Κανονικά, σε αυτό το φύλλο, ο Εξαρχειώτης θα σας ξεναγούσε στο όμορφο νησί της Ρόδου. Όμως, λίγο πριν γραφτεί το άρθρο, ήρθε η ιστορία της ίδιας της ανθρωπότητας, να γράψει με μαύρο μελάνι, όλες εκείνες τις στιγμές φρίκης που έζησαν συνάνθρωποί μας, όταν μια τυπική Παρασκευιάτικη έξοδός τους, έμελλε να σημάνει το τέλος της ζωής τους. Τους τελευταίους μήνες, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, θυσιάζονται στο βωμό του μίσους, του ρατσισμού, των οικονομικών συμφερόντων και της τρέλας για εξουσία που θρέφουν και διεκδικούν με πολέμους, οι “ισχυροί” του πλανήτη. Η αξία της ζωής έχει πια εκμηδενιστεί και ό, τι δε συμβαίνει σε εμάς, όσο και να μας λυπεί, όσο κι αν μας βάζει στη διαδικασία να συμπαραστεκόμαστε βάζοντας σημαίες και άλλα εθνικά και διεθνή σύμβολα στα προφίλ μας, το βάζουμε στην άκρη του μυαλού μας και συνεχίζουμε την καθημερινή ροή της ζωής μας. Πρόσφατα, διάβασα ένα κείμενο μιας κοπέλας που ενώ βρέθηκε στο σημείο των πυροβολισμών, κατάφερε να επιβιώσει από το ασύλληπτο μακελειό του θεάτρου Bataclan. Η 22χρονη Isobel Bowdery, περιγράφει όλα αυτά που έζησε, αλλά και την αξία της ζωής. Το κείμενό της, θαρρώ θα μπορούσε να έχει ειπωθεί από οποιονδήποτε από όλους εκείνους τους ανθρώπους που καθημερινά βιώνουν το φρικαλέο πρόσωπο της ζωής, σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη και αν βρίσκονται…
“Ποτέ δεν πιστεύεις ότι θα συμβεί σε ‘σένα. Ήταν απλά μια Παρασκευή βράδυ σε μία ροκ συναυλία. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο χαρούμενη και όλοι χόρευαν και χαμογελούσαν. Και τότε οι άντρες ήρθαν από την μπροστινή είσοδο και ξεκίνησαν τους πυροβολισμούς τους οποίους αφελώς πιστέψαμε ότι ήταν μέρος του σώου. Δεν ήταν απλά ένα τρομοκρατικό χτύπημα, ήταν σφαγή. Δεκάδες άνθρωποι πυροβολήθηκαν ακριβώς μπροστά μου. Πισίνες αίματος γέμισαν το πάτωμα. Τα κλάματα των αντρών που κρατούσαν τα νεκρά σώματα των κοριτσιών τους, τρυπούσαν αυτό τον μικρό τόπο συνάντησης. Το μέλλον κατεδαφίστηκε και η καρδιά έσπασε για κάποιες οικογένειες. Σε μία στιγμή. Σοκαρισμένη και μόνη, προσποιούμουν τη νεκρή για πάνω από μία ώρα, ξαπλωμένη ανάμεσα σε ανθρώπους που έβλεπαν τους αγαπημένους τους ακίνητους. Κρατούσα την αναπνοή μου, προσπαθούσα να μην κουνηθώ, να μην κλάψω να μη δώσω σε αυτούς τους άντρες το φόβο που ήθελαν να δούν. Ήμουν απίστευτα τυχερή που έζησα. Αλλά πολλοί δεν τα κατάφεραν. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο που ήμουν κι εγώ, να διασκεδάσουμε Παρασκευή βράδυ, ήταν αθώοι. Αυτός ο κόσμος είναι σκληρός. Και συμπεριφέρεται σα να πρόκειται να φωτίσει τη διαφθορά των ανθρώπων και οι εικόνες αυτών των αντρών που μας περικύκλωναν σαν γύπες, θα με κυνηγούν σε όλη μου τη ζωή. Ο τρόπος που στόχευαν σχολαστικά τους πυροβολημένους ανθρώπους παντού στην περιοχή, στης οποίας το κέντρο στεκόμουν, χωρίς καμία εκτίμηση για την ανθρώπινη ζωή. Δεν έμοιαζε αληθινό. Περίμενα να έρθει κάποιος οποιαδήποτε στιγμή, να μου πει ότι ήταν ένας εφιάλτης. Αλλά, το να είμαι επιζήσασα από αυτόν τον τρόμο με καθιστά ικανή να φωτίσω τους ήρωες της ιστορίας. Τον άντρα που με διασφάλισε και έβαλε τη ζωή του πίσω προσπαθώντας να καλύψει τον εγκέφαλό μου ενώ εγώ κλαψούριζα, το ζευγάρι που άκουσα τα τελευταία τους λόγια αγάπης κράτησαν την πίστη μου στο καλό του κόσμου. Την αστυνομία που κατάφερε να διασώσει εκατοντάδες ανθρώπους, τους τελείως ξένους που με μάζεψαν από τον δρόμο και με παρηγόρησαν κατά τα 45 λεπτά που νόμιζα ότι το αγόρι που αγαπώ ήταν νεκρό, ο τραυματισμένος άντρας ο οποίος νόμιζα πως ήταν το αγόρι μου και μετά με κράτησε και μου είπε ότι όλα θα πήγαιναν καλά παρά του ότι ήταν ολομόναχος και φοβισμένος, η γυναίκα που άνοιξε την πόρτα της στους επιζώντες, ο φίλος που μου προσέφερε καταφύγιο και πήγε να μου αγοράσει καινούρια ρούχα για να μη χρειάζεται να φοράω τη ματωμένη μπλούζα μου, όλοι εσείς που μου στείλατε μηνύματα ενδιαφέροντος και συμπαράστασης – με κάνατε να πιστέψω ότι ο κόσμος έχει προοπτική να γίνει καλύτερος. Για να μη συμβεί ποτέ ξανά αυτό. Αλλά όλο αυτό που γράφω, είναι για εκείνους τους 80 ανθρώπους που δολοφονήθηκαν μέσα στο θέατρο, που δεν ήταν τόσο τυχεροί, δεν ξύπνησαν αυτό το πρωί και για τον πόνο που βιώνουν οι φίλοι τους και οι οικογένειές τους. Λυπάμαι πολύ. Δεν υπάρχει τίποτα που να πάρει τον πόνο. Νοιώθω προνομιούχα που ήμουν εκεί στην τελευταία τους ανάσα. Και πραγματικά πιστεύω ότι θα ήμουν κι εγώ μία από εκείνους. Σας υπόσχομαι ότι η τελευταία τους σκέψη δεν ήταν στα ζώα που προκάλεσαν όλο αυτό. Ήταν σε αυτούς που αγαπούσαν. Καθώς είμαι ξαπλωμένη μέσα στο αίμα αγνώστων ανθρώπων και περιμένω τη σφαίρα που θα δώσει τέλος στα μόλις 22 μου χρόνια, οραματίστηκα κάθε πρόσωπο που έχω αγαπήσει και σιγοψιθύρισα “σ’ αγαπώ” ξανά και ξανά. Ελπίζοντας ότι οι αγαπημένοι μου ήξεραν πόσο τους αγαπώ και άσχετα με το τι θα μου συνέβαινε θα συνέχιζαν να πιστεύουν στο καλό των ανθρώπων και δε θα άφηναν αυτούς τους άντρες να νικήσουν. Χθες το βράδυ, οι ζωές πολλών ανθρώπων άλλαξαν για πάντα και είναι στο χέρι μας να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Να ζήσουμε τις ζωές που οι αθώοι άνθρωποι αυτής της τραγωδίας, ονειρεύτηκαν, αλλά δυστυχώς δε θα μπορέσουν να ζήσουν. Αναπαυτείτε εν ειρήνη άγγελοι. Δεν θα ξεχαστείτε ποτέ…”
Γιώτα Μαυραγάνη