Τελετουργίες, μυστηριώδης, σκοτεινές. Έτσι τουλάχιστον εγώ το αντιλαμβάνομαι ακούγοντας την νέα δισκογραφική δουλειά της μπάντας. Κάθε τραγούδι και μια διαφορετική τελετή, με riff που αλλάζουν ταχύτητα, την μια γρήγορα, εν συνεχεία βαριά και ασήκωτα. Το LP κινείτε στα μονοπάτια που οι Rotting Christ έχουν χαράξει τα τελευταία χρόνια. Αυτό δεν σημαίνει ότι το “Rituals” υστερεί ή μοιάζει με τα προηγούμενα album, αντιθέτως μάλιστα. Όσο το ακούς τόσο πιο πολύ σε κερδίζει, διότι δεν υπάρχουν κομμάτια χτισμένα με τον κλασσικό τρόπο, είναι σχεδόν όλα «χωρίς riff».
Ακούγοντας το “Rituals”, πέραν του μουσικού μέρους που πρέπει να προσέξεις, μπαίνεις και στην διαδικασία να ψαχτείς για αυτά που γράφει ο Σάκης. Αυτό συμβαίνει στα τελευταία LP του γκρουπ και συνεχίζεται και εδώ. Οι τελετές είναι 10, συνολικής διάρκειας 50 λεπτών, με το γρήγορο “In nomine Dei Nostri Satanas” ή αλλιώς «Στο όνομα του Θεού, ο Κύριος μας ο Σατανάς», να ανοίγει την αυλαία, όπου καλούνται όλες οι σκοτεινές δυνάμεις… “In the name of Satan, The Ruler of the earth, the King of the World, I command the Forces of darkness to arise from the depths to attend us…”
Ακολουθεί το βαρύ και ασήκωτο “Ze Nigmar”, που στα εβραϊκά είναι το «τετέλεσται», σε οδηγεί σε παλιούς δρόμους. Στίχοι στα Αραμαϊκά… «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί!!»
Σφυροκόπημα στην συνέχεια με το «Ελθέ Κύριε», εμπνευσμένο από τον αρχαίο τραγικό ποιητή Ευριπίδη, ταξιδεύοντας τα αυτιά μας σε αρχαίους κόσμους. Γυρίζουμε πάλι σε αργούς ρυθμούς με το “Les Litanies De Satan” – «Οι Λιτανείες του Σατανά», εμπνευσμένο από το ποίημα του Charles Baudelair.
Ατμοσφαιρικό, καταθλιπτικό, όπως όλη η δομή του album. Για το “Rituals”, πολλοί θα πουν, όπως προαναφέραμε, ότι υπάρχει έλλειψη χαρακτηριστικών riff, κομματιών δομημένων με τον κλασσικό τρόπο. Όμως η όλη ατμόσφαιρα, η φοβερή παραγωγή, σε κάνουν να αφήνεις πίσω την όποια αρνητική κριτική μπορεί να έχεις. Το «Άπαγε Σατανά», με το «Πάτερ ημών», να ψιθυρίζεται από πίσω, είναι μια σκοτεινή τελετή. Μια μάχη να νικήσεις τον Σατανά, να τον διώξεις.
Για να περάσουμε στο «Του Θάνατου Παράγγειλα», του Νίκου Ξυλούρη, με drums να σφυροκοπούν και μελωδίες καταθλιπτικές να «ντύνουν» τους στίχους. “For A Voice Like Thunder”, με τον Nick Holmes να συμμετέχει, έχουμε το 1ο κανονικό κομμάτι, που δεν κινείτε όπως τα προηγούμενα. Δεν έχει την μορφή της τελετουργίας, έχει πολύ ωραίο riff, χτισμένο και εμπνευσμένο από την αρχή μέχρι το τέλος, ένα από τα καλύτερα του δίσκου.
Για να συνεχίσουμε με το ύφος που έχει στιγματίσει αυτό το album, άλλο ένα τελετουργικό κομμάτι “Konx Om Pax”, μια φράση που γράφτηκε στα Ελληνικά. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες όσο αναφορά την σημασία της φράσης. Υπέροχη μελωδία, με την κατάθλιψη να σκάει στα αυτιά και να μας τυλίγει με έντονα συναισθήματα.
Πλησιάζουμε στο τέλος, με το “Devadevam”, με ψιθύρους σκοτεινούς, σε άγνωστη γλώσσα, μάλλον Sanskrit να σε κυριεύουν, να σε στοιχειώνουν, να σε ανατριχιάζουν. Οι κιθάρες ακολουθούν τον αργό και βαρύ ρυθμό των τυμπάνων, το μπάσο δίνει το όγκο που χρειάζεται. Είσαι σίγουρα σε άλλους κόσμους.
Για να κλείσουμε με το “The Four Horsemen”. To LP θα κλείσει αργά, “Now when the lamb opened the fourth seal, I saw the fourth Horse. The Horseman was the Pest…” Μια τελετουργία 50 λεπτών, χωρισμένη σε 10 διαφορετικές τελετές, αυτό είναι το “RITUALS”. Συναισθήματα που σε τυλίγουν, κυρίως σκοτεινά, καταθλιπτικά, ταξιδεύεις σε κόσμους διαφορετικούς, παλιούς… Καλή ακρόαση!
Γιώργος Κοτροζίνης