Σημείωμα του Εκδότη
Η εφημερίδα μας από το παρόν φύλλο καθιερώνει τη στήλη με τίτλο «Η Άγνωστη Αρχαία Ελλάδα». Στη στήλη αυτή θα δημοσιεύονται, με κατανοητή και σύντομη παρουσίαση, επιστημονικά, φιλοσοφικά, λογοτεχνικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα που αναφέρονται στην Αρχαία Ελλάδα.
Λέγοντας δε Αρχαία Ελλάδα δεν εννοούμε μόνο την Αθήνα, την Σπάρτη, την Θήβα και την Χαλκίδα, όπως γίνεται συνήθως. Εννοούμε τον ευρύτερο Ελληνικό χώρο και συγκεκριμένα τις πόλεις της Κρήτης, της Κύπρου, της Ιωνίας, της Θράκης, της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Νότιας Ιταλίας, της Σικελίας και τις Ελληνικές αποικίες της λεκάνης της Μεσογείου. Την στήλη θα παρουσιάζει ο συνεργάτης της εφημερίδας μας, μαθηματικός–συγγραφέας Ευάγγελος Σπανδάγος (Εξαρχειώτης από το 1970.
Η Λυρική ποίηση και τα είδη της.
Αρχαίοι Έλληνες λυρικοί ποιητές
του Ευαγγέλου Σπανδάγου
Μαθηματικού – συγγραφέα
α. Γενικά
Λυρική ποίηση ονομαζόταν στην Αρχαία Ελλάδα το είδος της ποιήσεως το οποίο «ήδετο προς λύραν» και γενικά συνοδευόταν από μουσική. Η λύρα ήταν ένα εύχρηστο έγχορδο μουσικό όργανο.
Στην Αρχαία Ελλάδα καλλιεργήθηκαν κατά θαυμαστό τρόπο όλα τα είδη του γραπτού λόγου. Η ποίηση και ο πεζός λόγος έφτασαν σε ύψιστο βαθμό αναπτύξεως. Όπως είναι γνωστό η ποίηση είχε προηγηθεί του πεζού λόγου. Ειδικότερα η επική ποίηση είναι το αρχαιότερο είδος γραπτού λόγου, αναπτύχθηκε δε πριν από τη λυρική και τη δραματική. Η λυρική ποίηση ως έντεχνο είδος παρουσιάζεται από τα μέσα του 8ου αιώνα π.Χ. στις πόλεις της Ιωνίας. Από τότε έφτασε στη μέγιστη ακμή της κατά τα μέσα του 5ουπ.Χ. αιώνα και διαδόθηκε σ’ όλη την Ελληνική επικράτεια και όχι μόνο. Η λυρική ποίηση εκφράζει τον εσωτερικό ψυχικό κόσμο του ανθρώπου, τις σκέψεις, τις ιδέες, τα συναισθήματα και τα διάφορα πάθη της ψυχής του ποιητή (χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, έρωτας, απογοήτευση, έχθρα, κ.τ.λ.).
(συνεχίζεται…)