του Joe Wildthing
24 τεύχη ΕΞ, 24 Good Stuff. Έτσι άκοπα, εχέμυθα και στο χώρο μας (που λένε) και χωρίς πολλή σκέψη. Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν δύο χρόνια! Το “Good Stuff” δεν αντιπροσωπεύει βέβαια το πενταπόσταγμα όσων μουσικών επιλέγουμε για το «ραδιο-φονικό» “Stuff” και όσων πραγμάτων γράφουμε στο διαδικτυακό “Wild Thing”, ακολουθεί μια μέθοδο (απουσία μεθόδου για την ακρίβεια) τύπου ανακάλυψης ready-made τεχνουργημάτων.
Δεκαετίες τώρα η σουρεαλιστική προσέγγιση έχει αποδειχτεί ότι κολλάει πολύ καλά στις εξωσχολικές μας rock’n’roll δραστηριότητες. Με την ελπίδα ότι η μικρή αυτή στήλη μπορεί να βοηθήσει τον εκάστοτε αναγνώστη της να αρχίσει να σκέφτεται “out-of-the-box” – κατά την καθομιλουμένη Βρυθονικήν – όσον αφορά τις μουσικές του δίαιτες τουλάχιστον, ευχόμαστε ο ΕΞ να τα εκατοστήσει κι εμείς όσο μπορούμε θα τον ακολουθούμε στην «επική» του προσπάθεια.
Αφού ευλογήσαμε τα γένια μας (αρκούντως μα τον Απόλλωνα και το Jimi Hendrix) όμως, ας ξαναγυρίσουμε στη δουλειά μας: νέες δισκογραφικές προτάσεις. Το λοιπόν…
UNIMOTHER 27: Frozen Information (Pineal Gland Records)
H τέταρτη “kosmische” δουλειά του ιταλού πολυμουσικού Piero Ranalli ταξιδεύει σταθερά στο instrumental space/prog/kraut διάστημα. Αφιερωμένη στον Timothy Leary και όλα τα «ελεύθερα πνεύματα» εκεί έξω και με κείμενο του Jack Kerouac από το “The Scripture of the Golden Eternity” τυπωμένο στο εξώφυλλο, μπορεί να χρησιμεύσει ως οδηγός προς νεαρούς μουσικόφιλους προς το «φως», αλλά και για τους μεγαλύτερους συνιστά κάτι σαν το μουσικό ισοδύναμο της «Ονειρικής αναζήτησης της άγνωστης Κάνταθ».
DWIKI DHARMAWAN: So Far So Close (MoonJune Records)
Ο πρώτος διεθνής δίσκος του Μπαλινέζου prog rock / fusion «κημπορντίστα» είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για πολύ κόσμο να ασχοληθεί για πρώτη φορά με τη συναρπαστική prog/fusion σκηνή της Ινδονησίας, καθώς στην ηχογράφηση τον συνοδεύουν εκτός από καθιερωμένοι jazz rock μουσικοί από την Αμερική (συμπεριλαμβανομένου του περίφημου βιολιστή Jerry Goodman) και οι σημαντικοί συμπατριώτες του Dewa Budjana και Tohpati, o καθένας με τα προσωπικά του στυλ στις κιθάρες. Ο τίτλος του δίσκου περιγράφει εξαιρετικά τα περιεχόμενα: μουσική από ένα μακρινό (για μας) τόπο αλλά ωστόσο πολύ γνώριμη, αφού ανακαλεί αβίαστα αναμνήσεις των καθ’ ημάς prog 70s και μάλιστα με τρόπο ενήμερο και ταυτόχρονα διαχρονικά αξιοσημείωτο.
THE HONEY POT: Inside the Whale (Mega Dodo Records)
Το σχήμα των Icarus Peel και Crystal Jacqueline παρουσιάζει στην αρχή του ’16 τη νέα του ολοκληρωμένη συλλογή τραγουδιών, που όπως πάντα συνδυάζει βρετανικές ποπ ευαισθησίες με νοσταλγία για τη χρυσή εποχή του ψυχεδελικού ροκ, άλλοτε με τη μορφή σύντομων καλοφτιαγμένων τραγουδιών κι άλλοτε με μεγαλύτερες αναπτύξεις, όπου το trip – σταθερά στην περίπτωση των The Honey Pot – μας συνεπαίρνει.
ROLANDO BRUNO: Bailazo (Voodoo Rhythm Records)
Μετά τη θητεία του στους Αργεντινούς garage rockers Los Peyotes, o Rolando Bruno παίζει με την cumbia! To δημώδες μουσικό είδος από τη λατινική Αμερική που τις τελευταίες δεκαετίες έχει γίνει πολύ δημοφιλές και στις φτωχογειτονιές της Αργεντινής, τις λεγόμενες “villas miseria”, αποτελεί τη βάση για την ‘orquestra MIDI’ του Bruno πάνω στην οποία πασπαλίζει απόηχους από Santana, ανατολίτικα μονοπάτια και fuzz κιθάρες δημιουργώντας ένα εξωτικό και αρκετά διασκεδαστικό μείγμα που κάποιους θα ξενίσει αλλά πολλούς θα ενθουσιάσει.
Κάπως έτσι αποχαιρετάμε το 2015 – διασκεδάζοντας τη μιζέρια που αυτό έφερε – κι ελπίζουμε το 2016 να φέρει καλές μουσικές κι Ελευθερία. Καλές γιορτές!