωβίζουν από την σκυλίσια ζωή με θετική ενέργεια, groov-άτες συγχορδίες ανακατεμένες με την gypsy εισροή τρομπέτας και τρομπονιού και reggae/funk ξεσπασμάτων, τη φωνάρα της κοπέλας που τους συνόδεψε σε δύο τραγούδια και τον ξεσηκωτικό ήχο του “Fight and Get” όταν στην σκηνή επέστρεψε ο Σταύρος Ex (Deus Ex Machina, Coyote’s Arrow).
Παράκληση για μαθήματα χορού από τον τρομπετίστα!
To επόμενο μισάωρο δεν ήταν αρκετό για τους Distortion Tamers! Το rock n roll τρίο ικανοποίησε με το άριστο μείγμα punk, garage και psychobilly rock και το μοναδικό τους στυλ εν σκηνή κάθε υπαρκτή μουσική προσδοκία. Η επιλογή τους να παρουσιάσουν για πρώτη φορά νέα τους κομμάτια με τα οποία το κοινό θα ερχόταν πρώτη φορά σε επαφή έγινε θερμά αποδεκτή.
Το πλήθος αυξήθηκε και η ατμόσφαιρα έφτασε στην σωστή θερμοκρασία για την υποδοχή των Last Drive.
Στην τριαντάχρονη πορεία του An οι Last Drive έχουν κάνει την βόλτα τους πολλές φορές και κάθε μία θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι σαν το soundtrack ενός ακούραστου roadtrip. O διαχρονικός ήχος του “Valley of Death”, “Have Mercy” μεταξύ πολλών άλλων, μυεί το νέο αίμα στους δρόμους της καθαρής ροκ και ταυτόχρονα ταξιδεύει τους μυημένους στα pit των δικών τους εποχών.
Προσωπικά για μένα το τετραήμερο της εορταστικής μουσικής αναδρομής στο ιστορικό Αn δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα από ότι με τους Γκουλαγκ, δίνοντάς μου την ευκαιρία να γνωρίσω το πανκ της γενιάς του χάους. Καθαροί στο είδος τους, με καυστικούς στίχους, ταχύτητα, κοφτό ρυθμό και άναρχα χτυπήματα, κατάφεραν να μας υπενθυμίσουν ότι το πανκ ζει!
Να τα χιλιάσεις An, πάντα με μουσικάρες και την επόμενη φορά να προ νοήσετε πως δυστυχώς δεν μπορούμε να βρισκόμαστε σε δύο μέρη την ίδια στιγμή