Ο παγκόσμιος χάρτης θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μία τεράστια σκακιέρα, της οποίας τα πιόνια, είναι οι χώρες που τoν απαρτίζουν, σ’ ένα παιχνίδι εύθραυστων ισορροπιών, χωρίς ίχνος οίκτου για τον ηττημένο. Θεωρητικά, η Ελλάδα, ως μια χρεοκοπημένη χώρα, τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, δεν θα μπορούσε να διαδραματίσει κανένα ρόλο σε κανένα σημείου του παιχνιδιού. Όμως, η παγκόσμια και ανεκτίμητης αξίας γεωπολιτική της θέση, αποτελεί το «μήλο της έριδος», τόσο για την Ανατολή, όσο και για τη Δύση. Η Ρωσία, μας προσφέρει γη και ύδωρ, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα, τόσο στον τομέα της ενέργειας, ελέγχοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την Ευρώπη μέσω των αγωγών φυσικού αερίου, όσο και στον τομέα του εμπορίου, αφού τα ελληνικά λιμάνια θα της δίνουν τη δυνατότητα εξόδου στην Μεσόγειο και κατ’ επέκταση στον Ατλαντικό. Απ’ την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ, έχουν καταφέρει να προσαρτήσουν, τις εκάστοτε κυβερνήσεις, παρά τα φιλορωσικά αισθήματα του ελληνικού λαού, πετυχαίνοντας παράλληλα να θέσουν υπό τον έλεγχο τους τα Βαλκάνια, εντάσσοντας τις χώρες της χερσονήσου στο ΝΑΤΟ, εκδιώκοντας παράλληλα κάθε ρωσική παρουσία σ’ αυτές. Έτσι η χώρα μας, τίθεται αυτόματα στο στόχαστρο των υπερδυνάμεων, που προκειμένου να την έχουν υπό τον πλήρη έλεγχο τους, την μετέτρεψαν σε μία ανομοιογενή, πολυπολιτισμική και άβουλη αποικία, μέσω του μεταναστευτικού φαινομένου και της λεηλασίας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Γίνεται αντιληπτό, ότι η χρεοκοπία, η προσφυγή στο ΔΝΤ, η συνεχής εναλλαγή των κυβερνήσεων, ακόμα και των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων, μόνο τυχαία δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Αποσκοπούν, στην εξυπηρέτηση των ορέξεων της Ουάσιγκτον, που αυτή τη χρονική στιγμή εποικεί την χώρα μας. Πρέπει να κατανοήσουμε, ότι ως έθνος, έχουμε στα χέρια μας μια τεράστια δύναμη, αλλά επιλέγουμε κάθε φορά να τη διαχειρίζονται άνθρωποι που είναι διαφθαρμένοι, υποχείριοι του χρήματος και χωρίς κανένα πολιτικό σθένος.
Κ. Χ.