Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα που πέρασαν, πήγαμε με τον σύντροφό μου στο Πήλιο. Θεωρήσαμε ότι η ομορφιά του τοπίου, η αρχιτεκτονική και τα όμορφα ξακουστά χωριά του είναι ένας πολύ καλός, εορταστικός, χειμωνιάτικος προορισμός. Και πράγματι… Η ομορφιά γύρω μας ήταν διάχυτη, οι άνθρωποι ευγενικοί, τα ξακουστά τσιπουράδικα με τους περιβόητους μεζέδες στη θέση τους. Όλα καλά λοιπόν. Όμως… Φτάνει η ομορφιά, η εορταστική ατμόσφαιρα και οι ωραίοι τσιπουρομεζέδες για να περάσεις καλά; Όχι… Άμα αγαπάς τα ζώα όχι… Τι να το κάνεις το τοπίο όταν επισκέπτεσαι ένα μέρος που οι κάτοικοί του έχουν τα ζώα σαν σκουπίδια… Δεν υπήρξε χωριό που επισκεφτήκαμε, μέρος που πήγαμε, που να μην συναντήσουμε εγκαταλειμμένα ζώα (σκυλιά και γατιά με λουράκια), πεινασμένα, χτυπημένα αλλά και αλυσοδεμένα στην άκρη του δρόμου… Μετά την δεύτερη μέρα κυκλοφορούσαμε στα χωριά του Πηλίου με γεμάτο το αυτοκίνητο γατοτροφές και σκυλοτροφές. Όπου και να πηγαίναμε βρίσκαμε γάτες και σκύλους που μόλις αντιλαμβάνονταν ότι τα αγαπάμε και ότι θα τα ταΐσουμε ερχόντουσαν κοντά μας και μας έκαναν αγάπες πριν, κατά την διάρκεια και μετά το φαγητό… Ήταν απίστευτο… Η αγνή ελληνική επαρχία σε όλο της το μεγαλείο… Εκεί που οι άνθρωποι είναι καλοί σύμφωνα με τις φαντασιώσεις πολλών και δεν έχουν αλλοτριωθεί από την ζωή των πόλεων. Εκεί που μπορείς να καταλάβεις αμέσως με ποιους και ποιες έχεις να κάνεις αρκεί να δεις το πώς αντιμετωπίζουν τα ζώα. Εκεί που καταλαβαίνεις περίτρανα τι είναι έλλειψη πολιτισμού. Εκεί που η ομορφιά της φύσης σκιάζεται από την «σκατοψυχία» των ανθρώπων. Και όχι μόνο εκεί άλλα και παντού. Αρκεί να δούμε πως φέρονται στην ελληνική επαρχία στα ζώα και θα καταλάβουμε. Με εξαιρέσεις. Πάντα με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα… Μπράβο στον κύριο στο χωριό Λαύκος. Είχε δύο πανέμορφες γατούλες έξω από το μαγαζί του στην πλατεία του χωριού, στειρωμένες και περιποιημένες. Πήγαμε και του μιλήσαμε να τον συγχαρούμε. Ήταν ξένος. Ευχαριστώ τον σύντροφό μου που έζησε μαζί μου όλη αυτήν την περιπέτεια με πολύ αγάπη και υπομονή. Θα το ξανασκεφτώ να ξαναφύγω για την ωραία ελληνική επαρχία, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Εύη Βρέττα