By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Το Fright Night σας νιώθει. Πιστέψτε με. Καταλαβαίνει ότι είτε τα δρώμενα γύρω μας, είτε οι προσωπικές μας σκοτούρες, μας κάνουν συχνά να αποφεύγουμε τις “βαριές” ταινίες και μαζί με αυτές και τις ταινίες τρόμου.
Γιατί, για πολλούς από εμάς, το τελευταίο που χρειαζόμαστε όταν δεν είμαστε καλά είναι να μας πετάγεται από την οθόνη της τηλεόρασης μια Sadaco (The Ring, Ιαπωνία, Τριλογία 1999-2001) ή να φανταζόμαστε ότι ο παιδοκτόνος Pennywise παραμονεύει στους υπονόμους (It, USA miniseries, 1990) και στις σκιές. Για κάποιους (γκούχου-γκούχου) βέβαια, είναι η ιδανική απόδραση για μερικές ωρίτσες.
Ας επικεντρωθούμε όμως στην πιο ανάλαφρη πλευρά του κινηματογράφου τρόμου, την υποκατηγορία “κωμωδία τρόμου”…
Ξεκινάμε εξαιρώντας τις παρωδίες τύπου Scary Movie, μια σειρά ταινιών που βούλιαξε μετά από το πρώτο μέρος. Επίσης, ας αφήσουμε στην άκρη και τις σοβαρές απόπειρες που δυστυχώς μας προκάλεσαν γέλια. Είναι τόσες πολλές οι επιλογές για ένα διασκεδαστικό και συνάμα αιματηρό βράδυ, που δεν θα μας λείψει ούτε ο οχετός-Τσάκι, η Κούκλα του Σατανά (Child’s Play, USA, 1988-μέχρι να γεράσουμε), αλλά ούτε και σκουπιδο-συνδυασμοί του τύπου Freddy εναντίον Jason (Freddy VS Jason, USA, 2003).
Για μια βραδιά με παρέα, οπού θα θέλατε να επιδείξετε την κουλτούρα σας(!) και τις κινηματογραφικές σας γνώσεις, αλλά χωρίς να φάτε το οτιδήποτε (ειλικρινά, μην παραγγείλετε τζάμπα), υπάρχουν κλασικές επιτυχίες όπως το Dead Alive (a.k.a. Braindead, Ν. Ζηλανδία, 1992) του αγαπημένου μας Peter Jackson. Η παρέα σας δεν θα περιμένει να δει ζόμπι-πουρέ από χορτοκοπτικό, ούτε και ζόμπι μωρό με σούπερ χαριτωμένο ολόσωμο κορμάκι. Τουλάχιστον όχι από τον άνθρωπο πίσω από την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Εάν έχετε αντοχές, κάντε διπλή προβολή, προσθέτοντας το Bad Taste (Ν. Ζηλανδία, 1988) στο πρόγραμμα, επίσης κλασικό καλτ “σπλάτερ” έργο του Jackson.
Εάν θέλουμε να παραμείνουμε στον κινηματογράφο comedy-horror της Νέας Ζηλανδίας αλλά να μη μείνουμε με άδειο στομάχι, προτείνουμε και το Black Sheep (2006) στο οποίο θα βρείτε ζόμπι-πρόβατα να αλωνίζουν στα -κατά τ’ άλλα- πανέμορφα πράσινα τοπία της χώρας αυτής, το Housebound (2014) όπου μια νεαρή γυναίκα βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό σε ένα φαινομενικά στοιχειωμένο σπίτι, ή και το αριστουργηματικό What We Do in The Shadows (2014), ένα ντοκιμαντέρ για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο σημερινός βρικόλακας. Να σημειωθεί ότι το τελευταίο το σκηνοθετούν οι Jemaine Clement και Taika Waititi (Thor Ragnarok, Hunt of the Wilderpeople).
Εάν πάλι θα θέλατε να τεστάρετε τα όρια των φίλων σας στο είδος αυτό, έχουμε και πιο “καμένες” επιλογές κωμωδιών τρόμου, όπως το Teeth(2007, US, Σιγκαπούρη) όπου θα απολαύσετε τον μύθο του “vagina dentata” και σας αφήνω να κρίνετε εάν θα θέλατε να προειδοποιήσετε πρώτα τους καλεσμένους σας. Γιατί όχι και το Rubber (2010,Γαλλία) όπου θα παρακολουθήσετε τις περιπέτειες ενός ψυχωτικού λάστιχου! Τώρα είναι ευκαιρία και για μια επανάληψη του αγαπημένου Zombieland (2009, USA) πριν βγει το πολυαναμενόμενο Νούμερο 2.
Εάν τα ζόμπι τελικά σας φτιάχνουν τη διάθεση τότε μη μένετε στο Χόλιγουντ: τρομερό γέλιο έχουν και το Shaun of the Dead (2014, USA αλλά από Βρετανική ομάδα κωμικών) και το Juan of the Dead(2012, Spain) όπου τα ζόμπι επιτίθενται στην Κούβα.
Τέλος, αν σου αρέσει η ιδέα του αγαπημένου μας Frodo, Elizah Wood, στο ρόλο δασκάλου που μάχεται ενάντια σε μπόμπιρες ζόμπι.. προτείνουμε το Cooties (2014, USA).
Βλέποντας κάποια από αυτά σόλο, το πολύ να “σκάσει το χειλάκι σου”. Κάνοντας όμως ειδικές προβολές για ανυποψίαστους φίλους… αυτό έχει άλλη χάρη. Το πολύ να φας τα σουβλάκια σου έξω στο δρόμο μέχρι να το ξεπεράσουν…