Στα πλαίσια ενός σύγχρονου παγκόσμιου πολέμου, οι μάχες, δε διεξάγονται πλέον με ένοπλα μέσα, αλλά μέσω των Διεθνή αγορών, του Παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μεταναστευτικών κυμάτων. Πίσω από το δράμα χιλιάδων προσφύγων, κρύβεται ένα βρώμικο και πολλαπλών διαστάσεων γεωπολιτικό παιχνίδι. Πιο συγκεκριμένα, η Τουρκική ηγεσία, ελέγχει απόλυτα το κύμα των εισροών των μεταναστών από τις χώρες της Μέσης Ανατολής προς την ενδοχώρα της και των εκροών αυτών, προς τη Γηραιά Ήπειρο. Έτσι, υπό την απειλή των εκατομμυρίων προσφύγων, που ως όμηροι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο εσωτερικό της, κατάφερε να μεταβάλλει τη θέση ισχύος της, έναντι της Ευρώπης, με απώτερο σκοπό, την επίτευξη των δύο κύριων εθνικών της στόχων. Αρχικά, την αποφυγή δημιουργίας του Κουρδικού κράτους στο μαλακό υπογάστριό της, αφού σ’ αυτό, θα περιλαμβάνεται ένα μέρος των νοτιοανατολικών εδαφών της και κατόπιν, την «ασφαλή εισβολή» της, σε 16 Ελληνικά νησιά και βραχονησίδες στο Αιγαίο. Μπορεί να φαντάζει παράδοξο το γεγονός, ότι η Γερμανία, ως φιλελεύθερη χώρα που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να υπογράφει συμφωνία με τη Τουρκία για την επανεισδοχή των προσφύγων, αφού ως χώρα, διοικείται με ένα από τα πλέον δεσποτικά καθεστώτα, που καταπατά κάθε κανόνα Διεθνούς Δικαίου. Όμως, στην Καγκελαρία, διαβλέπουν ως ορατή την απειλή της Ισλαμοποίησης της Ευρώπης, αφού οι περισσότεροι εκ των μεταναστών, προέρχονται από χώρες, όπου επικρατεί ο θρησκευτικός φανατισμός. Γεγονός που σημαίνει, ότι όχι μόνο δεν θα προτίθενται να ενταχτούν ομαλά στους κανόνες των νέων κοινωνιών, αλλά αντιθέτως, θα στραφούν κατά της δυτικής παράδοσης, στοχεύοντας στη δημιουργία ενός νέου συστήματος κοινωνικής οργάνωσης, που θα προσδιορίζεται από το νόμο της «Σαρία». Ευλόγως λοιπόν διερωτώμεθα, γιατί ως προορισμός μόνιμης εγκατάστασης των προσφύγων, δεν αποτέλεσαν εξ αρχής οι μουσουλμανικές χώρες, που έχουν την ίδια κουλτούρα και μπορούν να τους εξασφαλίσουν εξίσου προοπτικές διαβίωσης; Ποιοι και τι πραγματικά προσβλέπουν με το να επιτύχουν την επιβολή του Ισλάμ στην Ευρώπη; Ή μήπως τελικά δεν ισχύει τίποτα απ’ όλα αυτά;…
Κ. Χ.