του Joe Wildthing
Επιστρέφοντας σε νέες κυκλοφορίες γι’ αυτό το τεύχος του Eξαρχειώτη, προσφέρομεν μιαν βρώμικην και γρήγορην επιλογή από την πρόσφατην τε και αναμενόμενην (λίαν συντόμως) ροκ δισκογραφία -παρά το γεγόνος ότι τα “fast n’ dirty” δεν αρέσουν στην κυρία του ΔΝΤ απ’ ό,τι πληροφορούμαι, αλλά φευ, τι να κάμνωμεν και ημείς οι αγροίκοι ροκάδες, έτσι ξεπετάμε τις (επείγουσες) δουλειές.
Επιλογή 1η: VARIOUS – Side Effects (Fruits de Mer Records, 4LP/κουτί, περιορισμένη κυκλοφορία)
Οκτώ από τα πιο ενδιαφέροντα νεοψυχεδελικά/νεο-prog σχήματα της εποχής καλούνται να γεμίσουν μια ολόκληρη πλευρά 12ιντσου βινυλίου το καθένα, διασκευάζοντας κομμάτια της δικής τους επιλογής και κάνοντάς το με τρόπο που να μην στέλνει τους ακροατάς εις τας αγκάλας του Μορφέως. Και -ω ναι!- το καταφέρνουν περίφημα για το “Side Effects”, το καθένα με τον τρόπο του. Οι Αμερικάνοι The Soft Bombs του γνωστού μας από τη δισκογραφία Michael Padilla αποδεικνύονται οι πιο καλοί οι μαθητές, εν προκειμένω των Pink Floyd, διασκευάζοντες το “Echoes”. Παίρνουν άριστα, δέκα με θαυμαστικό και αυτοκολλητάκι! Οι Εγγλέζοι Arcade Messiah παραλαμβάνουν το “Four Horsemen” των ειδικών μας Aphrodite’s Child και το μεταμφιέζουν κατάλληλα διά την post-metal εποχή με τα κιθαριστικά τους ριφ προβιβαζόμενοι και αυτοί μετ’ επαίνων. Οι καλοί μας φίλοι The Bevis Frond γεμίζουν το “China” των Electric Sandwich με τόσα πολλά κιθαριστικά σόλο, που είναι σαν ν’ ακούς το “Free Bird” στη λάιβ εκτέλεση -ολική επαναφορά στην Παλαιά Εποχή δηλαδή. Καμμία έκπληξις-, τον Nick Saloman τον γνωρίζουμε τι μανούλα είναι σε κάτι τέτοια. Οι νεοπαγείς Αμερικάνοι Wreaths αναλαμβάνουν το αδύνατο: Nα πάρουν το “Sundown” του Gordon Lightfoot και να το φουσκώσουν στα 20 λεπτά. “Risky” επιλογή, αλλά τερματίζουν ικανοποιητικά. Οι εξαιρετικοί Φίννοι Superfjord καταπιάνονται από τα πρωτο-bleep του ιστορικού “CTA-102” των The Byrds και βασισμένοι στο ηλεκτρονικό οπλοστάσιο που έχουν στη διάθεσή τους οι σημερινοί μουσικοί του ψυχεδελικού πλανήτη καταλήγουν σε ένα techno-hippy έπος. Οι δικοί μας οι άνθρωποι, οι The Luck of Eden Hall, σταθερά εκ του Σικάγο εκπορευόμενοι, παλιές καραβάνες όντες επιλέγουν Yes και “Starship Trooper” και βρίσκουμε την υγεία μας (εμείς οι «σειρές»). Οι (πολύ) προχωρημένοι Ιταλοί Julie’s Haircut κάνουν τη διαφορά: “Shhh”/“Peaceful” απ’ το μνημειώδες “In a Silent Way”, παιγμένα με τρόπο που και τον Miles Davis θα ευχαριστούσε. Όσο για το τέλος; Οι τρελοί (χιουμορίστες) του χωριού! Οι Ουαλοί καλλιεργητές Sendelica διασκευάζουν Donna Summer! Διάλεξαν το “I Feel Love” (πιθανώς γιατί ευνοεί τα φυτά τους). Να ευχηθούμε στο μέλλον και “Love to Love You Baby”; Μα εννοείται! Συνολική κρίσις; Μα θέλει και ρώτημα; Επενδύστε.
Επιλογή 2η: DIRTY FENCES – Full Tramp (Slovenly Records)
Με τα προηγούμενα τέσσερα ελ-πι να μας έχουν μεταφέρει στα 70s των 20λεπτων έργων, χρειαζόμαστε στη συνέχεια μια αλλαγή, όχι ως προς τη δεκαετία αναφοράς όμως, αλλά ως προς το ύφος. Γιατί πίσω από τα prog έργα, ως γνωστόν σ’ εκείνη την μακρυνή (για τους περισσότερους σήμερα) δεκαετία ψήνονταν και πιο μυστήριες πρωτο-πανκ καταστάσεις. Οι εκ του Brooklyn εκπορευόμενοι Dirty Fences γράφουν δίσκους έχοντας στο μυαλό τους Dictators και Ramones, άντε και Kiss. Προτείνουμε λοιπόν το εν λόγω δεύτερο πόνημά τους με τα τέσσερα (ή και πέντε) και είμαστε πάρα πολύ σοβαροί. Γιατί αν κάποιος ακούσει τραγούδια όπως λ.χ. τα “Judy (Don’t Go)” και “Just Can’t Wait” και δεν καταλάβει προς τι ο ενθουσιασμός (του γράφοντος), θα του κάναμε σοβαρή σύσταση στροφής ως προς τα μουσικά του γούστα -πιθανά και με χρήση ψυχαναλυτικής αρωγής- ας πούμε για παράδειγμα προς τον Julio Iglesias ή τη Μπέσσυ Αργυράκη, όπου πιθανόν και θα βρει τον πραγματικό εαυτό του.
Α-αυτά. Σας έχω πλήρως καλυμένους για ένα μήνα (με επιλογές και του σαλονιού και του λιμανιού). Λέτε τον άλλο μήνα να έχουμε Λαϊκή Δημοκρατία;…