του Joe Wildthing
Με τα πρώτα κρύα να μας έχουν περιορίσει περισσότερες ώρες μέσα σε τέσσερις τοίχους, δεν μπορούμε παρά να σκεφτόμαστε ότι η αγαπημένη μας εξωσχολική δραστηριότητα ν’ ακούμε δίσκους και να γράφουμε και να μιλάμε γι’ αυτούς είναι πολύ περιορισμένη μέσα σε μια μόνο στήλη, το παλιό καλό “Good Stuff”.
Ο δαίμων δε του rock’n’roll δεν ησυχάζει και η παραγωγή αξιόλογων νέων ηχογραφήσεων καλά κρατεί παρά την περιρρέουσα πνευματική ασφυξία. Αλλά τι να κάνουμε; Θα βάλουμε προτεραιότητες και θα προχωρήσουμε με ό,τι έχουμε για την ώρα..
TWELVE THOUSAND DAYS – “Insect Silence” {FinalMuzik}
Δώδεκα χρόνια μετά το τρίτο τους άλμπουμ δύο παλιοί καλοί φίλοι επιστρέφουν σα να μην πέρασε μια μέρα. (Το γνωρίζετε βέβαια ότι ο χρόνος είναι ψεύτικος και ότι όταν κινείσαι με την ταχύτητα του φωτός, αυτός ελαχιστοποιείται.) Ο λόγος βέβαια γίνεται για τον Martyn Bates (Eyeless in Gaza) και τον Alan Trench (Orchis, The Howling Larsons, Temple Music, Black Lesbian Fishermen). Folk και ψυχεδελικοί απόηχοι είναι το βασικό συνδετικό υλικό αυτού του ντουέτου, καθώς εδώ και πολλά χρόνια και οι δύο παράλληλα ή και μαζί χτίζουν μια νέα folk για τη νέα εποχή μέσα στην οποία ζούμε. Ο Martyn φέρνει στο κοινό ταμείο το λυρισμό των στίχων και της ερμηνείας και ο Alan χτίζει στο υπόβαθρο το «σκοτεινό δάσος» με το ηλεκτρονικό του οπλοστάσιο. Ένας ώριμος δίσκος – καταστάλαγμα δεκαετιών μιας συναρπαστικής μουσικής πρότασης που είναι τόσο νέα όσο και παλιά.
STEPHEN’S RUIN – “Never Too Late” {Kool Kat Musik}
Νεκρανάσταση μιας παλιάς υπόθεσης αρχείου, οι Stephen’s Ruin είναι μια μουσική παρέα από το Ντύσελντορφ που έπαιξε στα 8Ts power pop ή pop punk – είναι θέμα ορισμού στη συγκεκριμένη περίπτωση – και ηχογράφησε λίγες πλευρές εφτάιντσων. Δεκαετίες αργότερα ο Stephen βάζει στο κόλπο νέο αίμα και οι νέοι Ruin παρουσιάζουν τον πρώτο δίσκο μεγάλης διάρκειας στην ιστορία τους που αναμενόμενα ακούγεται ολόφρεσκος αλλά παράλληλα φαίνεται να επωφελείται σοβαρά από την παλιά εμπειρία που ενσωματώνει. Το αποτέλεσμα… fun, fun, fun για όλες τις ηλικίες και μια τρανή απόδειξη ότι το rock’n’roll δεν ενηλικιώνεται σε πείσμα του χρόνου. Ανακουφιστικόν!
DAVID NANCE GROUP – “Peaced and Slightly Pulverized” {Trouble in Mind}
Ο Δαυίδ Nance έχει εγγράψει πολλά μίλια στο δρόμο κι ας μην τον ξέρετε. Από την επαρχιακή Νεμπράσκα παίζει ψυχωμένο lo-fi garage rock’n’roll που δεν ανησυχεί και πολύ για το «ίματζ» και τις μόδες στη μουσική, το είδος που κανείς παίζει για να απελευθερώνει την ψυχή του από τη βαρετή καθημερινότητα. Μετά από πολλές κασέτες, CDr, δίσκους σε μικρές ετικέτες (μερικοί από τους οποίους διασκευές τραγούδι προς τραγούδι κλασικών ροκ δίσκων που αγαπάει), παρουσιάζει φέτος με τους φίλους που ανεβαίνουν συνήθως στη σκηνή μαζί του τους DNG και τον «πρώτο» τους δίσκο. Και μας αφήνει άφωνους. Τι άλλο δηλαδή να κάνεις μπροστά σε πραγματικό rock’n’roll στην ταλαιπωρημένη εποχή που ζούμε;
RAYS – “You Can Get There from Here” {Trouble in Mind}
Αφού στο ξεκίνημά τους έκαναν την αναμενόμενη και απαιτούμενη – για λόγους ψυχολογίας και ιδεολογικής τοποθέτησης – φασαρία, στο δεύτερο δίσκο τους οι Καλιφορνέζοι indie rockers νοιώθουν την άνεση να φανερώσουν την ευαισθησία και καλαισθησία που όλοι οι «περιθωριακοί» μουσικοί κουβαλάνε μέσα τους. Την ήρεμη επανάσταση. Και στο “You Can Get There from Here” βγάζουν την Television Personalities πλευρά τους και μας κάνουν να τους ερωτευτούμε.