του Γιώργου Κοτροζίνη
Οι Rotting Christ στις 15 Φεβρουαρίου κυκλοφόρησαν το νέο τους LP “Heretics”.
Σταδιακά μέσα από το κανάλι τους στο youtube μας έστελναν ένα – ένα τα δείγματα από την νέα τους δουλεία και τα σχόλια κάτω από κάθε Video ήταν των άκρων. Είτε αποθεωτικά, είτε μειωτικά, ξεκίνησαν μια «μουσική διαμάχη», φυσιολογική εξέλιξη θα έλεγα εγώ, μιας και δεν γίνετε να συμφωνούμε όλοι.
Η μετάβαση από το “Rituals” που ήταν ένα «ιδιαίτερο» album, στο “Heretics”, μας έδειξε ότι οι Rotting Christ έχουν να δώσουν πολλά ακόμα.
Στο “Heretics” υπάρχουν κομμάτια που κινούνται σε ύφος και στυλ που ακούσαμε και στο προηγούμενο LP και προκαλούν την δυσφορία κάποιων ακροατών, όμως κατ’ εμέ είναι ωραίες ατμοσφαιρικές «σφήνες» ανάμεσα σε κομμάτια που λάτρεψα.
Ναι είναι αλήθεια ότι ακούμε σημεία σε τραγούδια που μας θυμίζουν κάποια άλλα, αλλά και αυτό είναι φυσιολογικό. Συμβαίνει με όλα τα γκρουπ που έχουν τόσο μεγάλη διαδρομή.
Ακούγοντας το συνεχόμενα από την στιγμή της κυκλοφορίας του, μέχρι και σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, έχω να δηλώσω ότι το «Heretics» έχει την ατμόσφαιρα, έχει τις συνθέσεις, έχει τις μελωδίες, έχει τα riff που θα σε κάνουν να ανατριχιάσεις, να «κοπανηθείς» δίχως αύριο, όπως και οι φράσεις, οι αφηγήσεις, που έχουν επιλεχτεί να ακουστούν είναι εξαιρετικές και ολοκληρώνουν ένα πολύ «δυνατό» συνθετικά – στιχουργικά LP.
Θα ξεχωρίσω τα υπέροχα «Heaven And Hell And Fire» & «The New Messiah», το εκπληκτικό «The Sons Of Hell», το φανταστικό «The Raven», το ανατριχιαστικό «Vetry Zlye» και το θεϊκό «Dies Irae».
Οι Rotting Christ επέστρεψαν και θα ήθελα να τους δω να εμφανίζονται στην Αθήνα για την παρουσίαση του “Heretics” πριν από το καλοκαιρινό υπερθέαμα που θα παρακολουθήσουμε στις 13 Ιουλίου.