Η Μόμο είναι η ηρωίδα του ομώνυμου βιβλίου του Μίχαελ Έντε.
Αγαπημένο βιβλίο, δώρο αγαπημένου μου ανθρώπου, που δε θα μπορούσε παρά να με οδηγήσει να δώσω αυτό το υπέροχο όνομα σε μια αγαπημένη μου γάτα. Η Μόμο, λοιπόν, στο βιβλίο, είναι ένα ορφανό κοριτσάκι με μια καρδιά γεμάτη αγάπη, μένει αλησμόνητη και αγαπητή σε όλους όσους είχαν τη τύχη να την γνωρίσουν. Με εφόδια την φαντασία της και την απύθμενη ψυχική της δύναμη καταφέρνει να σώσει τον χρόνο των ανθρώπων που απειλούνταν από τους γκρίζους κύριους. Δε θα μπορούσα να σκεφτώ πιο κατάλληλο όνομα για τη δική μας Μόμο. Ηρωίδα απο τη στιγμή που γεννήθηκε. Αδέσποτη, όπως τα περισσότερα γατιά εξάλλου, με σοβαρή μόλυνση στα μάτια. Το ένα μάτι ήταν ήδη χαμένο όταν τη βρήκαμε. Δε τη βρήκαμε ακριβώς, μας ειδοποίησαν. Ένας γνωστός περνώντας από το σημείο όπου βρισκόταν η μικρή, με ειδοποίησε πως είδε ένα μωρό γατάκι με το ένα του μάτι να έχει βγει έξω. Δίχως δεύτερη σκέψη, πήγαμε με την Ιφιγένεια να το βρούμε. Δεν ήταν μόνο ένα, ήταν ολόκληρη οικογένεια και τα περισσότερα γατάκια ήταν εξαθλιωμένα. Μαζέψαμε τα δυο που φαινόντουσαν να είναι σε χειρότερη κατάσταση. Τη Μόμο και την αδερφούλα της, στην οποία δε προλάβαμε να δώσουμε όνομα, καθώς λίγες μέρες μετά δεν άντεξε και έφυγε από τη ζωή. Η Μόμο νοσηλεύτηκε ενάμιση μήνα. Πέρασε από σαράντα κύματα μας είπε η κτηνίατρος αλλά βγήκε νικήτρια, είναι μια αληθινή μαχήτρια μου είπε συγκεκριμένα. Το ένα της ματάκι το είχε χάσει και από το άλλο δεν έβλεπε. Μια μικρή τυφλή μαχήτρια λοιπόν η Μόμο. Πήγε σε φιλοξενία, όπου είναι ακόμα εκεί, πέντε μήνες μετά. Η υιοθεσία της δύσκολη ,ποιος θέλει ένα τυφλό γατάκι; Να μη βλέπει, να μηn παίζει ,να μην έχει φανταχτερά πράσινα ή μπλε μάτια; Κανείς δεν έδειξε ενδιαφέρον για εκείνη. Κανείς δεν ήρθε να τη δει από κοντά. Αν το έκανε θα έβλεπε πως τα χρώματα που πλημμύριζαν το δωμάτιο που φιλοξενείται, προέρχονται από εκείνη. Μπορεί αυτή να βλέπει μόνο σκοτάδι, αλλά χαρίζει απίστευτη αγάπη και τρυφερότητα σε όποιο δίποδο ή τετράποδο είναι δίπλα της. Δεν υστερεί σε τίποτα από τα άλλα γατάκια της ηλικίας της, παίζει, τρέχει, γουργουρίζει, κάνει πατουσάκια. Χρειάζεται απλά λίγο χρόνο παραπάνω να εξοικειωθεί. Δε λέω πως είναι εύκολο να έχεις μια τυφλή γάτα, αλλά δεν είναι και δύσκολο. Κοινοποιήσαμε αμέτρητες φορές στη σελίδα μας φωτογραφίες της και βίντεο για να δει κόσμος ότι δεν υστερεί σε τίποτα, ωστόσο μάταιος ο κόπος. Ώσπου πριν λίγες μέρες το χαρμόσυνο μήνυμα πως μια κοπέλα εκδήλωσε ενδιαφέρον για το Μομάκι μας, επιτέλους ήρθε. Έγιναν οι κατάλληλες συζητήσεις και όλα τα διαδικαστικά και όλα πήγαν ανέλπιστα καλά. Η γλυκιά μας Μόμο, σε λίγες μέρες θα ταξιδέψει προς τη νέα της οικογένεια, η οποία αποτελείται από τη νέα της μαμά και από άλλα τρία τετράποδα αδερφάκια. Αυτή η τροπή και η γνωριμία μου μαζί της, με έχει κάνει να μη νιώθω πια θυμό για τον άνθρωπο που με ειδοποίησε και μετά εξαφανίστηκε, μη αναλαμβάνοντας καμία ευθύνη, όπως είχε πει αρχικά στο τηλεφώνημα, αλλά ευγνωμοσύνη, που κατάφερα και γνώρισα ένα τόσο τρυφερό και δυνατό πλάσμα στη ζωή μου. Όσο μακριά και αν είναι, θα καταλαμβάνει πάντα ένα μεγάλο μέρος της καρδιάς και του μυαλού μου. Όλα τα ζωάκια έχουν δικαίωμα στη ζωή, πόσο μάλλον στην ευτυχισμένη ζωή. Υιοθετήστε υπεύθυνα. Μωρά, ενήλικα, υπερήλικα, με προβλήματα υγείας.. Θα σας το ανταποδώσουν στο έπακρο.
Αθανασία Κουτρουμπή