By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Και να ‘μαστε πάλι πίσω μετά από ετήσιο Μαραθώνιο Ταινιών Τρόμου, όπου για μια ακόμη φορά, λιώσαμε στον καναπέ με 31 ταινίες τρόμου σε 31 ημέρες!
Και φέτος, όλα τα είχε ο μπαξές. Από παλιά κλασικά έργα όπως το “Devils of Darkness”(1965, Lance Comfort) μέχρι πολυσυζητημένες παραγωγές των τελευταίων ετών όπως το “Mother!”(2017, Darren Aronofsky).
Δεν είμαι εντελώς σίγουρη πως το κατάφερα αυτό, αλλά το ένα τρίτο των φετινών επιλογών είχε να κάνει τελικά με σατανιστικές αιρέσεις. Όχι, δεν είναι ανάγκη να “το κοιτάξω αυτό”, έτυχε. Όχι, ούτε “πέτυχε”. Απλά, όπως φαίνεται, το συγκεκριμένο μοτίβο θα είναι πάντα στη μόδα στο δικό μας genre.
Ειλικρινά κουράζει πλέον αυτή η ιδέα, και εάν δεν έχει τα φόντα ο σκηνοθέτης να μας σερβίρει κάποιο αριστούργημα του τύπου “Hereditary”(ΗΠΑ,2018) ή κάτι βαρύ και ασήκωτο -με ωραίο καστ- του τύπου “Regression”(Alejandro Amenábar, ΗΠΑ,2015), ας ξεκολλήσει πια από το κόνσεπτ. Εν ολίγοις, ή πουλάς καλτίλα που θυμίζει τη δεκαετία του 80 όπως στο “Void”(Kαναδάς,2016), ή κάθεσαι στα αυγά σου.
Εγώ δυστυχώς την πάτησα με κάτι μαργαριτάρια όπως το “Hallowed Ground” (ΗΠΑ,2019)… Έχετε ακούσει αυτό που λένε, ότι μια ταινία είναι τόσο κακή… που είναι καλή(!); Εγώ το ζω συχνά! Πολλές “κακές” ταινίες λατρέψαμε και ήταν και “καλτ” αγαπημένες μάλιστα.
Το “Hallowed Ground” όμως είναι μια από τις κακές που σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν πρόκειται μήπως για απόπειρα “campy” τρόμου, δηλαδή της εισαγωγής ενός ανάλαφρου κωμικού στοιχείου κιτσαρέλας! Πράγματι, ο Miles Doleac, που ονειρεύεται τα μεγαλεία των αδελφών Rodriguez, κατάφερε, εν έτει 2019, να κυκλοφορήσει το άκρως απογοητευτικό “Hallowed Ground”, στο οποίο φιγουράρουν ως κεντρικοί χαρακτήρες ένα γκέι ζευγάρι γυναικών και πάνω που σκέφτεσαι “α, να ένα στοιχείο που δεν βλέπω συχνά”… δυστυχώς ο διάλογος ανάμεσα στις δύο ηρωίδες σχεδόν σου θυμίζει την αρχή όλων των διαλόγων πορνοταινιών. Κατ’ αρχάς, υπάρχει και ο σωστός τρόπος να πρωτοπορήσεις στο genre εισάγοντας ομόφυλο ζευγάρι: εκείνος του ταλαντούχου Colin Minihan στην Καναδική παραγωγή “What Keeps You Alive”(2018).
Με το ίδιο κλισέ περί αιρέσεων καταπιάνεται και το Περουβιανό “Sinister Circle”(2016) αλλά τουλάχιστον εκείνο έχει και μια σχετική ιστορία/background για τους χαρακτήρες και μια θεωρία συνομωσίας να αποκαλύψει. Αντιθέτως, το “Satan’s School for Girls”(1973) δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να αποκρύψει ότι κάτι δεν πάει καλά στο σχολείο θηλέων που εκτυλίσσεται η ιστορία… στην Ακαδημία Γυναικών του Σάλεμ… Ναι, ανακοινώνει από την αρχή ότι “εδώ είναι του Σατανά και εάν δε θες, μην έρθεις”.
Πάντως, από τον μαραθώνιο ξεπήδησαν και μερικές εκπλήξεις. Όχι αναγκαστικά ταινίες που θα επαναπροσδιορίσουν τον κινηματογράφο τρόμου -ούτε κατά διάνοια- όμως πετύχαμε δύο εκ των οποίων η περιγραφή/δημοσιευμένη πλοκή απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα. Ο λόγος για το “Eli”(Ciarán Foy,ΗΠΑ,2019) και το “Rattlesnake”(Zak Hilditch,ΗΠΑ,2019), και τα δύο διαθέσιμα στο Netflix, όπου άλλο περιμένεις και άλλο σου σερβίρεται. Το “Eli”, μάλιστα, αλλάζει και υπο-genre τρόμου δύο φορές!
Από το υπό-genre με σαδισμό, μαρτύρια, και αίματα (torture horror) έχουμε το “What the Waters Left Behind”(Onetti bros,Argentina,2017) όπου δεν χρειάζονται και πολλές εξηγήσεις. Προσφέρει ό,τι προσφέρει οποιοδήποτε The Hills Have Eyes/Texas Chainsaw Massacre: ωμή βία.
Όσον αφορά τον συνδυασμό τρόμου και δράσης, έχουμε να προτείνουμε το “Annabelle Comes Home” και το “Polaroid” του 2019, όπου δεν συμβαίνει τίποτα πρωτοποριακό αλλά προσφέρουν κλασική δράση, κυνηγητό και πληθώρα “κακών” να παραμονεύουν στις σκιές.
Από τις 31 αυτές ταινίες, το “Wounds” (βασισμένο στο The Visible Filth) είναι αυτό που δύσκολα το προτείνεις αλλά όχι επειδή είναι κακό. Ίσα-ίσα… Με στοιχεία που θυμίζουν συμβολισμούς του Κάφκα, προσιτούς χαρακτήρες, διάλογο που ρέει, φαντάζει ενδιαφέρουσα επιλογή… αλλά δεν το λες και εύπεπτο.
Και τέλος, ενόψει των γιορτών, μια ανάλαφρη, διασκεδαστική επιλογή είναι το “Better Watch Out”(2017) όπου τίποτα δεν θα κερδίσετε στην ουσία αλλά θα περάσετε ωραία δίχως να αναρωτιέστε τι στο καλό έγινε στο τέλος του “Wounds”.