3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
Οι αληθινές και οι ψεύτικες πορείες
Η υποκρισία ευδοκιμεί στην αφέλεια. Και ευθύς ο κάθε ορισμός, κοινωνικός, πολιτικός, ιδεολογικός, που δίδουν οι αφελείς καταπραΰνει τις ενοχές και τα σφάλματα.
Μπορεί μια δικαιολογία να κρύψει το μεγαλείο της ανθρωπιάς; Δυστυχώς μπορεί.
Μπορεί να κρύψει το φως της αγάπης; Δυστυχώς και τούτο το μπορεί η δικαιολογία.
Γιατί η δικαιολογία είναι ανθρώπινη επιλογή, μάλλον είναι η αποφυγή του πόνου και του ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό μας. Πόσο λυπηρό να διαφθείρεται ο έσω άνθρωπος στην ανάγκη της διατήρησης του ανθρώπινου πολιτισμού, ενώ η ροπή του είναι αντίθετη από καταβολής, είναι η ροπή προς την άνθηση, όχι προς την διαφθορά. Οι λάθος κοινωνικές δομές φθείρουν συνειδήσεις. Στη διαφθορά κλίνουμε ως ανάγκη διατήρησης ιδεολογιών και εννοιών, των οποίων χωρίς την ύπαρξη τρέμουν τα πόδια, τα θεμέλια και οι δομές της ανθρωπότητας, μα όχι της ανθρωπιάς, ευτυχώς. Δυστυχώς, οι περισσότερες δομές του ανθρώπινου πολιτισμού ευλογούν την ακινησία ή την αργή επώδυνη αλλαγή ή την επαναλαμβανόμενη μη αλλαγή μέσα από πάθη και μίση. Ο καθαρός άνθρωπος έχει σαν ιδιότητα και προδιάθεση την κίνηση, την κίνηση ως άνοδο πνευματική. Αυτό επιτυγχάνεται με την πραγματική ελευθερία μέσα σ’ έναν εκ γενετής απολυταρχικό υποδουλωμένο κόσμο με κοινωνικές συμβάσεις, αντιφάσεις και δομές αλλοτρίωσης.
Για ποία ελευθερία μιλούμε; Την ατομική, την προσωπική, την εσωτερική. Η λύση δεν βρίσκεται στην γενίκευση, παρά μόνο στη σκληρή ανένδοτη αδιαπραγμάτευτη μόνη και μια πράξη: Tου να’ σαι ελεύθερος. Απόλυτα ελεύθερος; Ο απαλλαγμένος από τη ματαιότητα. Χιλιάδες ουσιαστικά που κατέχουμε και μας κατέχουν διατηρούν τη ματαιότητα μέσα μας σε βαθμούς συντήρησης, ωρίμανσης και επώασης. Ας είμαστε ειλικρινείς: Ουδείς απόλυτα και ουσιαστικά ελεύθερος. Ευτυχώς όμως, ευλογημένοι πολλοί στην ανελευθερία τους. Αυτοί που αναγνωρίζουν με ειλικρίνεια και τιμιότητα τι τους αλυσοδένει και βρίσκουν το κουράγιο που και που να λύνονται ή που και που να σπάζουν κάποια από τα δεσμά. Ώσπου να σπάσουν τα δεσμά της ζωής κι οριστικά ν’ αλαφρύνουν αιώνια τιμώντας στο επαρκές και στο έπακρο το πολύτιμο και ιερό δώρο της ζωής.
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ)
http://ablackspade.wordpress.com