ii.
Το πράγμα σοβάρεψε όταν άρχισα να βλέπω μαύρα πλοκάμια να βγαίνουν κάτω από τα βλέφαρα των ανθρώπων.
Ίσως να το έβλεπαν και εκείνοι και να μην ήθελαν να το παραδεχτούν φωναχτά. Είναι μυστήριοι οι τρόποι που σε αγκαλιάζει ο φόβος, σαν να βρίσκει τον πανικό της γύμνια σου σε ένα δημόσιο μέρος και να το μεγεθύνει ένα εκατομμύριο φορές. Σε ξεχωρίζει από το κοπάδι και σε τσακίζει διακριτικά. Κανένας δεν πρόκειται να σου πει « Τι είναι αυτό ρε φίλε στα μάτια σου » για να του απαντήσεις « Ότι ακριβώς και στα δικά σου »
Ο πολύποδας τελείωσε με τις αβρότητες και η μάσα ξεκίνησε. Το συκώτι μέρα με τη μέρα διογκώνονταν. Γαμημένο πατέ με πόδια. Όλοι συμπεριφέρονταν όπως οι μύγες στα πρώτα κρύα. Σταδιακή αποχαύνωση και μετά πάρε τους κάτω. Μόνοι οι πολιτικοί στην τηλεόραση έδειχναν να έχουν ανοσία. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ευαγγελίζονταν ότι είχαν τη λύση και ότι η σωτηρία περιμένει στη γωνία, ενώ την ίδια ώρα ξεπουλούσαν σε τιμή ευκαιρίας τα νεφρά σου. Το αύριο δεν ανήκει μόνο στον πολύποδα αλλά και στους μεσάζοντες.
Στους τοίχους της πόλης εμφανίστηκε ένα σύνθημα που εξαπλώθηκε με ταχύτητα.
« Βρες ένα ωραίο μέρος και τίναξε τα μυαλά σου ». Πριν μερικά βράδια, κάποιος μπήκε στο σπίτι την ώρα που κοιμόμουν και χωρίς να τον πάρω χαμπάρι, το έγραψε με κόκκινο σπρέι στο σαλόνι. Καθόμουν και το κοιτούσα, ο καφές κρύωνε, η ώρα για τη δουλειά περνούσε, όμως δεν μπορούσα να σπάσω το ξόρκι της απλότητας του. Ένα κομμάτι μου ήθελε να πάρει ένα πανί και να το σβήσει ενώ ένα άλλο συνέχισε με μαύρη μπογιά στην κρεβατοκάμαρα, έπειτα στην κουζίνα και τέλος στα λευκά πλακάκια του μπάνιου. ΒΡΕΣ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΤΙΝΑΞΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΟΥ
Το τηλέφωνο χτυπούσε απελπισμένα. Τη φωνή στην άλλη άκρη μπορούσες να την πεις άνετα νεκρή. Ένα αυτόματο που προσπαθούσε να περάσει για άνθρωπος.
« Έχω τις ίδιες λέξεις στο σπίτι μου. Μου προκαλούν μια υπέροχη στύση κάθε φορά που τις διαβάζω » ομολόγησε.
Το έκλεισα απότομα και έσπασα τη συσκευή για να μην με πάρει ξανά και μπω στον πειρασμό να το σηκώσω. Κλείδωσα την πόρτα, τράβηξα τις κουρτίνες και έκανα ένα γρήγορο έλεγχο στα ντουλάπια. Τα τρόφιμα με έβγαζαν για μερικές μέρες. Θα ξεκινούσα με τα φρέσκα στο ψυγείο και θα άφηνα τις κονσέρβες για το τέλος. Όπως γέμιζα μπουκάλια με νερό, γιατί ήμουν σίγουρος ότι σε λίγο όλες οι υπηρεσίες θα κατέρρεαν, έπιασα την αντανάκλαση μου στον καθρέπτη. Τα πλοκάμια του πολύποδα ανέβαιναν ίσα με το ταβάνι, χαϊδεύοντας το φωτιστικό. Στο σπίτι είχα τρεις καθρέπτες. Πήρα το σφυρί και τους έκανα κομμάτια. « Για να σε δούμε στα δικά μου σκοτάδια » τον προκάλεσα καθώς έσπαγα τις λάμπες στα φωτιστικά.
Παρά τις προφυλάξεις, εκτέθηκα όταν χρησιμοποίησα έναν τραπεζικό λογαριασμό που έχω κοινό με τον πατέρα μου για ώρες έκτακτης ανάγκης. Βλέπεις ήθελα να αγοράσω από το διαδίκτυο ένα σετ Αποκάλυψης που αποδείχθηκε ότι περιείχε κάποια καλούδια απαγορευμένα στην Ε.Ε. Ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε με παράλογη ταχύτητα και ευστοχία στην περίπτωση μου.
Νευρικός κλονισμός, είπαν. Και μια ελαφριά μνημονιακή λοίμωξη στην υπόφυση. Υποχρεωτικές συνεδρίες και χάπια που με κρατούν αδιάφορο για τη ζωή, το σύμπαν και όλα όσα υπάρχουν σε αυτό. Οι φίλοι με επισκέπτονται στο πατρικό μου, όπου με έχουν σε διακριτική επίβλεψη οι γονείς μου. Μιλάμε για σειρές στη τηλεόραση και τη νέα μουσική που κυκλοφορεί. Για τίποτα βαρυσήμαντο. Καταλαβαίνω ότι ανακουφίζονται που δεν είναι στη θέση μου. Εγώ πάλι, νιώθω σαν ένας αστροναύτης που πήδηξε σε μια ανάποδη διάσταση και γύρισε κάτι άλλο. Μπορεί να χαμογελάω, να κάνω πως όλα είναι εντάξει, να βλέπω με τον πατέρα My style rocks και να σχολιάζουμε τις γκόμενες, αλλά στα αυτιά μου ακούω τους στίχους του Paint it black σε χαμηλές στροφές … I look inside my self and see my heart is black. I see my red door I must have paint it black.
Έχω ένα αυγό κρυμμένο στην αμυγδαλή μου, γαμώτο.
Ανδρέας Πασσάς