H καραντίνα
-00: 17-
Η ασφυξία μου,
κοκκινωπή, ανάμεσα, λιγάκι πιο μπροστά απ’ τα πνευμόνια.
Ειν’ ευφορία που με πνίγει οι παλμοί της.
-02: 29-
Σπασμένη γλάστρα,
τίποτα είμαι στο πουθενά,
εσύ στο περβάζι,
χώμα που όλο κυλάει.
Παρηγοριά μου γλυκιά,
σ ’έναν απέραντο κόσμο,
πίσω απ’ το τζάμι,
μια ρίζα σφηνώνει,
στον ουρανό.
-03:01-
Το κρίμα στον λαιμό μου σφίγγουν τ’ απωθημένα, κι ασφυξία, απ’το νεκρό τους βάρος μ ‘αθωώνει. -05:44-
Προτού τη σφαγή αναβλύζει το αίμα, προτού πληγωθώ.
Προτού την φωτιά πλατσουρίζω στις στάχτες, προτού πυρωθώ.
Προτού κάθε ποίημα έχει θλίψη και νέκρωση, προτού μελανιάσω το φως κι’ αρνηθώ το λευκό,
προτού να θολώσω, τυφλωθώ απ ‘αυτό.
Προτού να’ ναι αργά με νεκρή ανθρωπιά και χω πέσει για ύπνο.
-07.35-
Φως! Οι νεκροί, Φως!
Όταν το μαύρο και το γκρίζο ξεθωριάσει, Φως, η σειρά μου.
Νίκος κιχεμ
3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ)
Instagram: nikos_kihem