Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή των ανθρώπων που ίσως φανούν καθοριστικές για την μετέπειτα πορεία της ζωής τους. Πριν τέσσερα περίπου χρόνια σε ένα σεμινάριο που αφορούσε στην ενδυνάμωση γυναικών για την συμμετοχή τους στο δημόσιο βίο, σε ένα ποτάμι που είχε ζωγραφιστεί σε ένα μεγάλο χαρτόνι, μας ζητήθηκε να τοποθετήσουμε χρονικά τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μας. Αν γινόταν λίγο αργότερα αυτό, θα είχα βάλει την γνωριμία μου με τον Ξανθούλη.
Ο Ξανθούλης είναι ένας πανέμορφος, γλυκύτατος, απίστευτα τρυφερός και πανέξυπνος γατούλης, ο οποίος ήρθε και με βρήκε στο διαμέρισμά μου στον τρίτο όροφο, μπαίνοντας από το μπαλκόνι. Μπήκε, έκανε μια βόλτα και έφυγε σαν κύριος… Το πρωί τον βρήκα να κοιμάται στο χαλί, στην είσοδο της πολυκατοικίας και τον χάιδεψα. Ήταν απίστευτα χαδιάρης, πράγμα που με έκανε να νιώσω μια ατέλειωτη τρυφερότητα γι’ αυτό το πλάσμα. Πηγαίνοντας στην δουλειά τον σκεφτόμουν συνέχεια και περίμενα πότε θα σχολάσω για να τον ξαναδώ. Ήμουν σίγουρη. Ο έρωτας είχε μπει στην ζωή μου.
Η ιστορία μου με τον Ξανθούλη δεν τελειώνει εδώ. Θα αρκεστώ να περιγράψω τι έμαθα με τον Ξανθούλη στη ζωή μου. Με έναυσμα την αγάπη μου γι’ αυτόν ενδιαφέρθηκα για τις αδέσποτες ψυχές. Έμαθα πως εκεί έξω υπάρχουν ψυχές που τυράννιουνται και πεθαίνουν. Κατάλαβα πόσο ανθρωποκεντρικός είναι ο πολιτισμός μας και πως όχι μόνο θεωρεί ότι τα υπόλοιπα πλάσματα δεν έχουν ψυχή, άλλα ότι τους φέρεται όπως οι ναζί στους εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κατανόησα την μεγάλη αξία της στείρωσης. Γνώρισα ανθρώπους και αρχίσαμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλο όσον αφορά την φροντίδα και την στείρωση των αδέσποτων γατιών.
Έτσι γνώρισα την Μπίλιω και τον Βασίλη που φύγανε τόσο νωρίς… Τον ανιψιό τους τον Γιάννη που κληρονόμησε το μαγαζί τους μα πάνω από όλα την αγάπη και την φροντίδα των αδέσποτων ζώων. Την Ιφιγένεια και τον έρωτά της τον Χάρη το φαντασματάκι των Εξαρχείων που μεταμορφώθηκε σε τρυφερός σύντροφος. Τις γατούδες κα Φρόσω και Όλγα που με αυταπάρνηση φροντίζουν και στειρώνουν τις αδέσποτες γατούλες των Εξαρχείων. Τον κο Θανάση που προτιμά να μείνει χωρίς ρεύμα παρά να στερήσει το φαγητό από τα αδεσποτάκια που φροντίζει. Toν Πέτρο, την Βάγια, την Μανιώ, τη Θάλεια, όλες και όλους αυτούς και αυτές, που έχουν αντικαταστήσει την ευθύνη της πολιτείας και στερούνται εξαιτίας της αγάπης τους για τα ζώα. Άνθρωποι που δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ, ζωή που δεν θα είχα κάνει ποτέ, αγάπη που δεν θα είχα νιώσει, αν δεν είχε έρθει στην ζωή μου ο Ξανθούλης. Έτσι γνώρισα και έτσι άρχισα να γράφω και στον «Εξαρχειώτη».
Αφήστε ένα αδεσποτάκι να μπει στην ζωή σας και θα με θυμηθείτε. Αυτό που λένε ότι η αγάπη των ζώων «ξεκλειδώνει» ένα κομμάτι του εαυτού μας, άγνωστο σε εμάς μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι αλήθεια. Μεγάλη αλήθεια…
Εύη Βρέττα