By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Το πρώτο Fright Night του 2020 είναι εδώ με πρόσφατη προβολή του πολυαναμενόμενου Lighthouse και πολλών άλλων.
Επιστρέφω με διάφορες προτάσεις, έχοντας, όπως πολλοί άλλοι, καταναλώσει το βάρος μου σε μελομακάρονα, κουραμπιέδες, ψητά, κλπ. Με τα χρόνια, η απέχθεια για εορταστικά μποτιλιαρίσματα στους δρόμους, συνωστισμούς σε μαγαζιά και αδιάφορους διαλόγους με μακρινούς συγγενείς που έχεις να δεις χρόνια, σε σπρώχνει όλο και περισσότερο σε βραδιές προβολής ταινιών με φίλους και μαζώξεις για επιτραπέζια… οπότε ιδού μια καλή ευκαιρία για “binging” ταινίες τρόμου που είναι και η αδυναμία μας.
Ξεκινώντας με το Lighthouse (2019, Robert Eggers), και τις διθυραμβικές κριτικές που έχει ήδη λάβει μετά από την προβολή του στις Κάννες, την σούπερ δυνατή ομάδα πίσω από το μοντάζ και τα συναφή, και σε ποια κατηγορία όντως θα έπρεπε να υπάγεται σαν ταινία… Πρέπει να παραδεχτώ ότι σαν λάτρης του κινηματογράφου τρόμου, έχω πάντα την τάση να κατηγοριοποιώ τις ταινίες αυτές σε υποκατηγορίες (sub-genres) και να διορθώνω φίλους όταν μπερδεύουν τις λέξεις “θρίλερ” με “ταινίες τρόμου”. “Γιατί το αναφέρω αυτό”, θα μου πεις… Ε, γιατί με μια πρώτη ματιά, το Lighthouse θα μπορούσε να είχε πλασαριστεί ως δράμα-ψυχολογικό θρίλερ εποχής.
Ίσως να μην σου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα έπαιζε στην κατηγορία τρόμου εάν δεν ήξερες ότι πίσω από αυτό βρίσκεται ο λαμπρός Robert Eggers που μας έφερε το The Witch (2015) -το οποίο, ομολογουμένως, με έκανε να κοιτάω τα κατσίκια με άλλο μάτι! Ίσως να ένιωθες ότι όλες αυτές οι νότες σκοτεινού μεταφυσικού τρόμου που έχει προσθέσει ο Eggers εδώ κι εκεί, τις οποίες όμως αμφισβητείς κιόλας γιατί το σενάριο εστιάζει εξερεύνηση του εσωτερικού κόσμου των μοναδικών δύο χαρακτήρων, κάνουν το Lighthouse όσο ταινία τρόμου θα έλεγες ότι ήταν και το Antichrist (2009, Lars von Trier). Δεν λέω ότι δεν χωράει σε κάποια υποκατηγορία του είδους, απλά προετοιμάζω εσένα που σκέφτεσαι να το δεις. Η ταινία είναι γυρισμένη σε ασπρόμαυρο φιλμ 35mm, είναι ωμή και φτιαγμένη με το κλασικό πνεύμα ενός νεαρού σκηνοθέτη που πάσχει να πρωτοπορήσει – και καλά κάνει. Το πως κατάφερε να γίνει γνωστός με δύο ταινίες σε Αγγλικά που δεν συνηθίζονται σε μεγάλες αίθουσες προβολής, είναι αξιοθαύμαστο. (Ναι, θα πρότεινα υπότιτλους για αυτήν την ταινία.) Και χρησιμοποιεί και δύο ηθοποιούς εκ των οποίων ο ένας έκανε τη γκάφα να συνδεθεί με franchise ταινιών Vampire Romance με κεντρικό κοινό νεαρές γυναίκες και τώρα δεν τον ξεπλένει ούτε ο Δούναβης εφόσον θέλει να επαναπροσδιορίσει το προφίλ του σαν επαγγελματίας, ενώ ο άλλος έχει φαγωθεί να κάνει ό,τι πιο εναλλακτικό περνάει από το χέρι του και να ξεγυμνώνει την ψυχή του (και το υπόλοιπο του) σε κάθε extreme παραγωγή στην οποία συμμετέχει. Συνοπτικά, εάν περιμένεις τρόμο του βυθού και σκοτεινά θαλάσσια πλάσματα του τύπου Lovecraft μάλλον δεν θα σου αρέσει. Εάν θες ένα διάλειμμα από ταινίες τρόμου με ξεκάθαρο ορίζοντα μεταξύ κακού και καλού, και δεν σε πειράζει ένας πιο αργός ανθρωποκεντρικός ρυθμός, τότε γιατί όχι; Δεν θα το ξανάβλεπα αλλά δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση να δω και τους δύο ηθοποιούς στις λίστες υποψηφίων για κινηματογραφικά βραβεία.
Εάν θες, σώνει και καλά, κάτι πιο ανάλαφρο με φάρο και αποκλεισμούς σε ξερονήσια, υπάρχει και το Cold Skin (2017).
Εάν ψάχνεις για κάτι πιο κοντινό σε περιπέτεια μεταφυσικής φαντασίας, το Doctor Sleep (2019) του αγαπημένου Mike Flanagan, ακολουθεί την πορεία του Danny από τη Λάμψη του Stephen King, στην ενήλικη ζωή του. Να υπογραμμίσω ότι οποιαδήποτε κινηματογραφική συσχέτιση με τη Λάμψη (The Shining, 1980) είναι προσβλητική για τη δουλειά του Κιούμπρικ. To Doctor Sleep είναι απλά ευχάριστο και θα μπορούσε να είχε και μικρότερη διάρκεια μάλιστα.
Εάν είχες καιρό να δεις μυαλά, εντόσθια, γενικά αίματα και διαμελισμούς, το Girl on the Third Floor (2019, Travis Stevens) είναι μια διασκεδαστική ιστορία στοιχειωμένου σπιτιού, σέξι και αηδιαστική παράλληλα. Εάν πάλι, θες τα παραπάνω αλλά με κυνηγητό και Αμερικάνους έφηβους που για μια ακόμα φορά κατέληξαν κάπου κατά λάθος, έχουμε και το Haunt (2019, Scott Beck, Bryan Woods). Ναι, εξελίσσεται τη νύχτα του Halloween. Ναι, έχει τρομαχτικούς κλόουν. Όχι, δε θα το θυμάσαι την επόμενη εβδομάδα.
Σου έλειψαν οι καταστάσεις εγκλωβισμού όπου –θεωρητικά- πραγματικοί κίνδυνοι απειλούν τους κεντρικούς χαρακτήρες; Πιέστε 1 για το Crawl (2019, Alexandre Aja) για αλιγάτορες ή 2 για το 47 Meters Down: Uncaged (2019, Johannes Roberts) για λευκούς καρχαρίες.
Τέλος, το Mary (2019, Michael Goi), στο οποίο θα δείτε και τον Gary Oldman, μας φέρνει μάγισσες και στοιχειωμένα ιστιοπλοϊκά με αφήγηση των γεγονότων από την κεντρική χαρακτήρα κατά τη διάρκεια ανάκρισης. Δεν πρωτοπορεί αλλά το μπολ με το ποπ-κορν θα το καθαρίσεις ευχάριστα κάποιο βροχερό απόγευμα.