By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Το Fright Night επιστρέφει με προτασούλες για όλα τα γούστα αλλά και με απορίες για το μοντάζ κάποιων παραγωγών τρόμου.
Είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία μιας κινηματογραφικής προσπάθειας. Χρόνια βραβεύεται σαν κατηγορία στην έβδομη τέχνη και υπάρχει πολύ καλός λόγος για αυτό.
Δεν πας να έχεις το πιο ταλαντούχο καστ και την πιο ατμοσφαιρική μουσική… εάν δεν μπορείς να παραδώσεις ένα αποτέλεσμα που να βγάζει νόημα, ειδικά σε μια ταινία τρόμου, το κοινό σου θα σε προδώσει. Δεν είναι το ίδιο με το να κόβεις πέντε-έξι τούμπες από μια κωμωδία καταστάσεων ή να μην σου βγαίνουν δύο-τρεις εκρήξεις από τις άπειρες που θα γυρίσεις για μια υπερπαραγωγή-ταινία δράσης.
Η ταινία τρόμου απευθύνεται σε συγκεκριμένες ευαίσθητες χορδές της ψυχοσύνθεσής σου. Πρέπει να σε τρομάξει, να σε ξαφνιάσει, να σε φέρει σε μια θέση ταύτισης με κάποιον χαρακτήρα τέλος πάντων! Δεν είναι καν ανάγκη να είναι ο ήρωας σε κάποιες από αυτές. Μερικές φορές απλά θες να τους φάει όλους ο Τζέισον να τελειώνουμε. Ας κάνουν κάμπινγκ στον κήπο τους πια! Συγνώμη, παρασύρθηκα…
Το μοντάζ παίζει ίσως τον πιο κρίσιμο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Γιατί εάν δεν έφταιγε το μοντάζ στην τελευταία παραγωγή θρίλερ/τρόμου του Νέτφλιξ, το The Silence (2019, John R. Leonetti, 90 λεπτά), ειλικρινά τότε απλά κάποια έρευνα αγοράς απέδειξε προφανώς ότι είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα πιθανά σενάρια καταστροφής της ανθρωπότητας και απλά οι μισοί περιμένουμε πώς και πώς να σχηματίσουμε αιρέσεις από ομάδες επιζώντων εις βάρος των γειτόνων μας. Την επόμενη μέρα κιόλας. Σοβαρά. Έχω έτοιμα τα φυλλάδια. Εάν αύριο εξαλειφθεί η μισή ανθρωπότητα από αρχαία σκαθάρια, εξωγήινους, νευριασμένα καναρίνια, αόρατους ιπτάμενους νεροχύτες, είμαι ο άνθρωπος σας. Δέχομαι συνδρομητές για την παλαβή, παγανιστική, μαυροφορεμένη, φουλ-τσαντισμένη συμμορία κανιβάλων μου… Ελάτε, θα έχει και κέτερινγκ.
Το The Hole in the Ground (2019, Lee Cronin, 90 λεπτά) από τις καινούργιες κυκλοφορίες, ας πούμε, είναι επίσης ένα καλό παράδειγμα όπου μάλλον κάποιες σημαντικές σκηνές λείπουν από το τελικό αποτέλεσμα. Η κεντρική χαρακτήρας βγάζει δικά της συμπεράσματα κάπου στη μέση της ταινίας και ο θεατής αναρωτιέται τι στο καλό έγινε.
Καταλαβαίνουμε όλοι το αυστηρό μιαμισάωρο που εφαρμόζεται ειδικά στον τρόμο αλλά εάν χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο για να ξεδιπλώσεις την πλοκή σου, ειλικρινά καν’ το. Οι οπαδοί του είδους θα προτιμήσουν να κάτσουν στις αίθουσες ή στον καναπέ ένα τέταρτο περισσότερο εάν αυτό θα σημαίνει ότι η ταινία “θα τους μείνει”.
Εάν και αυτά τα 90 λεπτά πολλές φορές αρκούν! Για παράδειγμα, το Greta (2018, Neil Jordan), ή αλλιώς “Η Χήρα”, όπως ονομάστηκε στις Ελληνικές αίθουσες, είχε διάρκεια μόλις 98 λεπτά. Και πάλι, νιώσαμε ότι προλάβαμε να δούμε κι ένα σαραντάλεπτο από άχρηστο υλικό που ούτε την κεντρική χαρακτήρα δικαιολόγησε για όλες τις κακές επιλογές που έκανε κατά τη διάρκεια του έργου, ούτε μας έκανε να φοβηθούμε ιδιαίτερα τον “κακό” του έργου. Ειλικρινά, ήταν αξιοθαύμαστο το πόσο αργά κύλησε το συγκεκριμένο. Τουλάχιστον, η Isabelle Huppert καταφέρνει να ψιλο-σώσει την κατάσταση με την ερμηνεία της και μια-δυο απρόσμενες σκηνές καφρίλας που δεν περιμέναμε.
Πάντως μπορείς να πετύχεις τον στόχο σου στα 90 λεπτά που έχεις στη διάθεση σου και φαίνεται από το ατμοσφαιρικό, υπερφυσικό Aterrados (2017, εναλλακτικός τίτλος “Terrified”) που μας έρχεται με πολύ έξυπνες λήψεις από Αργεντινή, το τέρμα κλισεδιάρικο αλλά πιστό στο είδος του The Prodigy (2019), και το The Possession of Hannah Grace (2018) όπου δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να καταλάβουμε όλα τα ιστορικά και τα κίνητρα των κεντρικών χαρακτήρων αμέσως και να μείνει και χρόνος για δράση και στήσιμο της πλοκής.