Καταρχάς κάτι για την Πλατεία Νερού.
Ο συναυλιακός χώρος, είτε σαν eject, είτε σαν release, πληρεί πλέον όλες τις προϋποθέσεις για μια άρτια συναυλία. Τεράστιοι χώροι μπροστά για πάρκινγκ (τόσο για ελεύθερο, όσο και για επί πληρωμή), καθώς και αρκετές θέσεις απέναντι στα γύρω στενά. Δεν υπάρχει ποτέ μεγάλος συνωστισμός στις εισόδους, κάτι που σημαίνει καλή οργάνωση από το crew στις πόρτες {ξεχωριστοί είσοδοι – εκδοτήρια για το κοινό που έχει πληρώσει εισιτήριο – προσκλήσεις – quest – vip}. Όμορφος χώρος με πάρα πολλά happenings, φουλ οργανωμένοι χώροι εστίασης, ποτού (γνωστών εταιρειών- αλυσίδων), αμέτρητες βιολογικές τουαλέτες, ιατρικό κέντρο, πρώτες βοήθειες, πολυάριθμο ιατρικό προσωπικό, πρόσβαση για ΑΜΕΑ.
Στο καθαρά τώρα μουσικό κομμάτι της βραδιάς, James, Τίμιοι (με Τ κεφάλαιο), όπως πάντα και συγκινητικοί. Η σχέση του Τιμ με το ελληνικό κοινό είναι ερωτική πλέον θα έλεγα! Και περνάμε στο γέρο… Ποιον γέρο δηλαδή… Αυτός ρε φίλε θα μας θάψει όλους! Τι να πρωτοπείς γι’ αυτό τον άνθρωπο… 72 χρονών και να χτυπιέται πάνω στο stage, σαν να μην πέρασε μια μέρα από εποχή Stooges! Παλιά λέγαμε (όχι εμείς, οι γονείς μας και κάμποσοι στην ηλικία μας) ότι αυτού του είδους οι καλλιτέχνες δεν αντέχουν χωρίς drugs και κάθε είδους ουσίες. Κανένα ναρκωτικό δεν μπορεί να σε κρατάει ζωντανό, αν δεν το έχεις μέσα σου, κανένα! Είναι αυτό που υποστηρίζουμε εμείς οι… σκληροπυρηνικοί: Έχουν το διάολο μέσα τους ή πούλησαν τη ψυχή τους σε αυτόν! Δεν γίνεται αλλιώς. Έπαιξε σχεδόν δύο ώρες ακούραστα και έκανε το κοινό κάποιες στιγμές να παραληρεί… Και λέω κάποιες, γιατί πολλές φορές ο κόσμος “αδρανούσε”, υψώνοντας το smart phone του για να τραβήξει βίντεο. Μεγάλη θλίψη φίλε να αποτελεί προτεραιότητά σου το να βγάζεις το κινητό από τη τσέπη σου και να χάνεις το μουσικό, κι όχι μόνο, συναίσθημα εκείνης της στιγμής του να τραγουδήσεις, να ουρλιάξεις, να χορέψεις. Άσχημα σημεία της [νέας] εποχής…
Δημήτρης Καραβίτης