3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
- Ο διάλογος με το Δέντρο
-Τις ρίζες μου βαθιά, μια λάβα.
Και τα κλαδιά ψηλά, η ξαστεριά.
Δύση κι Ανατολή ένα γλυκό αντάμωμα κι ένα ζεστό αντίο.
-Να ‘χω άλλο;
Περίσσιο, στο κορμό χαράζει.
-Άλλο;
-Συ που μπορείς προχώρει
κάνε το βήμα
& γω με τη σειρά μου
τη μοίρα να θαυμάσω
τη σύντομη δική σου.
- Κρυφακούγοντας πουλιά
Το τέρας σκοτώνει το κτήνος που έθρεφε.
Γιατί το κτήνος άρχισε να γεύεται τη σάρκα του τέρατος.
Δεν του ‘φταναν τ’ αρνιά.
Είναι ντυμένο σαν αρνί το τέρας.
Κι έτσι μεταμφιεσμένο τριγυρνά στη στάνη.
Όποτε θέλει σφάζει.
Όποτε θέλει γεννά κτήνη στα κρυφά.
Να παραφυλούν.
Τ’ αρνιά να τρέμουν.
Λίγο πιο πάνω υπάρχουν κλαδιά, φυλλωσιές & δέντρα.
Λίγο πιο πάνω απ’ την στάνη.
Εκεί ζουν πουλιά.
Έχουν ουρανούς και τραγουδούν.
Έτσι έμαθα αυτό το παραμύθι.
Άκουσα το κελαίδημα.
Γδύθηκα το μαλλί, άφησα το κλουβί.
Έβγαλα φτερά & πέταξα.
Πιο πάνω από την στάνη.
Είναι η αρχή και το ξεκίνημα.
- Ο Λύκος
Είναι η αγέλη μια σκλαβιά,
(σε μια πανσέληνο την ξέχασα)
η μοναξιά το χιόνι
(επάνω αφήνω χνάρια)
και ξέρουν τα θηράματα
πως να κρυφτούν απ’ εμένα.
Και βρίσκομαι στο ξέφωτο
να με κοιτώ στα μάτια.
Επίλογος
Γίνε το «μια φορά κι έναν καιρό» στο παραμύθι κάποιου.
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ)
Twitter: @k1xem