Συχνά νιώθουμε την ανάγκη να αποκτήσουμε όλο και περισσότερα αγαθά. Κι ενώ ξέρουμε πως οι συνθήκες διαβίωσής μας είναι πολύ καλύτερες από τις περισσότερες χώρες του κόσμου, τίποτα δεν φαίνεται να μας είναι αρκετό. Η ιστορία που ακολουθεί προσπαθεί να μας διδάξει ένα πολύ σημαντικό μάθημα γύρω από την ευγνωμοσύνη:
Μία μέρα, ένας πολύ πλούσιος πατέρας πήγε το γιο του σε ένα ταξίδι στην εξοχή για να δείξει στο γιο του πώς είναι να ζει κανείς μέσα στη φτώχεια. Πέρασαν μερικά μερόνυχτα στη φάρμα μιας θεωρητικά πολύ φτωχής οικογένειας. Αφού επέστρεψαν από το ταξίδι αυτό, ο πατέρας ρώτησε το γιο του αν του άρεσε το ταξίδι αυτό. « Ήταν πολύ ωραία μπαμπά» απάντησε ο γιος. «Είδες πώς ζουν οι φτωχοί;» ρώτησε ο πατέρας. «Ναι!» απάντησε ο γιος. «Οπότε τι έμαθες από το ταξίδι αυτό;» ρώτησε ο πατέρας. «Είδα πως έχουν 4 σκύλους, ενώ εμείς έχουμε έναν. Έχουμε μια πισίνα, ενώ αυτοί έχουν ένα τεράστιο ποταμάκι. Έχουμε βάλει φανάρια στον κήπο μας και εκείνοι έχουν τα αστέρια τη νύχτα. Η αυλή μας είναι περιφραγμένη, ενώ αυτοί έχουν μία αυλή που τελειώνει στον ορίζοντα. Έχουμε ένα περιορισμένο κομμάτι γης για να ζήσουμε, ενώ αυτοί έχουν χωράφια που μοιάζουν ατελείωτα. Έχουμε υπηρέτες να μας σερβίρουν, ενώ αυτοί σερβίρουν τους άλλους. Εμείς ψωνίζουμε το φαγητό μας, ενώ εκείνοι καλλιεργούν το δικό τους. Έχουμε τοίχους να μας προστατεύουν, ενώ εκείνοι έχουν φίλους.» Ο πατέρας του είχε μείνει άφωνος. Μετά, ο γιος του πρόσθεσε, «Είδα πόσο φτωχοί είμαστε στην πραγματικότητα.» Πολλές φορές ξεχνάμε όσα έχουμε και επικεντρωνόμαστε σε αυτά που δεν έχουμε. Αυτό που έχει αξία για κάποιον, δεν έχει απολύτως καμία αξία για κάποιον άλλο. Είναι όλα θέμα οπτικής. Μερικές φορές χρειαζόμαστε την οπτική γωνία ενός παιδιού για να θυμόμαστε τι πραγματικά αξίζει.
Χρήστος Σιάμος