Το Fright Night επιστρέφει μετά από τον Ετήσιο Μαραθώνιο Halloween με 31 ταινίες από όλα τα υποείδη του τρόμου.
Μία για κάθε μέρα του Οκτωβρίου. Μαζεύοντας τα απομεινάρια από τις σκαλιστές κολοκύθες και πετώντας ότι απέμεινε από ζαχαρωτά σκουλήκια και δρακουλιάρικες μασέλες, αναπολούμε τις επιλογές του φετινού μαραθωνίου και αναρωτιόμαστε γιατί το καταραμένο το Νέτφλιξ (τουλάχιστον το «δικό» μας) υποστήριξε τη γιορτή αυτή με δικές του σειρές αντί να επενδύσει στα άπειρα έργα τρόμου των τελευταίων ετών. Οι συνδρομητές θα μπορούσαν να είχαν απολαύσει μία μεγαλύτερη ποικιλία αντί να εμφανίζονται βραδιάτικα με παντόφλες και πιτζάμες κάτω από μπουφάν στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς τους.
Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν μειώνουμε την παραγωγή του The Haunting of Hill House, με τα κρυμμένα του φαντάσματα και την ταλαντούχα παρέλαση πιτσιρικιών. Αργό; Φορτωμένο; Προβλέψιμο; Παιδί μου, με τον King να εγκρίνει δημόσια και τον Mike Flanagan στα ηνία, η εν λόγω σειρά αιχμαλώτισε δικαίως την περιέργεια του θεατή από το πρώτο επεισόδιο. Πιπέρι στο στόμα εάν είπα ότι το κλείσιμο έτεινε να θυμίζει γλυκόπικρη «επίλυση» α λα Del Toro. Και διπλή δόση πιπέρι για όσους ειρωνεύτηκαν τα βιντεάκια στο youtube που επεξηγούσαν τον μονόλογο περί γραμμικού χρόνου στο κλείσιμο.
Ο φετινός μαραθώνιος τρόμου του Οκτωβρίου τίμησε πολλά κλασικά έργα περασμένων δεκαετιών, όπως το The Bat(1959), The City of the Dead(1960) και το Terror Creatures from the Grave(1965). Για μία ακόμα φορά, αυτοί οι παλιοί θησαυροί μας θύμισαν την τέχνη που χρειάζεται όταν δεν έχεις την τεχνολογία και τα ειδικά εφέ με το μέρος σου για να κάνεις κάτι απλό όπως μία νυχτερίδα να πετάει, και ότι δεν βγαίνουν πια “Scream Queens” όπως η ανεπανάληπτη Barbara Steele.
Για εκείνους που αναζητούν μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα της εξέλιξης των ταινιών τρόμου, προτείνουμε μία περατζάδα από τη δεκαετία του 70 με τα διαμάντια της εποχής όπως το Theatre of Blood(1973), το Horror Express(1972) και το The Abominable Dr. Phibes(1971). Η μαγική τριφέκτα Christopher Lee – Vincent Price – Peter Cushing αρκεί για να μας πείσει. Μαζί με αυτούς τους μοναδικούς μάστερ του τρόμου, στο Horror Express, εμφανίζεται και ο καλτ-απληκτικός Telly Savalas! Ναι, το δικό μας το παιδί. Ναι, ο Κότζακ μωρέ!
Εάν διασκεδάζετε εις βάρος της παρέας σας και ψάχνετε την επόμενη «κουλή» επιλογή για να τους καλέσετε σπίτι σας για ειδική προβολή, γιατί να μη δοκιμάσετε το Bloody Pit of Horror(1965); Ναι, μπορεί να μη σας ξαναμιλήσουν. Ναι, μπορεί να χάσουν πάσα ιδέα. Αλλά θα αργήσουν να ξεχάσουν την συγκεκριμένη προβολή. Γεμάτη κωμικά υπερβολικές ερμηνείες, προκλητικά κορίτσια και φτηνιάρικο “sexploitation” είναι τόσο κακό που είναι… εντάξει, κακό είναι.
Είδαμε όμως και πιο νέες κυκλοφορίες και το ερώτημα που δεσπόζει είναι: ο Nicolas Cage είναι πιο “Cage” στο Mom and Dad(2017) στο πλευρό της Salma Blair, όταν, ανεξήγητα, όλοι οι γονείς της περιοχής χάνουν το μυαλό τους και προσπαθούν να δολοφονήσουν τα κουτσούβελα τους σε μία ακραία, γεμάτη τρελαμένους μπαμπάδες και μαμάδες, απολαυστική κωμωδία/περιπέτεια τρόμου; Ή στο Mandy(2018) στο πλευρό της Andrea Riseborough, όπου ο Cage χτυπάει επικίνδυνα επίπεδα “Cage” σε μία ψυχεδελική, άρτια καλλιτεχνική ιστορία εκδίκησης;
Κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου δεν ξεχάσαμε βέβαια και την τελευταία δουλειά του Dennis Iliadis. Το Delirium(2018) ακολουθεί τον προσφάτως έγκλειστο σε ψυχιατρική κλινική Tom που κληρονομεί την έπαυλη των γονιών του αλλά παραμένει εκεί μέσα, εγκλωβισμένος με τις αναμνήσεις του (και ίσως κάτι ακόμα…) καθώς βρίσκεται κατ’ οίκον περιορισμό. Την «σκληρή» ντετέκτιβ που τον παρακολουθεί, παίζει η πάντα απολαυστική Patricia Clarkson και ο Dennis Iliadis μας παραδίδει μία ευχάριστη περιπέτεια τρόμου με απρόσμενο 90s μουσικό ντύσιμο στο πρώτο μισό. Μία χαρούλα…