By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Το πρώτο Fright Night του 2019 είναι αραχτό στον καναπέ και για πολλοστή φορά ελέγχει τη λίστα με τις ταινίες τρόμου του “δικού μας” Netflix, μήπως μας ξέφυγε τίποτα…
Μπα, συνεχίζουν το χαβά τους με ακόμα περισσότερες Μαλαισιανές και Ινδικές ταινίες τρόμου. Δεν γκρινιάζω γιατί μου φταίει η γλώσσα ή η αισθητική των εν λόγω ταινιών. Ίσα – ίσα, θέλουμε να αναπτυχθούν όλες οι αγορές ταινιών τρόμου παγκοσμίως γιατί ελπίζουμε σε μεγαλύτερη θεματική ποικιλία.
Το θέμα εδώ είναι ότι οι περισσότερες εταιρείες παραγωγής ρίχνουν ακόμα χρήμα σε ξεπερασμένα κλισεδιάρικα τεχνάσματα που θυμίζουν τις Ιαπωνικές και Κορεάτικες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του 90. Δηλαδή, εντάξει, μυστηριώδη μικρά παιδάκια με κατάμαυρα μακριά μαλλιά που κρύβουν το πρόσωπο τους, με γυρισμένη πλάτη στην κάμερα… δε λέω, όταν βλέπαμε το The Ring (a.k.a. Ringu,1998), το Ju-On:The Grudge (2002) ή το The Eye (a.k.a. Gin Gwai,2002), κοιμόμασταν με τα φώτα ανοικτά, συμφωνώ. Αλλά δεν μπορείς πλέον, το 2019, να επενδύεις εκατομμύρια στα πλάνα με βίλες και σπορ αυτοκίνητα και για κάποιους εγχώριους σταρ, δανεικούς από άλλα κινηματογραφικά είδη, ενώ βασίζεσαι σε γυρισμένες πλάτες και πράσο μαλλί για να τρομάζεις το θεατή!
Παραδέχομαι βέβαια ότι κάποιες φιλότιμες απόπειρες γίνονται και σε εκείνη την πλευρά του πλανήτη, ώστε να συμπεριλάβουν παραδοσιακούς μύθους και στοιχεία δυνατά από λαϊκά τρομαχτικά παραμύθια τους: συχνά πυκνά προσθέτουν τα Κουντιλανάκ και τα Ποντιανάκ (Μαλαισία) στις αφηγήσεις τους. Και πάλι όμως, τα πλάσματα αυτά εμφανίζονται ξεκάθαρα νερωμένα, στυλιζαρισμένα να θυμίζουν Ιαπωνικά και Κινέζικα franchise.
Κρατάμε ένα μάτι ανοικτό βέβαια, γιατί το May the Devil Take You (Sebelum Iblis Menjemput,2018) ήταν μια χαρούλα για απόπειρα μίμησης του Satan’s Slaves (Pengabdi Setan,2017): γεμάτο ένταση, jump scares παντού, παρδαλές λήψεις, κόσμο να τρέχει πέρα-δώθε συνέχεια, ένα πολύ διασκεδαστικό βίντεο-κλιπ στην κόλαση!
Συγκεντρώσου, Netflix! Δεν σε πληρώνουμε μόνο για stand-up comedy!
Οπότε, το Fright Night βαριέται και ρίχνει μια ματιά στο διαδίκτυο. Πανηγυρισμοί για τις μπόλικες υποψηφιότητες του Λάνθιμου στα επερχόμενα βραβεία Όσκαρ, ενθουσιασμός για το Black Panther που εμφανίστηκε κι αυτό στη λίστα και μπόλικοι διαδικτυακοί φίλοι να υποστηρίζουν το Roma “δαγκωτό”, να αναλύουν το Bohemian Rhapsody σε βαθμό μεταπτυχιακού στην ιστορία των Queen και να διαφωνούν για τη Lady Gaga στο A Star is Born… Και τσουπ! Εμφανίζεται και η “δική μας” κοινότητα, εκνευρισμένη, αδικημένη για μια ακόμη φορά, με κόσμο να απαιτεί εξηγήσεις που δεν συμπεριλήφθηκε η Toni Collette στις υποψηφιότητες για το βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο Hereditary. Και να σου πω κάτι; Γιατί να μην δούμε και την Emily Blunt στην ίδια κατηγορία για το A Quiet Place;
Να υπενθυμίσουμε ότι ενώ οι ταινίες τρόμου δεν είναι και η αγαπημένη κατηγορία υλικού της “Ακαδημίας”, όταν απλά δε μπορείς να αρνηθείς την υψηλή ποιότητα μιας ταινίας (Σιωπή των Αμνών, 1991) με νίκες για καλύτερη ταινία, καλύτερη σκηνοθεσία, Α’ ανδρικού, Α’ γυναικείου, καλύτερο διασκευασμένο σενάριο και υποψηφιότητες για καλύτερο ήχο και μοντάζ) ή εάν ταιριάζει με το ρεύμα της εποχής και στόχους που θέλουν να αποδείξουν οι διοργανωτές (Get Out, 2017) με νίκη για το καλύτερο σενάριο και υποψηφιότητες για βραβεία σκηνοθεσίας, ηθοποιίας και ταινίας, τότε χαιρόμαστε να βλέπουμε κι εμείς κάτι πιο πρωτοποριακό να παρουσιάζεται στο “κόκκινο χαλί”. Ενώ το βραβείο για το ηχητικό μοντάζ δεν είναι και από τις πιο γκλαμουράτες κατηγορίες, η φετινή συμμετοχή του A Quiet Place δεν είναι αμελητέα.
Όσον αφορά την υπάρχουσα συλλογή του Netflix που προαναφέραμε, ένας καλός σύντομος οδηγός είναι: Θες ένταση; Ρίξε μία ματιά στο Quarantine (2008). Θες ένταση με απώλεια βαρύτητας; Τσέκαρε το Life (2017). Θες ένταση με καλλιτεχνική λήψη και συμβολισμούς ανάμεσα στα κυνηγητά αλλά και με λίγα χαχανητά; Γιατί όχι το Ravenous (2017); Θες δυστοπικές αποκαρδιωτικές σπαρακτικές καταστάσεις με δυνατές ερμηνείες; Κάνε λίγο στην άκρη το Bird Box και δώσε μια ευκαιρία και στο Cargo (2018)…