Με αφορμή ένα πολύ ωραίο άρθρο που διάβασα πρόσφατα και ταυτίζομαι απόλυτα, ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας.
Αυτή είναι η αλήθεια για τους αχάριστους, τους εγωιστές και τους παρτάκηδες που έχουμε συναντήσει ή θα συναντήσουμε στη ζωή μας. Είναι αυτή η αίσθηση ελευθερίας που νιώθεις όταν τους στέλνεις στα τσακίδια διότι κουράστηκες ή βαριέσαι να ασχολείσαι μαζί τους, που απλά κάποια στιγμή δεν πάει άλλο. Σε όλη τη διαδρομή μου μέχρι σήμερα προσπάθησα να είμαι δίκαιος με τους δίκαιους, ευγενικός με τους ευγενικούς, ακόμα και με τους αγενείς θεωρώντας ότι μπορεί να καταλάβουν την ανωτερότητά μου και το ήθος μου. Λάθος. Η ζωή είναι καθρέφτης και θέλει να λειτουργείς ως καθρέφτης. Να συμπεριφέρεσαι όπως σου συμπεριφέρονται διότι δεν καταλαβαίνουν αλλιώς. Οπότε φτάνει εκείνη η στιγμή, που ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις μπροστά σου την αλήθεια. Φτάνει κάποτε η στιγμή που το μυαλό σου γυρίζει ανάποδα και παίρνεις την πιο μεγάλη και την πιο σπουδαία απόφαση.
Αποφασίζεις, ότι αρκετά ασχολήθηκες με τελειωμένα άτομα, συνειδητοποιείς πόση πολύ σαβούρα υπήρχε σε σωρούς μέσα στην “αυλή” σου.
Αποφασίζεις, ότι λίγοι είναι εκείνοι που είδαν τι έκανες τόσο καιρό τώρα, και ακόμη πιο λίγοι εκείνοι που αναγνώρισαν την προσπάθειά σου.
Αποφασίζεις, ότι μοναχά για αυτούς τους πολύ λίγους, που πραγματικά το αξίζουν, θα αφιερώσεις από εδώ και πέρα τον πολύτιμο χρόνο σου. Αποφασίζεις, ότι έφτασε επιτέλους η ώρα για να ξαποστάσεις, για να ησυχάσεις, για να λυτρωθείς, για να αναπνεύσεις λίγο καθαρό αέρα, για να ζήσεις. Τότε είναι η στιγμή που ξεκινάς το μέτρημα, αφαιρώντας από την λίστα σου όλους εκείνους που τελικά ήταν λίγοι, που ήταν εκεί για να πάρουν μονάχα, και για να φθείρουν την ψυχή σου. Αυτή ακριβώς η στιγμή της αλήθειας, της κόπωσης και της μεγάλης απόφασης λέγεται… ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Πηγή: www.awakengr.com
Σιάμος Χρήστος