By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Η στήλη του Fright Night επιστρέφει υπό καθεστώς lockdown για να υποστηρίξει τους οπαδούς του κινηματογράφου τρόμου με μπόλικες προτασούλες, ώστε να περάσουμε όσο πιο «αναίμακτα» (η ειρωνεία δεδομένου του genre…) γίνεται τις επόμενες εβδομάδες.
Ολοκληρώσαμε τον ετήσιο μαραθώνιο τρόμου του Οκτωβρίου, με 31 προβολές στη σειρά και πέσαμε πάνω σε κάποιες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αφιέρωμα βοήθησε να ξεχαστούμε λίγο από την τωρινή δυστοπική πραγματικότητα και να εστιάσουμε στα προβλήματα των κλασικών άτυχων κεντρικών ηρώων μας. Μια ζωή, βρίσκονται στο λάθος τόπο, τη λάθος στιγμή. Όχι ότι δεν πάνε γυρεύοντας οι μισοί από δαύτους αφού μετακομίζουν σε -ύποπτα- φτηνά σπίτια χτισμένα πάνω σε παλιά ινδιάνικα νεκροταφεία, αποφασίζουν να μείνουν ακόμα ένα βράδυ στο δάσος που σφάχτηκαν οι προηγούμενοι ή και να αγνοήσουν μωρέ τα ψιθυριστά χαχανητά από την σοφίτα. Την άδεια σοφίτα. Εκείνη που έχει μόνο κάτι παλιοπράγματα σκεπασμένα με λευκά σεντόνια… Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
Οπότε, έχουμε και λέμε, εάν έχετε πρόσβαση στο Netflix, υπάρχουν δύο νέες κυκλοφορίες που τιμούν τις υποκατηγορίες τρόμου στις οποίες ανήκουν.
Η πρώτη, Πολωνική παραγωγή, λέγεται Nobody Sleeps in the Woods Tonight (2020, W lesie dziś nie zaśnie nikt) και μας ξεκινάει με κατασκηνωτές σε ερημική τοποθεσία, συνδυάζει τα κλασικά αγαπημένα The Hills Have Eyes, Texas Chainsaw Massacre, Friday the 13th και Wrong Turn, και εμφανίζει και ένα sci-fi στοιχείο στο άσχετο – έτσι γιατί μπορούσαν οι δημιουργοί. Δεν πρωτοπορεί σε κάτι αλλά εάν έχετε όρεξη για νεαρούς πρωταγωνιστές, ωμή βία και κυνηγητό στα δάση και στις ραχούλες, μια χαρούλα είναι. Στα «συν» του, η τίμια προσπάθεια του τμήματος εφέ και μακιγιάζ.
Η δεύτερη λέγεται His House (2020) και εστιάζει σε ένα ζευγάρι προσφύγων από το Νότιο Σουδάν που ενώ προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και να ξεκινήσει μια νέα ζωή στο καινούργιο του σπίτι, σύντομα συνειδητοποιεί ότι κάτι παραμονεύει στις σκιές. Γεμάτο συμβολισμούς, παραδοσιακά στοιχεία και στιγμιότυπα από τις κακουχίες που έχουν περάσει η Ριάλ και ο Μπολ, παντρεύει τα ψυχολογικά τραύματα των δύο χαρακτήρων, τις προσωπικές τους προκαταλήψεις και ένα αρκετά δουλεμένο σκοτεινό στοιχείο. Το His House ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και είναι σίγουρα μια ωραία νέα πρόταση για τους λάτρεις του υπερφυσικού τρόμου.
Εάν προτιμάτε κάτι σε εξορκισμό, προτείνουμε το ατμοσφαιρικό The Assent (2019) που εστιάζει σε ένα από τα τρία στάδια του δαιμονισμού και συνδυάζει και δύο-τρεις καλές ιδέες. Το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα όμως ήταν ότι η πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ προστατεύει τον εξορκισμό… Ευχαριστώ, The Assent!
Στην κατηγορία «found footage», έχουμε το Followed (2018) που, οκ, έχει το χαβαλέ του και ένα στοιχειωμένο ξενοδοχείο. Επίσης τρέχουν γύρω-γύρω πιτσιρικάδες.
Στην κατηγορία «συμβαίνει online», η οποία στέκει πλέον αφού έχουν βγει αρκετά εργάκια όπου σφάζονται εν ώρα απομακρυσμένης σύνδεσης οι πρωταγωνιστές, έχουμε το Host (2020) με μια παρέα νεαρών γυναικών που αποφασίζει να κάνει επίκληση στον άλλο κόσμο μέσω διαδικτύου.
Για δράση και δυστοπία, έχουμε στη λίστα μας το Νορβηγικό Cadaver (2020, Kadaver). Εξελίσσεται ομαλά και προβλέψιμα στα πλαίσια του ψυχολογικού τρόμου αλλά οι ερμηνείες αξίζουν και το ίδιο ισχύει και για τα σκηνικά.
Στην κατηγορία «μπερδεύτηκα αλλά γούσταρα» έχουμε το Resolution (2012), μια έξυπνη meta-horror παραγωγή. Στην κατηγορία «καουμπόηδες vs το υπερφυσικό» έχουμε το The Pale Door (2020), το οποίο ενώ έχει δουλέψει τη γενική ιδέα, έχει το μειονέκτημα ότι αναλώνεται στις εσωτερικές ανησυχίες του κεντρικού χαρακτήρα αντί να εστιάσει περισσότερο σε Φαρ Γουέστ μονομαχίες (που έτσι κι αλλιώς ήταν ο λόγος που το διάλεξες από την αρχή).
Τέλος, έχουμε το ρετρό Rent-A-Pal (2020) όπου υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: ή θα σε αφήσει αδιάφορο-η αφού δεν έχει το budget ή τα εφέ ή τα σούπερ-τέρατα να πετάγονται πίσω από κουρτίνες ή κάτω από κρεβάτια, κλπ, ή θα σε ενοχλήσει όπως θα έπρεπε να σε ενοχλήσει ο ψυχολογικός τρόμος. Είναι βαρύ, είναι ασήκωτο, ο Will Wheaton είναι αναπάντεχα καλός (δεν ξέρω καν πως έγινε αυτό το casting) και ο Brian Landis Folkins είναι απλά «triggering». Δεν είναι για όλους και ίσως να το αφήσεις για μετά την καραντίνα γιατί θα ψυχοπλακωθείς. Αλλά θα ήταν άδικο να μην αναφερθεί αφού είναι μια άρτια παραγωγή με δυνατές ερμηνείες.
Απολαύστε υπεύθυνα και να προσέχετε.