Στάση πρώτη.
Σταυρώνω τα πόδια μου.
Είναι αρκετό τη βιαστική μπόρα σεμνά να αρνηθώ.
Μια κρυμμένη καταιγίδα στην πύρινη λαίλαπα με σιγοσβήνει.
Παντού στάζει, ο ιδρώτας στο πρόσωπο μου, οι παχιές σταγόνες στον τσίγκο και το δρόμο, οι περαστικοί με ομπρέλες και μουσκεμένα μαντήλια στο κατώφλι της απέναντι πολυκατοικίας.
Σταυρώνω τα χέρια μου.
Είναι αρκετό τη βιαστική μου σκέψη να αρνηθώ.
Η κρυμμένη καταιγίδα σίγασε, απ’ έξω σταμάτησε να βρέχει.
Και η απρόσκλητη υγρασία πήρε τη θέση της και στάζει.
Αναρωτιέμαι αν με κάποιο τρόπο, κάποτε στεγνώσω.
Και αν αυτό τη γαλήνη θα ‘χει μιας γέννησης ή ενός θανάτου.
Στάση Δεύτερη.
Υψώνω το βλέμμα μου, την πρόβα αντικρίζω των ανθρώπων.
Σκαρφαλώνουν σκάλες, του ουρανού μακριά.
Σκοντάφτω στις σκέψεις τους, σπρώχνοντας, από μέσα τους περνώ, προσπερνώ τις ιδέες τους.
Τερματικός.
Εμένα πάντοτε με φόβιζαν τα βάθρα, δεν τρύπωνα μες στις καρδιές των πονηρών.
Εμένα πάντοτε με φόβιζαν τα βάθρα.
Όταν μου έλεγαν: “Τρέμω τη λέξη και το χάδι σου”, τ’ άφηνα πάνω τους σαν λάθος.
Νίκος κιχεμ
3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ)
Instagram: nikos_kihem