Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, τη βραδιά άνοιξαν οι Ιllusory νωρίς, λίγο μετά τις 20:00, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να μην τους προλάβουν. Ωστόσο, φάνηκαν να το διασκεδάζουν και προσάρμοσαν με άνεση το heavy power ύφος τους σε πιο ακουστικά πλαίσια, παίζοντας αποκλειστικά κομμάτια από την πιο πρόσφατη δουλειά τους, “The Ivory Tower” του 2013. Ακούστηκαν τα “A Few Days Make Eternity”, “Anywhere”, η μπαλάντα “Society, Fake Reality” και τέλος το ομώνυμο “Ivory Tower” με τον τραγουδιστή Dee, με τη χαρακτηριστική χροιά και τη μεγάλη του έκταση, και τις κιθαριστικές δισολίες να είναι τα δυνατά χαρτιά της μπάντας. Τα παιδιά βρίσκονται χρόνια στο κουρμπέτι -ήδη απο το 1992 ως Ivory Tower, το οποίο πριν λίγα χρόνια αναγκάστηκαν να αλλάξουν για λόγους δικαιωμάτων– και φαίνεται ότι πλέον γι’αυτούς η επιμονή και υπομονή τόσων χρόνων έχει αποδώσει καρπούς.
Όταν, στη συνέχεια, οι Silent Wedding –και ο … Ρένος– πήραν τη θέση τους στο σανίδι του Remedy, o κόσμος ήταν ήδη αισθητά περισσότερος. Τα παιδιά τα τελευταία χρόνια έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα, με ευρωπαϊκά τουρ, support σε μπάντες-θρύλους όπως Fates Warning και Saxon και πιο πρόσφατα τη συμμετοχή τους στο Maximum Rock Festival στο Βουκουρέστι τον περασμένο Οκτώβριο. Δεν είναι η πρώτη φορά που δίνουν περισσότερο ακουστική διάσταση στα μελωδικά heavy -με prog στοιχεία- κομμάτια τους όπως τα “The Tale of Strahd”, “I Am You”, “Real Temptations” και “The Return (To Ithaca)”, που ακούστηκαν το βράδυ της Τρίτης, όλα προερχόμενα από το full-length album τους “Livin’ Experiments” του 2013. Επιτυχημένη ήταν και η επιλογή των δουλεμένων covers: “The Βroken Heroes” (Saxon), “Ν.Ι.Β.” και βέβαια τα “The Εvil that Μen Do” και “Heaven and Hell” (ξέρουμε από ποιους) που έκαναν και το μεγαλύτερο γκελ στον κόσμο που συμμετείχε στα ρεφραίν. Με τον Μάριο στα φωνητικά να είναι στα καλύτερα του και τον Ρένο στα τύμπανα να κλέβει την παράσταση για… διάφορους λόγους, οι Silent Wedding απέδειξαν για ακόμα μια φορά το αξίωμα ότι όταν οι μουσικές γράφονται και παίζονται από καλές παρέες, είναι πάντα πιο γλυκές.
Και πάμε λοιπόν στο δια ταύτα. Τι αποκόμισαμε τελικά από το ακουστικό show του Dane; Προσωπικά τίποτα και ίσως τελικά να μην έχει νόημα να αναφέρουμε λεπτομέρειες από μια εμφάνιση που γρήγορα θα ξεχαστεί. Μόνο μια γενική παρατήρηση. Δεν ήταν τόσο ότι το… ντέφι πήρε τη θέση των τυμπάνων και σίγουρα δεν έλειπε η παικτική δεινότητα από τους Βραζιλιάνους που τον πλαισίωναν. Αυτό που έλειπε πάνω απ’όλα ήταν η όρεξη από τον ίδιο να στηρίξει το δικό του εγχείρημα, με αποτέλεσμα να μοιάζει κάποιες στιγμές ότι ανυπομονούσε να τελειώσει η αγγαρεία, την οποία βέβαια ο κόσμος από κάτω πλήρωσε εισιτήριο για να δει. Κάποια μεγαλύτερη θέρμη ίσως φάνηκε να δείχνει στο βιωματικό “Brother” από τον προσωπικό του δίσκο. Δεν ήταν καλό το performance του Warrel την Τρίτη και γενικά το όλο στήσιμο της «φάσης» και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ισχυριζόμαστε το αντίθετο. Το αξιοπερίεργο πάντως ήταν ότι μας ενημέρωσε πως θα επαλάμβανε την unplugged εμφάνισή του την επόμενη μέρα στον ίδιο χώρο. Ελπίζουμε αυτή τη φορά το αποτέλεσμα να ήταν καλύτερο.
Για την ιστορία εκτός από το “Brother”, παίχτηκαν τα “Βelieve in Nothing”, “Insignificant”, “Heart Collector”, “Dreaming Neon Black”, “Forever” και “Emptiness Unobstructed” από εποχή Nevermore, κάποιο ακόμα από τον προσωπικό του δίσκο (ίσως το “When We Pray” με κάθε επιφύλαξη), το “Ordinary World” διασκευή από Duran Duran και μετά από ένα δεκάλεπτο jam των κιθαριστών, τελευταίο το “Future Tense”.
Υ.Γ. Το highlight της βραδιάς ήταν ο Warrel Dane καθισμένος στο σκαμπώ του μπροστά από το μικρόφωνο να περιμένει στωικά να τελειώσει το Warriors of the World των Μanowar…
