Οι χώρες της Ευρωζώνης, αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα, από υπερμεγέθη Δημόσια και Ιδιωτικά χρέη.
Όλη η Ευρώπη, αλλά ιδιαίτερα ο Νότος, υποφέρει από το γερμανικό άρμα, που απ’ τη μία ως δανειστής, αποκομίζει τεράστια κέρδη απ’ την ύφεση και απ’ την άλλη, αυξάνει τις εξαγωγές του εκμεταλλευόμενο την υποτίμηση του Ευρώ, λόγω της ελληνικής κρίσης. Έτσι, η Γερμανία, έχει αναδειχθεί σε μια νέα οικονομική αυτοκρατορία, που διεκδικεί τη θέση της ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (BRICS). Όμως οι ΗΠΑ, που σαν «Δόγμα» τους έχουν, τη διασφάλιση μίας ισχυρής και απαλλαγμένης από χρέη, Ευρωπαϊκής πολιτικοοικονομικής Ένωσης, που θα αποτελέσει το ανάχωμα στο αντίπαλο δέος, σκοπεύουν να πατάξουν άμεσα την αλαζονική διάθεση των Γερμανών. Πιο συγκεκριμένα, με αφορμή την Ελλάδα, η αμερικάνικη ηγεσία, χαράζει πολιτικές, που αποσκοπούν στο να πειθαναγκάσουν το χαϊδεμένο τους παιδί, τη Γερμανία, να δεχθεί την ελάφρυνση του ελληνικού και κατ’ επέκταση του ευρωπαϊκού χρέους, ώστε το «Δόγμα», να μπει σε πλήρη τροχιά υλοποίησης. Δηλαδή, χρησιμοποίησαν τη χώρα μας, ως άλλο δούρειο ίππο, που έθεσε ως μείζον ζήτημα, την επιτακτική ανάγκη διαγραφής μέρους του χρέους, προκειμένου να καταστεί βιώσιμο, ώστε να επιτευχθεί σταδιακά η ανάπτυξη. Προς την ίδια κατεύθυνση άλλωστε, κινήθηκε και η αναπάντεχη δημοσίευση της έκθεσης του ΔΝΤ, το οποίο διαχρονικά αποτελεί, το κύριο εργαλείο τους, για την άσκηση πίεσης στην Ευρωζώνη. Μήπως τελικά, το «ελληνικό φαινόμενο κρίσης», αποτελεί ένα καλοστημένο σχέδιο, που εξυφαίνεται στο εξωτερικό και υλοποιείται στο εσωτερικό, με οποιοδήποτε κοινωνικό και πολιτικό κόστος; Μήπως έτσι, οδεύουμε σταδιακά, σε μια ισχυρή Ευρωπαϊκή πολιτικοοικονομική ολοκλήρωση, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, που σε κάθε άλλη περίπτωση μη κρίσης χρέους, δε θα ήταν εφικτή και θα οδηγούσε στη νομοτελειακή διάλυση της Ευρώπης; Όπως γίνεται αντιληπτό, όλοι είμαστε κομπάρσοι ενός έργου, του οποίου το σενάριο γράφεται και ξαναγράφεται καθημερινά, ενώ το τέλος δεν έχει γραφτεί ακόμα.
Κ. Χ.