Καθημερινά βλέπουμε γύρω μας περιστατικά βίας,εγκατάλειψης ζώων,ζώα άρρωστα,νεογέννητα.
Τώρα πλέον με το ίντερνετ να έχει παρεισφρήσει τόσο σθεναρά στη ζωή μας,μαθαίνουμε περιστατικά που συμβαίνουν στην άλλη άκρη της χώρας ή του κόσμου.
Γι αυτό τον λόγο έχουν δημιουργηθεί διάφορες εθελοντικές φιλοζωικές ομάδες.Δυστυχώς ο κρατικός μηχανισμός είναι ελλιπής όσον αφορά στο ζήτημα των αδέσποτων ζώων.
Οι εθελόντριες είμαστε καθημερινοί άνθρωποι,με τις δουλειές μας,τα κατοικίδια μας,τη προσωπική μας ζωή.Δεν είμαστε θεοί,δεν είμαστε εκατομμυριούχοι,δεν έχουμε παραδεισένιες εκτάσεις κρυμμένες πίσω από το τσιμεντένιες προσόψεις των πολυκατοικιών μας,παρά μόνο αγάπη για τα ζώα.
Η δική μας ομάδα κατοικοεδρεύει στα Εξάρχεια. Ωστόσο η δράση μας δε περιορίζεται στα γεωγραφικά όρια της περιοχής.Οι περισσότεροι κάτοικοι ή θαμώνες της περιοχής είτε μας ξέρουν είτε έχουν ακούσει για μας .Υπάρχουν πολλοί που μας στηρίζουν και μας βοηθάνε και είμαστε ευγνώμονες γι αυτό.Η γειτονιά μας εξάλλου φημίζεται για τη φιλοζωική της προσωπικότητα μεταξύ άλλων.
Τέλος όμως με το φαντασιακό του θέματος.Οι άνθρωποι που πραγματικά θα τρέξουμε για κάποιο περιστατικό είμαστε ελάχιστοι.
Υπάρχουν φορές που θα δούμε μιαν ανάρτηση για κάποιο ζώο σε ανάγκη και θα τρέξουμε.Είναι αυτές οι απρόσωπες αναρτήσεις με μια φωτογραφία ενός πληγωμένου ζώου και με μια, ενίοτε υβριστική,σεξιστική λεζάντα που εναποθέτει την ευθύνη σε κάποιον πιο έμπειρο από τους ίδιους.Συνήθως είναι ήδη στο σπίτι τους όταν ζητάνε βοήθεια,ίσως αγκαλιά με το δικό τους κατοικίδιο.Η εμπειρία δεν είναι γραμμένη σε κάποιο εγχειρίδιο που μόλις αποφασίσεις να γίνεις εθελοντής στο στέλνει η θεά Bastet (θεά γάτα της Αιγύπτου),μαθαίνεται στο δρόμο με πολύ κόπο και ψυχικό σθένος και κόστος.
Ωστόσο όπως προείπα,αυτή είναι δική μας πρωτοβουλία. Τί γίνεται όμως όταν τα τηλέφωνα μας,τα προσωπικά,χτυπάνε από φιλόζωους του καναπέ γιατί είδαν λίγο πριν,ένα αυτοκίνητο ή μηχανάκι να χτυπά και να εγκαταλείπει ένα ζώο?Ότι ώρα κι να είναι,όποια μέρα κι αν είναι.Και αν κάποιος από μας δε μπορεί να ανταποκριθεί στο κάλεσμα τους, τότε γινόμαστε ανεπαρκείς.Υπάρχουν και αυτοί που θα πουν ότι έχουν όλη τη καλή διάθεση αλλά δεν έχουν χρόνο, χώρο ή χρήμα και με το τηλεφώνημα τους έκαναν το φιλοζωικό τους χρέος.Έτσι καταλήγουμε να βρίσκουμε το πρωί που βγαίνουμε από τα σπίτια μας, κουτιά με νεογέννητα να μας περιμένουν στην είσοδο.Σκύλους ταλαιπωρημένους από τη πείνα ή από τις πολλές γέννες, δεμένους σε κολώνες,παρατημένους ή χαμένους.Είναι εύκολο να σηκώσει κάποιος το τηλέφωνο ή να στείλει ένα μήνυμα, το δύσκολο είναι να ανοίξουν το σπίτι και το πορτοφόλι τους.Κάθε πλάσμα που βρίσκουμε απαιτεί χρόνο,χρήμα και βασικό,ένα μέρος για αποθεραπεία.Συνεπώς ένα τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα δεν αρκεί.
Έχοντας μπουχτίσει πια από αυτές τις εικόνες,είμαστε ασυμβίβαστα και καθολικά υπέρ της στείρωσης των ζώων.Και εδώ έρχεται ο φιλόζωος του πληκτρολογίου που θα μας κρίνει για αυτή την άποψη.Θεωρώντας πως επεμβαίνουμε στη φύση τους και πως με το ρυθμό που στειρώνουμε θα εξαλειφθεί το είδος,ιδιαίτερα της γάτας.Οι απαντήσεις μας είναι ενίοτε εριστικές,οπού εκεί ανοίγει νέος κύκλος παράνοιας και καταλήγουν αυτοί οι άνθρωποι που ποτέ δε μπήκαν στη διαδικασία να ασχοληθούν με αδέσποτο ζώο, να προσπαθούν να μας πείσουν ότι έστω και πίσω από μια οθόνη,ενδιαφέρονται.
Καθίστε στον καναπέ σας ήρεμοι,πάμε εμείς…
Αθανασία Κουτρουμπή