Φωτογραφίες / Κείμενο: Γιώτα Μαυραγάνη
To καλοκαίρι που πέρασε ήταν πολύ διαφορετικό από κάθε άλλο. Η πανδημία του κορωναϊού, έκλεισε σύνορα, αλλά το κυριότερο, έκλεισε εμάς τους ανθρώπους τόσο μέσα στα σπίτια μας, όσο και μέσα στον εαυτό μας.
Ήταν ένα «μουδιασμένο» καλοκαίρι με λίγα και «φοβισμένα» ταξίδια για όλον τον κόσμο. Ωστόσο, επειδή ουδέν κακό αμιγές καλού, η περίοδος αυτή ήταν μια ευκαιρία, για πολλούς, να ανακαλύψουν ηπειρωτικούς προορισμούς, λιγότερο δημοφιλείς από τα όμορφα νησιά μας. Προσωπικά, ανακάλυψα τη νοτιοανατολική Αττική.
Λίγο ο φόβος, λίγο τα κορωνοϊόπληκτα οικονομικά, με κράτησαν μακριά από τα αγαπημένα μου ταξίδια. Για το 15νθήμερο της αυγουστιάτικης άδειας, πήγα και έμεινα στο εξοχικό της οικογένειας στο Λαγονήσι, οπότε κινήθηκα στις γύρω περιοχές και δεν πίστευα ότι τόσο κοντά στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς καν να αλλάξει κανείς νομό, βρίσκονται τέτοια διαμαντάκια.
- Σούνιο, το μεγαλοπρεπές!
Κάτω από τον ναό του Ποσειδώνα, μικρά λιμανάκια, κυρίως βραχώδη, δημιουργούν «πράσινες πισίνες» με τα νερά του Αιγαίου πελάγους να «γλείφουν» τις γύρω παραλίες. Ο Χάρακας, έχει ένα κομμάτι οργανωμένο με beach bar, αλλά μπορεί κανείς να πάει και με την ομπρέλα ή την τέντα του και να απολαύσει τη θάλασσα η οποία είναι βατή και για παιδιά. Για τους ρομαντικούς, που προτιμούν να ακούν το κύμα, αντί για δυνατή μουσική, υπάρχουν τα Λεγραινά. Η παραλία ΚΑΠΕ, αλλά και οι γύρω μικρές παραλίες, που δε φαίνονται από τον δρόμο, προσφέρουν εκτός από γαλαζοπράσινα νερά και χρυσή άμμο, μια ηρεμία και μία νοσταλγία για ό,τι αγαπήσαμε. Φυσικά, υπάρχουν και οι οργανωμένες, επί πληρωμή, παραλίες των ξενοδοχείων Cape Sounio και Αιγαίον που προσφέρουν την ίδια κρυστάλλινη θάλασσα με λίγη πολυτέλεια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αν φτάσετε στο άκρο της Αττικής, δε θα βρείτε σημείο που να σας θυμίζει ότι σε τόσο κοντινό διάστημα, βρίσκεται ο θόρυβος της πόλης.
- Ανάβυσσος, η αθλητική!
Λόγω της τεράστιας παραλίας που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους απανταχού σέρφερς και προσφέρει αθλοπαιδιές, αλλά και δυνατή μουσική, η Ανάβυσσος είναι λίγο-πολύ γνωστή. Αυτό που, ίσως, είναι λιγότερο γνωστό είναι το Θυμάρι λίγο πιο έξω, στον δρόμο προς το Σούνιο και αμέσως μετά την Παλαιά Φώκαια. Μικρές παραλίες με βότσαλο και άμμο, κάποια beach bars και μία θάλασσα με σκούρο πράσινο χρώμα, που βαθαίνει κάπως πιο απότομα και όταν βρίσκεσαι μέσα της, θαρρείς πως θα σε βγάλει στη Σαντορίνη.
- Λαγονήσι, το πολύβουο!
Η κοντινή του απόσταση από τις πόλεις των νοτίων προαστίων, έχουν «αναβαθμίσει» το Λαγονήσι σε περιοχή μόνιμης, πια, κατοικίας. Όλο και περισσότερος κόσμος, μεταφέρθηκε προς τα εκεί αναζητώντας ηρεμία και λίγο περισσότερο καλοκαίρι. Αυτό ως γεγονός, γέμισε τις παραλίες, που μέχρι πριν λίγα χρόνια γέμιζαν μόνο τα Σαββατοκύριακα. Ωστόσο, αν δε σας βγάζει η βενζίνη ή η όρεξη για οδήγηση, μέχρι την Ανάβυσσο ή το Σούνιο, κάντε μία στάση στις παραλίες Πούντα, Delago, Heaven, Tahiti και Κιόσκι. Είναι όλες οργανωμένες με μικρά beach bars, αλλά είναι καλό να αποφεύγετε τα ΣΚ ενώ οι καθημερινές είναι σίγουρα πιο άνετες. Λίγο πριν το Λαγονήσι και μετά την Αγία Μαρίνα, είναι τα σκαλάκια του οικισμού Αλθέα που οδηγούν σε μία παραλία κάπως πιο απομακρυσμένη και γνώριμη στους γυμνιστές του νομού.
Ως λάτρης του φευγιού, δεν είχα ποτέ εκτιμήσει τις γύρω περιοχές και για ‘μένα ξεκούραση και διακοπές ήταν πάντα ένα νησί ή ένα παραθαλάσσιο μέρος, τουλάχιστον 2 ώρες μακριά από Αθήνα. Φέτος, διαψεύστηκα, με τον πιο γαλήνιο και όμορφο τρόπο.
