3,141592653589-οιέω (στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
Στον πόνο ξοδεύομαι μη με ξοδέψει το λάθος.
Στο άδειο γεμίζω μη με γεμίσει το λάθος.
Πάλι μεσάνυχτα, ίδια ερώτηση, θες;
Δίχως απάντηση. Υπάρχει σιωπή,
είναι νεκρή η δικαιολογία.
Ο πόνος γνωρίζει τ’ αόρατα. Κι όσα δε βλέπεις.
Τα κρυφά και τα ‘αβάσταχτα σώπασε κι άκου.
Κάποιος αυτά κουβαλά. Μην τον κερδίσει το λάθος.
Εννιάμιση χρόνια πορεία στο μαύρο και άδειο
για να βρω καρδιά.
-Το λευκό και το κρύο, δεν έχω άλλο.
-Ήδη θαυμάζω.
-Δες, μη μου μοιάσεις.
-Μα είν ωραίο να ‘χεις καρδιά.
-Σε άλλο χρώμα, ψυχές κουβαλάς.
[Διάλογος Γης και Πλούτωνα, όπως μου τον αφηγήθηκε το όνειρό μου]
Την καλοσύνη σήμερα εγνώρισα στο τέρας.
Γιατί εμένα διάλεξε παρέα να δειπνήσει.
Και αύριο, και αύριο πως εύχομαι το ίδιο.
Κι απ’ το κλουβί που με κρατά πάλι όρθιο να με βγάλει.
Άλλον για πεθαμένο που θε να ‘ναι το γεύμα.
Την καλοσύνη σήμερα εγνώρισα στο τέρας.
Χαμένη η δική μου την έχω καταπιεί.
Κι ώσπου να φάει κι εμένα που μ’ άφησε στερνό
να το ευχαριστώ.
[Κατά τ’ άλλα,
1. Πόσα εγώ χρειάζονται νεκρά για το εμείς;
2. Τραγούδι νεότητος, ολίγον τι σκληρό, σημείο αναφοράς και συζήτησης.]
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ) http://ablackspade.wordpress.com / http://facebook.com/k1xem / nikos.kots@gmail.com / Twitter: @k1xem