του Ευαγγέλου Σπανδάγου
(μαθηματικού – συγγραφέα)
Οι Χαλίφες επέβαλαν την χρήση της Αραβικής γλώσσας στους υποταγμένους λαούς, σεβάστηκαν όμως τη θρησκεία τους. Δεν περιφρόνησαν επίσης τις πνευματικές εργασίες των άλλων λαών που είχαν ανώτερο πολιτισμό απ’ αυτούς. Ιδιαίτερα επιδόθηκαν στην μελέτη και αφομοίωση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Πρώτα οι Άραβες και αργότερα γενικά οι Μωαμεθανοί αντιλήφθηκαν ότι η μοναδική πηγή για πνευματική ανύψωση ήταν ο Πολιτισμός της Αρχαίας Ελλάδος.
Το 762 η έδρα των Αββασιδών μεταφέρθηκε από την Δαμασκό της Συρίας στη νεοϊδρυθείσα πόλη Βαγδάτη της Μεσοποταμίας (σημερινό Ιράκ) η οποία έγινε η νέα πρωτεύουσα του Αραβικού κράτους.
Μακριά από τις Βυζαντινές επιδράσεις στην Δαμασκό, αναπτύχθηκε στην Βαγδάτη μια νέα πολιτισμική κοινωνία με κεντρικό άξονα τον εξελληνισμό, εφόσον η μεταφορά της πρωτεύουσας του Χαλιφάτου στο κεντρικό Ιράκ είχε ως συνέπεια τη διατήρηση της κλασσικής Ελληνικής κληρονομιάς.
β’ Μεταφράσεις και σχολιασμοί
Αρχαιοελληνικών συγγραμμάτων
Για τις αποτελεσματικές και ακατάπαυστες ενθαρρύνσεις για εκτελέσεις μεταφράσεων και συγγραφή σχολίων σε έργα Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων άξιοι ιδιαίτερης μνείας είναι ο Χαλίφης Αλ Μανσούρ, ο οποίος βασίλευσε από το 754 έως το 775 και οι Χαλίφες Χαρούν αλ Ρασίντ, με διάστημα βασιλείας από το έτος 786 έως και το 809, και Αλ Μαμούν, που βασίλευσε από το 813 έως και το 833. Η περίοδος βασιλείας του Αλ Ρασίντ θεωρείται ως ο “χρυσούς αιώνας” του ισλαμικού πολιτισμού.
(συνεχίζεται)