Ροζ
Υπήρχε ένα σύννεφο που ήταν ολόιδιο ένα ξυλάκι μαλλί της γριάς.
Ακριβώς από κάτω του στεκόταν ένα μικρό κορίτσι και το κοιτούσε με θαυμασμό.
Του έτρεχαν επίσης τα σάλια από το μέγεθος της γλυκάδας.
-Μπορώ να σε γευτώ; είπε το κορίτσι.
-Φυσικά και μπορείς, απάντησε το σύννεφο.
Από εκείνη τη μέρα τα μάγουλα του μικρού κοριτσιού είχαν μόνιμα κόκκινο χρώμα και τα όνειρα του μόνιμα ροζ χρώμα.
Και αυτός είναι ο τρόπος του θαύματος, ασύλληπτα πολύχρωμος.
Το παράθυρο και το φεγγάρι
Φεγγάρι: Ήρθα.
Παράθυρο: Για πόσο άραγε;
Φ: Σε λίγες ώρες φεύγω.
Π: Σε λίγα χρόνια θα’χω φύγει.
Φ: Σε λίγες ώρες πίσω θα’μαι. Ξανά και ξανά ως την αιωνιότητα.
Π: Αυτό δεν το μπορώ. Θα ανοίξω, θα κλείσω ως τη στιγμή που θα χαθώ.
Φ: Τότε τι απομένει;
Π: Εμείς εδώ και τώρα. Φώτιζε, ανοιγοκλείνω.
Νίκος Κιχέμ
3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ)