του Joe Wildthing
«Λέτε τον άλλο μήνα να έχουμε Λαϊκή Δημοκρατία;» – έτσι τελείωνε το περασμένο Good Stuff. Ε, λοιπόν αυτά δεν γίνονται όσο οι λαοπρόβλητοι ηγέτες έχουν λεφτά στην τράπεζα και οι Τεύτονες (τα αφεντικά) μπορούν να τα καταργήσουν με μια απλή απόφαση.
Α, όλα κι όλα, καλή η επανάσταση, αλλά καλό και το τραπεζικό βιβλιάριο. Εντάξει; To τακτοποιήσαμε κι αυτό;
Βέβαια ούτως εχόντων των πραγμάτων, στο θέμα μας εδώ, δηλαδή την ακόρεστη όρεξη για φρέσκους δίσκους, δουλειά δεν γίνεται. Καθότι η εισαγωγή δίσκων με “capital controls” είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αλλά και η κοπή εγχώριας παραγωγής δεν πάει πίσω, αφού κι αυτή στην αλλοδαπή γίνεται. Λοιπόν, σύντροφοι και συντρόφισσες, μήπως ήρθε η ώρα για μια κρατική δισκογραφική βιομηχανία -στα μπολσεβίκικα πρότυπα- με κεντρικό σχεδιασμό και βαρύ βινύλιο; Πού είναι μια αλήστου μνήμης Melodiya, μια Hungaroton ή έστω μια Balkanton; Πώς θα βγει στην ένδοξη πατρίδα ο νέος δίσκος “Bad Magic” του σύντροφου Lemmy;
Κατεβάζω λοιπόν πρόταση-πλατφόρμα στην ολομέλεια για τη δημιουργία έστω και σε κολχόζ-ικη βάση εργοστάσιου βινυλίου με ορθά επιλεγμένη Κεντρική Επιστροπή A&R!
Μετά την πολιτική ανάλυση όμως, ας αξιοποιήσουμε και λίγο τις «καβάτζες» μας (σ.σ. τιμημένο underground!) για τις δισκογραφικές προτάσης της στήλης:
ZX+ – “Don’t Drink the Water” (Play & Record Records, Αύγουστος 2015)
O Stephen Evans, που κρύβεται πίσω από το περίεργο όνομα “ZX+”, είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς, πάνω στους οποίους έχω πέσει το τελευταίο διάστημα. Γράφει έξυπνους, προσωπικούς στίχους, τους ντύνει μουσικά με εξαιρετικό τρόπο, που και ποπ ευαισθησία αναδεικνύει και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παραγωγή για να ξεχωρίσει. Είναι τραγούδια που φαντάζομαι ότι και σε μορφή ντέμο με φωνή και ακουστική κιθάρα να τα ακούσεις μόνο, σου κάνουν εντύπωση. Στο “Don’t Drink the Water” υπάρχουν 13 τέτοια τραγούδια, που όλα θα μπορούσαν να είναι σινγκλ και μπαίνουν άνετα σε playlists. Τίποτα δεν περισσεύει. Επιπλέον το καθένα έχει τον χαρακτήρα του και σαν σύνολο το άλμπουμ είναι εξαιρετικά δεμένο και τυπώνει καλά στη μουσική μνήμη. File under: “indie power pop extraordinaire”.
Various artists – “We’re Loud: 90s Cassette Punk Unknowns” (Slovenly Records, Σεπτέμβριος 2015, διπλό βινύλιο)
Εδώ ο ‘Bazooka’ Joe Almeida, το αφεντικό της Slovenly έχει πέσει πάνω σε θησαυρό -τουλάχιστον για τα γούστα όσων αρέσκονται στο πρωτόγονο punk- και μ’ αυτή τη διπλή συλλογή επιχειρεί να κάνει κάτι σαν τις γνωστές συλλογές 60s punk “Back from the Grave”, αλλά αυτή τη φορά με άγνωστες μπάντες από τα 90s. Το υλικό είναι μια επιλογή από τις καλύτερες ηχογραφήσεις που έκανε σε κασέτα ο Jamie Paul Lamb από το 1991 μέχρι και τις αρχές των 2000s σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ και οι οποίες ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν ούτε ως ντέμο προς δισκογραφικές εταιρείες. Ως συνήθως ψάχνοντας μέσα σε τέτοιο υλικό πάντα μπορεί κανείς να βρει “trash” διαμαντάκια και αυτό γίνεται κι εδώ. Ονόματα όπως: Mega & The Nyrds, Pink Fingers, Dismalt, Riky & The Buttz, Magister Ludi, Les Fleurs du Mal, Drop Outs, Van Buren Wheels, Barf Bags, Crawlers, Fucking Pigs, Heck Yeahs, Lumps, Mid City Nuisance, Lukey & The Chicken Slitz, Oblong Boxers, Rosebuds, People’s Court και Winners, ή τραγούδια με χαρακτηριστικούς τίτλους όπως: “Rip Your Cunt”, “We’re Loud”, “I’m a Sissy”, “Date Rapist”, “1-2-You’re a Whore” κ.λπ. και διάρκεια κάτω των 2 λεπτών, θα μπορούσαν σε μερικά χρόνια με τις κατάλληλες συνθήκες να θεωρηθούν έως και κλασικά για τους φίλους του είδους. Προς το παρόν πάντως μπορούμε να διασκεδάσουμε δεόντως.
Η μ/λ ψυχεδελική τζαζ πανκ στήλη του «ΕΞ» αναφέρει.