της Άννας Μπαλογιάννη
Φωτογραφίες: Ελίνα Λέλη
Παρασκευόβραδο στον Ταύρο, γίναμε μάρτυρες μιας εντυπωσιακής ροκ “κηδείας”. Το “ζέσταμα” ανέλαβαν και έφεραν εις πέρας αξιοπρεπώς οι “Appalachian Cobra Worshipers”.
Έμεινα άφωνη από τις ταλαντούχες εκτελέσεις των κομματιών τους και έκπληκτη από την ύπαρξη ελληνικής μπάντας με Swamp Blues, Trash Country και Dirty Gospel κομμάτια. Τα λόγια είναι περιττά, η μουσική τους μιλά από μόνη της. Ήταν η καλύτερη υποδοχή γι’ αυτό που θα ακολουθούσε.
Μερικά λεπτά αργότερα, η τετραμελής μπάντα με τις plague doctor μάσκες, που ακούει στο όνομα “The Dead Brothers”, θα επιβεβαιώσει στο έπακρο όσα οι πιστοί ακόλουθοί τους εδώ και 18 χρόνια ήξεραν. Τον αντισυμβατισμό τους, που εκδηλώνεται με μια μορφή εκκεντρικότητας και συνάμα έντονης μουσικής σκηνογραφίας, χαρακτηριστικά που έκαναν όλους όσους τους άκουσαν για πρώτη φορά, να μεθύσουν από τον καλλιτεχνικό και ψυχικό πλουραλισμό τους. Πρόκειται για ένα συγκρότημα σχηματισμένο από το 1999, με διαφορετικά κατά καιρούς μέλη, αυτοαποκαλούμενο “Funeral Rock band” με φανερές country, blues και gypsy music επιρροές.
Η ώρα περίπου δέκα και μισή και το live ξεκινά με την απρόσμενη εμφάνιση των δύο μελών της μπάντας (με βιολί και τούμπα) στην είσοδο του χώρου κατευθυνόμενοι σταδιακά προς το stage. Από τον πρώτο κιόλας στίχο ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος, σαν να μην πέρασε ούτε λεπτό από εκείνη τη στιγμή μέχρι το τέλος της συναυλίας. Η χροιά του τραγουδιστή (Alain Croubalian), η οποία κατά τη γνώμη μου θύμιζε τον θρυλικό Leonard Cohen, σε συνδυασμό με τους χαρακτηριστικούς μορφασμούς του προσώπου του και το περιεχόμενο των ιστοριών που διηγούνταν, έκαναν τις δυόμισι ώρες να φανούν δευτερόλεπτα. Μας εξιστορούσε ρομαντικά και άνετα την πορεία προς το αναπόφευκτο για όλους, το θάνατο. Σε μια στιγμή, ο “τρελός” αυτός Ελβετοαρμένιος, με ένα εξαιρετικό κομμάτι, αφύπνησε τους θεατές σε σχέση με την προσφυγιά, θίγοντας τα κακώς κείμενά της, ενώ κομβικό σημείο της νύχτας αποτέλεσε η αφήγηση της ιστορίας του νεκρού αδελφού, επηρεασμένη από το γνωστό ελληνικό ποίημα. Η ατμόσφαιρα ήταν μεθυστική, το κοινό είχε υπνωτιστεί με το συνονθύλευμα μελωδιών και διαφορετικών γλωσσών καθώς ακούστηκε το γαλλικό “Femme Fatale” και το γερμανικό “Angst”!
Το τέλος, όντας αναπόφευκτο μεν αλλά λυτρωτικό δε, ήταν το κρεσέντο της βραδιάς. Όλα τα μέλη του συγκροτήματος, ένα προς ένα, κατέβηκαν από τη σκηνή και έγιναν ένα με το κοινό. Η δυναμική αυτής της ένωσης θύμισε κάτι από gypsy πανηγύρι με πρωταγωνιστικό τραγούδι το “Mary Don’t You Weep”. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε στις προδιαγραφές του Fuzz που κατέστησαν δυνατό να πραγματοποιηθεί η μαγική αυτή βραδιά. Η ακουστική του μαγαζιού και ο πολύ ωραία διαμορφωμένος χώρος δημιουργούν ένα ιδιαίτερα φιλόξενο περιβάλλον. Farewell Dead Brothers! Cheers!
