Όταν η οικειότητα της επανάληψης μας καθησυχάζει ή/και μας επαναπαύει συνήθως σημαίνει ότι μέσα στα σπλάχνα της κατοικεί μια μορφή ψυχικής τεμπελιάς ή/και φόβου και ετούτο μας καθιστά αδύνατους να εντοπίσουμε το νέο ή /και το μοναδικό στην κάθε, έστω και επαναλαμβανόμενη, στιγμή της ζωής μας.
Αν όμως μέσα σε αυτή την οικειότητα της επανάληψης βρισκόμαστε σε συνεχή
εγρήγορση έχουμε δικαίως κερδίσει κατά κράτος τον χρόνο.
Διότι ετούτη η εγρήγορση μας κάνει ευαίσθητους και εύσπλαχνους, μέσα σε μια
διαρκή ανακάλυψη, ξένους της ραθυμίας και της αναβλητικότητας.
Γίνεται ετούτη η εγρήγορση το ταπεινό ποτάμι που μέσα του όλοι μας κυλάμε.
Μα πλέον το βλέπουμε, το αποδεχόμαστε, δεν το αποφεύγουμε.
Και αυτό το ταπεινό ποτάμι δεν ξεχωρίζει το κούτσουρο από το χλωρό κλαρί , την
άμμο από τις πέτρες.
Δεν κάνει διακρίσεις σε ό,τι βουλιάζει και σε ό,τι επιπλέει.
Απλώς, απαλά κυλάει και όλα τα περιέχει.
Κυλάει προς τον τελικό προορισμό.
Όλα να γίνουν καλώς κατ’ εικόνα ίδια, όλα να είναι καλώς, καθ’ ομοίωσιν ίδια.
Τίποτα να μην ξεχωρίζει από κάτι άλλο, καμία διαφορά.
Σταγόνα τη σταγόνα, στην οικειότητα της επανάληψης, όλοι μοναδικοί, όλοι ένα.
Νίκος κιχεμ
3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ)
Instagram: nikos_kihem