του Ευθύμη Κουτσούκη
ΒΓΑΖΩ ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ… ανάσα πάνω στο θολό, από την υγρασία και το κρύο, τζάμι. Σχεδιάζω μία πένα και στη μέση δύο λέξεις: Τhe Price… Το τίμημα. Ιδού η ιδέα για την εν λόγω στήλη σ’ αυτή τήν έκδοση του «ΕΞ».
Τόσο απλά και εύκολα πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά το ομώνυμο «διαμάντι» των “Twisted Sister”. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το ΕΞαιρετικό σκίτσο στο οπισθόφυλλο του «Εξαρχειώτη», που κρατάτε στα χέρια σας. Το συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι… διαχρονικό, αγαπημένο, αξεπέραστο, ανατριχιαστικό… Και η αλήθεια του, η «ανάγλυφη» αλήθεια του, τόσο θεμελιώδης. Τα μεγάλα, τα σημαντικά, τα ΕΞαίσια απαιτούν θυσίες, δύσβατα και ξεχωριστά μονοπάτια. Θέλουν ανθρώπους με σθένος, θάρρος, επαναστατική σκέψη, προσήλωση στα πιστεύω τους, παρά τις όποιες αντιξοότητες, αναποδιές και δυσκολίες. Μα πάνω απ’ όλα ταιριάζουν σε εκείνους που έχουν έντονη προσωπικότητα, καθαρή ταυτότητα και την τάση να πάνε αντίθετα στο ρεύμα… Πληρώνοντας συχνά μεγάλο τίμημα. Ουκ ολίγες οι φορές που μπορεί να διερωτηθείς αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσεις, να ακολουθήσεις τον «κακοτράχαλο» δρόμο που επέλεξες. Ενίοτε σε επισκέπτεται και η σκέψη να τα παρατήσεις. Η φωνή του δειλού, του εύκολου, του τετριμμένου. «Όχι, η… ροκιά της ζωής θέλει μαγκιά!». Εξάλλου, αυτός ο δρόμος είναι άγριος, σαγηνευτικός, αδάμαστος και γεμάτος προκλήσεις! Διότι όλα στον βίο μας μοιάζουν με ένα παιχνίδι, στο οποίο διαλέγεις ρόλο, χαρακτήρα, στάση ζωής. Συχνά οι «πινελιές» που σημαδεύουν τον προσωπικό σου καμβά είναι σκληρές και μαύρες, ταυτόχρονα όμως τόσο ευχάριστα μυστήριες και σκοτεινές. Σου αρέσει αυτή η σκιερή οδός, μακρυά από τυμπανοκρουσίες, μοδάτα «καραγκιοζιλίκια» και πανηγύρια της συμφοράς… Κι αυτό γιατί όταν τη διαβείς και «εξοπλιστείς» με τις εικόνες της, «χτυπήσεις» και ματώσεις στις γωνίες της, θα είσαι σε θέση να αντικρύσεις αυτό που τόσο επίμονα, καρτερικά και για μεγάλο χρονικό διάστημα πρόσμενες. Το όνειρό σου. Ανώτερα βιώματα, συναισθήματα, η αίσθηση της ολοκλήρωσης και ίσως το σημαντικότερο: Η σιγουριά ότι η διαδρομή σου, μέσα από τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις, τις στιγμές στα «κόκκινα» και τη διάθεσή σου να… βαρέσεις γροθιά στο μαχαίρι, σου χάρισε τη σοφία και το απόσταγμα της ανθρώπινης φύσης… Να είσαι μοναδικός, διαφορετικός και δημιουργικός. Όπως κάθε άνθρωπος οφείλει στον εαυτό του.
“How long I have wanted, this dream to come true. And as it approaches, i can ́t believe I ́m through. I ́ve tried, oh how I ́ve tried, for a life, yes a life, i thought I knew. Oh it ́s the price we gotta pay and all the games we gotta play, makes me wonder if it ́s worth to carry on. ‘Cause it ́s a game we gotta lose, though it ́s a life we gotta choose and the price is our own life until it ́s done. Time seems to have frozen, but the mind can be fooled, as the days passed I discovered, destiny just can ́t be ruled. Hard times, oh hard times, for the price, yes the price, i thought I knew...”.