του Ευθύμη Κουτσούκη
Είδωλα παντού… Απεικονίσεις ιδανικών προσώπων, βιωμάτων, καταστάσεων. Η μυθοποιημένη παρουσίαση και έκθεση ανθρώπων και αντιλήψεων, που πέτυχαν, ξεχώρισαν, ανέβηκαν την κλίμακα της κοινωνικής ιεραρχίας, της «καταξίωσης»… «Βομβαρδιζόμαστε» πανταχόθεν με ωραιοποιημένες προβολές προσωπικοτήτων, προκειμένου να κινηθούμε στα πλαίσιά τους, να μιμηθούμε, να αντιγράψουμε…
Είδωλα, λοιπόν, τα οποία κάποιοι από εμάς δεν αποδεχθήκαμε ποτέ, ενώ κάποιοι άλλοι τα… χορτάσαμε και μπουχτίσαμε. Η «μηχανή» -κρατική ή διεθνής, όπως προτιμάτε- όμως συνεχίζει να παράγει καινούρια, έτσι για να «χρωματίζει» την ασπρόμαυρη και μουντή συχνά αντανάκλαση της κοινωνίας στα μάτια μας με… γκλαμουριά, φλας, λάμψη και… στολισμούς. Επιφάνεια, αφρός, σύννεφο… πουφ!!! Τίποτα, μηδέν, αχ και πόσο βαρεθήκαμε!!! Από την πολιτική/κομματική σκηνή, τον εργασιακό χώρο, καθώς και φυσικά μέχρι και την εγχώρια και παγκόσμια “show-biz”. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντε-Λακήστε…! Έτσι, μόρτικα και ξεκάθαρα. Κανείς μας δεν έχει την ανάγκη να μοιάσει σε διάττοντες αστέρες με ημερομηνία «σβησίματος»-λήξης, για τον απλό λόγο ότι η συνταγή είναι πάντα η ίδια: To εύκολο, το γρήγορο, το ευκαιριακό, η «αρπαχτή», το κενό, αλλά και η έλλειψη ουσιαστικών ταλέντων και χαρισμάτων. Αντ’ αυτού… Πρότυπα. Αυτά χρειαζόμαστε. Καινοτόμα και δημιουργικά μυαλά, επιστήμονες, ευφυείς οντότητες, τολμηρά και επαναστατικά άτομα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Κι όσον αφορά σε προσωπικό επίπεδο, όταν έκαστος κάνει τον απολογισμό της ημέρας (σ.σ. κάτι το οποίο όλοι μας οφείλουμε στον εαυτό μας και κατ’ επέκταση στο σύνολο), μία υπενθύμιση, θεωρώ είναι απαραίτητη: Ό,τι σημαντικό κι αν πιστεύουμε πως έχουμε καταφέρει, σε όποιον τομέα κι αν έχουμε διαπρέψει, σύμφωνα με την κρίση μας, όπου κι αν έχουμε κάνει τη διαφορά, η βάση μας είναι και θα είναι διαχρονικά η αγάπη, η αλληλεγγύη, ο αλληλοσεβασμός, η πραγματική συντροφικότητα με τους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν. Την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τις σχέσεις μας, τον κοινωνικό μας περίγυρο. Διότι όταν τα πλήθη αποχωρούν και τα φώτα σβήνουν, τότε μένουμε μόνοι μας, εμείς και η φωνή της συνείδησής μας, δίχως «τυμπανοκρουσίες», αφού κατακάτσει ο κουρνιαχτός, γυμνοί μπροστά στην ωμή αλήθεια της ηρεμίας. Ως επίλογος, οι στίχοι του ΕΞαιρετικού “The Idol” των W.A.S.P., τροφή για σκέψη… All stay “EX”…
“Will I be alone this morning, will I need my friends? Something just to ease away the pain. Now I never see the loneliness behind my face, I am just a prisoner to my faith. If I could only stand and stare in the mirror would I see, one fallen hero with a face like me. And if I scream, could anybody hear me, oh? If I smash the silence, you’ll see what fame has done to me. Kiss away the pain and leave me lonely. And I’ ll never know if love’s a lie. Oh, being crazy in paradise is easy, do you see the prisoners in my eyes? Where is the love to shelter me? Give me love, love set me free. Where is the love, to shelter me? Only love, love set me free, set me free…”