Φωτογραφίες / Κείμενο: Γιώτα Μαυραγάνη
Έχουν περάσει κάποιες βδομάδες από την επίσκεψη στη Μαδρίτη, κι ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν μου άρεσε… σίγουρα πάντως δεν με ενθουσίασε.
Η πρωτεύουσα της, κατά τα άλλα, αγαπημένης χώρας, βρίσκεται τοποθετημένη, περίπου, στο κέντρο της και είναι μία μεγαλούπολη, όπως κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που σέβεται τον εαυτό της. Στο κέντρο της θα δει κανείς μεγάλους δρόμους, μεγάλα πεζοδρόμια, δέντρα ψηλά και κτήρια με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική. Αν έχεις ήδη επισκεφθεί το Παρίσι ή τη Ρώμη, θα σ’ αρέσει, αλλά δε θα εντυπωσιαστείς. Επισκεφθήκαμε τα δύο σημαντικότερα μουσεία της, το Πράδο και το Ρέινα Σοφία. Στο Πράδο, οι πίνακες ζωγραφικής από την Αναγέννηση και τον Μεσαίωνα, προκαλούν δέος και όπως και να το κάνουμε, μια έξτρα συγκίνηση στη θέαση των πινάκων του Ελ Γκρέκο, θα την νιώσεις, σίγουρα. Στο Ρέινα Σοφία, το πιο συγκινητικό έργο είναι φυσικά η «Γκέρνικα» του Πικάσο. Ο εμβληματικός πίνακας, τον οποίο παρατηρούσαν για ώρες οι επισκέπτες ήταν και το μόνο έργο που είχε μαζεμένο τόσο κόσμο, μπροστά του. Φιλικό tip είναι πως και τα δύο μουσεία, Σαββατοκύριακο, για τις δύο τελευταίες ώρες λειτουργίας τους (7.00 – 9.00 μμ.), έχουν δωρεάν είσοδο. Η ουρά είναι τεράστια, αλλά μη σας κρατήσει πίσω αυτό, καθώς κυλάει πολύ γρήγορα. Επίσης τις Δευτέρες, όλα τα εθνικά μουσεία, πλην του Πράδο, είναι κλειστά. Αυτό το μάθαμε, όταν Δευτέρα αποφασίσαμε να πάμε στο Τολέδο που βρίσκεται μόλις 67 χλμ μακριά και να επισκεφθούμε το σπίτι-μουσείο του Ελ Γκρέκο, που ήταν κλειστό. Το Τολέδο είναι μία πανέμορφη καστρούπολη, χτισμένη επάνω σε λόφο που περιβάλλεται από ένα ποτάμι. Παλιά κτήρια που θυμίζουν την εποχή των ιπποτών, σπαθιά, πλακόστρωτα στενά και ένα πέπλο μυστηρίου επάνω από μία πόλη που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από παραμύθι. Κατά τ’ άλλα, μέσα στη Μαδρίτη, δεν είδαμε αδέσποτα, αφού τα μαζεύουν όλα και τα δίνουν σε υιοθεσίες, αλλά είδαμε πολλά σκουπίδια. Αυτό που μας ξένισε είναι ότι είδαμε πολλά σκουπίδια ακόμη και μέσα στα μαγαζιά, όπου μάθαμε μετά ότι είναι κάτι σαν έθιμο, να τρώνε τα τάπας και να πετάνε κάτω τα χαρτιά αντί σε κάδους. Γενικά υπήρχε μία βρωμιά, αλλά και μία αναρχία στον τρόπο οδήγησής τους που θύμιζε κάτι από Ελλάδα των 90’s γι’ αυτό και βρίσκομαι σε δίλημμα για το αν τελικά μου άρεσε ή όχι. Αν όμως έπρεπε να δώσω μία απάντηση για το τι μου άρεσε περισσότερο στη Μαδρίτη, τότε θα πω, το Τολέδο!
